วิชาการ กรรมการ Copy & Paste

เป็นเรื่องที่น่าคิดสำหรับโครงสร้างการเขียน การพูด การทำงานทางวิชาการทั้งในทางโลกและทางธรรมต่างยอมรับการตัดแปะ หรือ Copy&Paste กันมากขึ้น 

มีการอ้างอิงบ้าง ไม่อ้างอิงบ้าง...

ใครเอาของเขามาเยอะ ๆ ก็อ้างอิง หรือนำของบุคคลที่สูงกว่า เหนือกว่าเรามาก็ให้เกียรติ ก็อ้างอิง แต่ทว่าหากนำของผู้ที่มีชั้น มีวรรณะที่ต่ำกว่ามาก็ไม่กล้าที่จะอ้างอิง

ไม่อ้างอิงทำอย่างไร... บางทีก็ทำแบบดื้อตาใส พูดหรือใส่ไปแบบมึน ๆ 

ไม่อ้างอิงทำอย่างไร... บางครั้งหนักกว่า สมมติว่านำมาสักสี่ห้าประโยค ก็เปลี่ยนคำเชื่อม เติมคำของเราเข้าไปบ้าง แค่นี้เขาก็จะว่าเราแอบอ้างหรือจะไปฟ้องร้องให้เกิดคดีความกันไม่ได้...

ที่เกริ่นมาก็เป็นความคิดเห็นส่วนบุคคล เพราะรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่แปลก เป็นสิ่งที่ยอมรับกันทั่วไปทั้งในทางโลกและทางธรรม ไม่ว่าจะเป็นการสอบในระดับใด ตรี โท เอก เปรียญธรรมจากระดับต้น ระดับกลาง ระดับปลาย การตัดแปะก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดา ทำกันมาจนเป็นประชาธิปไตย

-----------------

สัดส่วนของการตัดแปะ...

ถ้าหากว่ามีของเรามากกว่า 90 เปอร์เซ็นต์ ของคนอื่นสัก 5-10 เปอร์เซ็นต์ ก็ยังถือว่านี้ (ขอย้ำว่าเป็นความคิดเห็นส่วนบุคคล) แต่ 5-10 เปอร์เซ็นต์นั้นก็ต้องอ้างอิงให้เขาอยู่นะ

ยกตัวอย่งเช่น  หากเขาเป็นคนปุถุชนคนธรรมดา เราเป็นนักพรต นักบวช จะไปอ้างอิงเขาก็จะเสียเหลี่ยม เสียเกียรติ...

เพราะจากที่เคยฟังมา ผู้ที่เรียนจบมาสูง ๆ ทั้งทางโลกทางธรรม มีโครงสร้างในการพูดการเขียนที่ดีจริง แต่ทว่า ปัญหาอยู่ที่การนำของคนอื่นเขามาพูดมาเขียน

หากเป็นครูบาอาจารย์ผู้เป็นพระ หรือเป็นผู้มีชื่อเสียงก็จะอ้างอิง เป็นเพราะให้รู้แหล่งที่มาหนึ่ง หรือเป็นเพราะทำให้การพูด การเขียนของเราดูดีขึ้นอีกหนึ่ง...

แต่ถ้าเป็นตาสีตาสาที่เขีนคำคม ประโยคเด็ด ๆ ที่หาได้จากอินเตอร์ ซึ่งถ้าพูดกันจริง ๆ แล้ว คำคมต่าง ๆ ที่คนธรรมดาเขียนออกมาจากใจ จากคนที่ดูไร้การศึกษา เพราะไม่มีปริญญากำกับ ส่วนใหญ่แล้วดีกว่าผู้ที่มีปริญญาทั้งทางโลกทางธรรมเสียอีก

เพราะอะไร... ก็เพราะว่าคำคมต่าง ๆ นั้นออกมาจากใจ ออกมาจากความรู้ที่ฝังลึกอยู่สุดก้นบึ้งของใจ ของสมอง (Tacit Knowledge)

นักวิชาการที่เรียนมาสูง ๆ มักถูกความรู้จากหนังสือครอบงำ ปิดทับ ทำให้ไม่สามารถลงไปสู่ความรู้ฝังลึกในจิตใจ...

แต่ก็แปลก... เก่ง และมีความสามารถที่จะไปหาค้นหาคำคม คำพูดดี ๆ จาก Internet ได้ แต่ทำไมถึงไม่สามารถทำใจให้อ้างอิงสิ่งที่ไปหานั้นมาได้..

-------------------

คิดวนไปวนมาก็เหมือนปลาที่ว่ายวนอยู่ในอ่าง...

อาจเป็นเพราะสังคมยอมรับแบบนี้ การเรียนการสอน ครูบาอาจารย์ก็ให้เกรด ให้ปริญญามาด้วยวิธีการแบบนี้ การทำแบบนี้จึงถูกสร้างภาพให้กลายเป็นสิ่งที่ดี และเป็นสิ่งที่ถูกต้อง...

ครูบาอาจารย์จึงต้องให้คุณค่ากับความรู้ฝังลึกให้มากขึ้น ถึงแม้ว่าเด็กนักเรียนคนนั้นจะเขียนอะไรออกมาไม่ได้เรื่อง เขียนกลอนกระป๋องกระแป๋ง สู้คนที่เขียนอย่างเลิศเลอ แต่ตัวเธอนั้นไปตัดแปะ ตกแต่งมา "คนเป็นกรรมการที่ตีค่าตีราคา ควรจะให้คุณค่าแก่สิ่งใด..?"

กรรมการนี้เป็นตัวชี้ทิศทางการศึกษาของประเทศ...

หากกรรมการให้คะแนนการสอบ การให้ปริญญากับแนวทางใด เด็ก ๆ ก็จะพาเฮละโอกันไปในแนวทางนั้น

หรือที่เห็นกันง่าย ๆ ทั่วไป... คือการยอมรับคนรวยที่ทำเลว มากกว่ายอมรับคนจนที่ทำดี.. เพราะคิดว่าความดีก็คือความรวย คนรวย ๆ จะโกงกินคอรัปชั่นเท่าไหร่ ก็ยอมรับนับถือ เพราะเรานับถือเงินมากกว่าจิตใจ กรรมการในสังคมเขาตัดสินแบบนี้ เห็นอยู่ว่าแจกเงิน ซื้อเสียง เห็นอยู่ว่ากินหิน กินปูน กินทราย มีโครงการอะไรมาก็กินหมด แต่ทว่า "เขารวย" ก็ช่วย ๆ กันกราบ กันไหว้ ช่วย ๆ กันเคารพนับถือต่อไป

ทำดีได้ดีมีที่ไหน ทำชั่วได้ดีมีถมไป... อันนี้ก็จริง

เพราะนิยามความดีของคนสมัยนี้คือ "เงิน"

ทำดี ก็คือ ทำเงิน 

ทำอะไรก็ได้ที่ได้เงิน นั่นคือการทำดี

คนทำดีแท้ ๆ ไม่ได้เงิน เพราะเงินไม่ใช่สิ่งตอบแทนในการทำความดี

การทำความดี เราไม่ได้อะไร เราเพียงได้ทำ ได้ให้ ได้เสียสละ มีแต่เสีย เสีย เสีย แล้วก็เสีย...

ใครล่ะอยากจะให้ ใครล่ะอยากจะเสีย ใครล่ะอยากจะสละ

คนเรามีปากมีท้อง ต้องกินต้องใช้ ก็หลับตาข้างหนึ่งทำชั่วทำเลวกันไป อย่างไง อย่างไง คนมีเงินเขาก็มีคนนับหน้าถือตา...

เช่นเดียวกับวงการการศึกษา คัดลอก แล้วก็ตัดแปะกันไป ทำให้สวย ทำให้งาม อย่างไงกรรมการก็ให้ผ่าน ให้ปริญญา

จะไปตั้งตาตั้งตาเขียนบทความ เขียนงานกระป๋องกระแป๋งไปทำไม เพราะกรรมการมิได้ให้ค่า ให้ราคาเท่ากับการ Copy & Paste

---------------------