(สาส์นลึบให้สูญ 109)​ แสง

(สาส์นลึบให้สูญ 109)​   แสง

(กลอนอ่านปางคำ )​
๏ อยากมี แสงส่องให้   ใสฮุ่งคนเห็น เพิ่นนา
ขอแต่ มาซมซอ         กล่าวขวัญขานย้อง
คงจะ ดอมดีด้วย           พูนดูนดูเด่น 
สมจั่ง ใจจอบจ้อง         จองตั้งว่านาน

๏ บัดนี้ หิวหอดไฮ้         แสงฮุ่งมาเฮือง
มืดดั่ง ดำกำตา             ผ่านมามีท้อ
ประสบการณ์กายบั้น   วันรังสีผ่อง
นำมา หลอนหลอกให้   คืนครั้งค่าสูง อยู่นอ

๏ คึดคราว คนขาบค้อม  คารวะแวเวียน
สิ่งสักการ กองสูง           กว่าใผภายนั้น
แต่กรรม เกิดมามีตั้ง       เต็มตาครานึ่ง
ทันดน ดายดับสิ้น      สมด้ามพระสูตรธรรม

๏ จำเนียร นานเนื่องซ้า   ปุนว่าวางใจ
โลกบ่ มีนินทา                 บ่มียอย้อง
จนว่า ดาวดวงเศร้า         มุมมัวสลัวหล่า
คึดใคร่ หวนแห่นห้าว  หามื้อม่ายคืน แสงแล้ว

๏ ใจที่ เคยเที่ยงทุ้ง-       ทาวต่อกรการ
มาบ่พอ เพียงหนัก       เหงี่ยงแคงแปลงปี้น
.          แปรปนล้น           วังวนกลกิเลส
เห็นแต่ คุมงับงุ้ม      กุมไว้แต่ตน หลายเนอ

๏ เป็นนำ ทังทวารห้า   พาเอียงตาซั่ง พ่องนา
หูเบา ตาเซื่องส้น            ผญาซ้อนเงื่อนงำ
จึ่งใจ คนทังค้าย            หายไลลาหลีก
เหลือแต่ ตายเบื่อบ้ง  มาซ้นเซื่องซอน นำนอ

๏ บัดนี้ ดาริกะเศร้า        แสงลับรังสี
ดุจดั่ง จังไฮของ            เข็ดขวางคะลำบ้าน
ย้อนบ่ ธงกงตั้ง              ผีบังตาเบี่ยง
ฟายใส่ กงจักรจั้น     หันจิ้วว่าดอกบัว นั้นนา

๏ วันนี้ รวีเฝื่อนฟ้า           มัวเมฆมาบัง
ทุรน วนฮนหา                หอดหิวแสงนั้น
ของเคย มีมาไฮ้            ใจอาวรณ์วาด
ใผว่าสัง ซ่างถ้อน  ควาไว้คักไว เจ้าเอย๚ะ๛

  .             ๑๙ เมษายน ๒๕๖๔

( บุญมา ภูเม็ง , สาส์นลึบให้สูญ, นิตยสาร ทางอีศาน ฉบับ 109, พ.ค.​2564.)