๑,๒๘๘ นักการภารโรง....ในดวงใจ....(๓)

         สำหรับคนที่มีความรักความผูกพันซึ่งกันและกัน การจากกันโดยที่ไม่ได้ร่ำลา มันคือความสูญเสียซึ่งความรู้สึก...คือความเสียใจอย่างสุดซึ้ง ยากที่จะบรรยาย

          ผมไปเยี่ยมพี่แบน หรือนพชัย โชสนับ อดีตลูกจ้างประจำ ตำแหน่งนักการภารโรงของโรงเรียน วันนั้น..เป็นการพบเจอครั้งสุดท้าย

          ครอบครัวพี่แบนไม่ให้ผมเข้าไปในห้องนอน ตามคำสั่งของหมอเพราะกลัวจะติดเชื้อ ให้ผมพูดคุยกับพี่แบนทางหน้าต่าง ในความสลัวของห้องนอนที่ไม่ได้เปิดไฟ ผมเห็นรอยยิ้มของพี่แบน และได้ยินเสียงที่แหบพร่า ที่พี่แบนถามผมว่า ผอ.สบายดีหรา.....

          ผมน้ำตาไหล สุดจะหักห้ามใจ เสียใจที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้มาเยี่ยมเยียนพี่แบนเลย แต่ก็มีแผนการอยู่ในใจ คิดไว้แล้วว่าช่วงใด จะต้องไปรับพี่แบนมากินข้าวที่โรงเรียน

          ตั้งแต่ปี ๒๕๓๕ นับรวมได้ ๑๘ ปีที่พี่แบนได้ทำงานในโรงเรียนเล็กๆ ซึ่งผมถือว่าพี่แบนนี่แหละ ที่เป็นบุคคลผู้บุกเบิกสถานที่และสิ่งแวดล้อมของโรงเรียนอย่างแท้จริง สร้างภาพลักษณ์ของโรงเรียนไปสู่ความดีงามทั้งมวล

          จากคำเล่าลือ ที่ผมได้ประจักษ์แก่สายตาตัวเอง ถึงความซื่อสัตย์ การตรงต่อเวลา การรู้จักหน้าที่มีความรับผิดชอบอย่างเต็มเปี่ยม ตลอดจนความรู้ความสามารถด้านงานช่าง และงานเกษตรโดยเฉพาะงานปลูกต้นไม้...ที่เป็นระเบียบเรียบร้อย บำรุงรักษาด้วยหัวใจอย่างจริงจัง

          เหมือนว่าผมได้มาพึ่งใบบุญของพี่แบน มารับความร่มเย็นเป็นสุขจากต้นไม้น้อยใหญ่ ที่เกิดจากน้ำมือของพี่แบน ผมเคยคิดว่าจะตอบแทนบุญคุณของพี่แบนได้อย่างไรกัน

          แล้วโอกาสนั้นก็มาถึง ปี ๒๕๕๒...สำนักงานการประถมศึกษาอำเภอ..สั่งการอย่างเร่งด่วน ให้ลูกจ้างประจำที่มีอายุราชการถึงเกณฑ์ ส่งผลงานเพื่อปรับปรุงตำแหน่ง ที่มีผลต่อระดับเงินเดือน

          พี่แบนได้สิทธินั้น ถึงแม้อายุจะมากแล้วก็ตาม ถือเป็นเป็นวิทยฐานะก่อนเกษียณ มีผลต่อการเปลี่ยนระดับและปรับเงินเดือนใหม่ ภายใต้ชื่อตำแหน่งใหม่ในวงเล็บว่า..ช่างครุภัณฑ์ ๓

          ผมศึกษาหลักเกณฑ์การส่งผลงานทันที ในวันที่พี่แบนมายื่นเอกสารให้..พี่แบนถามผมว่าต้องใช้จ่ายอะไรบ้าง ผอ.ช่วยแนะนำและทำให้ผมด้วย...ผมบอกพี่ไม่ต้องห่วงเลย เดี๋ยวผมจัดการเองทั้งหมด ผมใช้เวลาเพียง ๓ วัน ทุกอย่างก็เรียบร้อย..นำส่งได้ทันตามกำหนด

          รูปเล่ม...ตั้งแต่ปก เนื้อใน บรรยายการทำงานตามบทบาทหน้าที่ งานพิเศษต่างๆ ผลจากการปฏิบัติงาน และภาพประกอบผลงาน ร้อยรัดชัดเจน...พี่แบนไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเลย แค่ผมเห็นรอยยิ้มพี่แบน ผมก็ดีใจแล้ว

          ผมแปลกใจอยู่หลายครั้ง จนเลิกแปลกใจแล้ว ว่าทำไมพี่แบนไม่เดินทางเข้ามาในโรงเรียน ไม่ย่างกรายเข้ามาในหมู่บ้านบ้างเลย ตลอดเวลาที่เกษียณอายุราชการออกไป

          ผมคิดว่า..หัวขโมยในหมู่บ้าน ที่มาขโมยของในโรงเรียนในวันนั้น คือความเจ็บปวดที่พี่แบนได้รับ เหมือนว่าได้มาเหยียบย่ำหัวใจคนทำงาน จนกลายเป็นความเกลียดชัง ก็เป็นได้

          ผมเคยคิดที่จะบอกพี่แบนว่า ผมรู้ตัวแล้วว่ามันเป็นใคร? แต่ก็ยังอยากให้พี่แบนปล่อยวางและให้อภัย จนถึงปี ๒๕๕๓ ผมพาพี่แบนไปเลี้ยงส่งในห้องอาหาร “ทุ่งดินดำรีสอร์ท”ที่หรูหราและดูดีที่สุดในสมัยนั้น และไม่มีโอกาสได้พูดคุยอะไรด้วยกันอีกเลย

          ปี ๒๕๖๓ – ๒๕๖๔ โรงเรียนมีสภาพแวดล้อมที่พร้อมมาก ผมตั้งใจไปรับพี่แบนที่บ้าน เพื่อให้มาเที่ยวชม แต่ติดที่สถานการณ์โควิด ที่ทุกคนจะต้องรักษาระยะห่างซึ่งกันและกัน

          เปิดเทอม ปีการศึกษา ๒๕๖๕ รถตัดหญ้าที่ว่าจ้างไว้ให้ตัดหญ้าสนามฟุตบอลโรงเรียน ก็เลื่อนนัดออกไป ผมจะพาพี่แบนมาเที่ยวชมโรงเรียนได้อย่างไร ถ้าหากสนามยังรกร้างรุงรังเช่นนี้

          พอผมปรับปรุงสภาพแวดล้อมเป็นที่เรียบร้อย...วันที่ ๓ กรกฎาคม หลังจากผมไปเยี่ยมพี่แบนได้ ๓ สัปดาห์ พี่แบนก็จากครอบครัว..จากผมไปด้วยอาการอันสงบ....

          ผมไม่มีโอกาสได้ไปรับพี่แบนมาโรงเรียน แต่ได้ไปส่งพี่แบน..ณ วัดเลาขวัญ.สู่สัมปรายภพ...บทร้อยกรองที่ผมอ่านไว้อาลัย..บทสุดท้าย...มีความรู้สึกและความหมายเช่นนั้นจริงๆครับ พี่แบน

          “จึงสอดสานอักษรกรองกลอนกล่าว รำลึกน้าวน้อมใจไม่ขัดเขิน พี่อยู่ภพแดนใดใคร่อัญเชิญ คิดถึงพี่เหลือเกิน... ขอกราบกราน”

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๑  กรกฎาคม  ๒๕๖๕