๑,๓๗๑ ภาพลักษณ์..โรงเรียนขนาดเล็ก

ทำให้ดูอยู่ให้เห็น มุ่งเน้นการมีส่วนร่วม จนบังเกิดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนที่ดีงาม ส่วนรางวัลก็พอได้ติดปลายนวมกับเขา ทั้งระดับเขต ภาค และระดับชาติ ต่างกรรมต่างวาระก็ว่ากันไปในแต่ละปี

โชคดีแล้วที่สามารถอยู่ได้นาน บริหารจัดการจนเกือบจะตลอดรอดฝั่ง เหลือเวลาอีกไม่ถึง ๔ เดือน เริ่มจะได้กลิ่นบำนาญ แล้ววันเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งภาพเอาไว้ในความทรงจำมากมาย

บันทึกไว้เป็นตำนานก็คงพอได้ ที่เป็นผอ.รร.ที่อยู่ทนและอยู่นานที่สุดของอำเภอ จังหวัดและเขตพื้นที่ฯ ณ โรงเรียนหลังเล็กๆประมาณนี้ ที่มีเด็กเพียง ๑๐๐ คน

ชีวิตการบริหารสถานศึกษาจริงๆ จึงยิ่งกว่าละคร ขอสะท้อนภาพบางช่วงบางตอนออกมาให้เห็น โดยไม่จำเป็นต้องบรรยายเน้นย้ำถึง ความยากลำบากและขาดแคลน มาดูสีสันของปัจจุบันกันดีกว่า

แต่ถ้าหากจะนึกย้อนไปบ้าง ก็คงมีเพียงแค่ ๓ ตอนเท่านั้นที่ยังจำได้อย่างขึ้นใจ

ตอนต้น...เมื่อไม่มีก็ต้องสร้าง เพื่อพิสูจน์ตัวเอง ใช้หัวใจนำพา ศรัทธานำทาง โดยสร้างแหล่งเรียนรู้และสิ่งแวดล้อมก่อนอย่างอื่น คู่ขนานไปกับการเรียนการสอนที่มุ่งแต่อ่านออกเขียนได้เท่านั้น

เพื่อร้องเรียกศรัทธาจากผู้ปกครองเอามาสะสมไว้ ทำงานให้มีความสุข ท้อบ้างแต่ไม่เคยถอย คอยให้กำลังใจตัวเอง เราก็มีความรู้ความสามารถ โรงเรียนเล็กๆแค่นี้..ทำไมจะเอาไม่อยู่...

ตอนกลาง..สร้างการยอมรับ ว่าอย่ามายุบควบรวมฉันเลย เพราะโรงเรียนหลังนี้มีนวัตกรรมทางการบริหาร มีการประสานพลังผู้ปกครอง ผู้นำท้องถิ่นและชุมชน ตลอดจนภาคีเครือข่ายมากมาย

ตอนปลาย..โค้งสุดท้ายเตรียมส่งมอบโรงเรียนคุณภาพของชุมชนหมู่บ้าน ให้แก่คณะครูและผู้ปกครอง ที่ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา ขอบคุณที่เชื่อมั่นและยอมรับในโรงเรียนเล็กๆแห่งนี้

ดิน น้ำและต้นไม้ ที่ให้ร่มเงาแห่งความสงบสุข จงกลับคืนไปให้ผู้ที่คงอยู่ ได้รักษาและสร้างสรรค์ต่อไป อย่างน้อยพวกเราก็เป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนขนาดเล็ก ที่มีภาพลักษณ์ที่ดีและงดงาม

พร้อมที่จะให้การต้อนรับครูและผู้บริหารรุ่นใหม่ ที่จะได้มาหลังจากคืนอัตราเกษียณอายุราชการ..การเดินทางที่ยาวนานจึงใกล้จะสิ้นสุดแล้ว

ด้วยรอยยิ้มและความภาคภูมิใจ

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๕ มิถุนายน ๒๕๖๖

ทางเข้าโรงเรียน