๑,๓๘๒ ...สุดท้าย

การเขียนภู่กันด้วยสีน้ำมัน ต้องใช้สมาธิมาก จึงรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินเสียงรถปิคอัพวิ่งเข้ามา จากนั้นสาวน้อยหน้าตาละอ่อนรุ่นราวคราวลูกก็ลงมาจากรถ ยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม..

ผมพูดและเขียนคำนี้บ่อยในระดับปานกลางถึงมากที่สุด ก็เพราะมันเป็นเรื่องจริง ของคนทำงานราชการ ที่จะต้องประสบพบเจอในช่วงโค้งสุดท้ายของการปฏิบัติหน้าที่

อย่างวันนี้มี ๒ กิจกรรมที่สำคัญ คือต้องควบคุมดูแลการตัดหญ้าครั้งพิเศษ ทั้งด้านหน้าด้านหลัง โดยรอบอาคารเรียนและสนามฟุตบอล เพื่อเตรียมการจัดงาน”ผ้าป่าวันแม่”

ทั้งงานตัดหญ้าและงานผ้าป่า ยังไงก็เป็นครั้งสุดท้ายอย่างแน่นอน ใครจะมาตัดหญ้าให้ได้ทุกเดือน ส่วนผ้าป่าเพื่อการศึกษา ก็ถือว่าเป็นงานทำบุญใหญ่ส่งท้ายก่อนเกษียณ

พอสั่งการและมอบหมายงานให้คนตัดหญ้าเสร็จสรรพ ก็ได้เวลาป้ายสีลงบนปีกไม้ที่เตรียมรองพื้นไว้หลายวันแล้ว ผมมองสีน้ำมันที่เหลืออยู่กระป๋องเดียวกับปีกไม้ที่เหลืออยู่เป็นชุดสุดท้าย

แน่นอนแล้วทีนี้ หมดทั้งสีน้ำมัน ปีกไม้และเวลา ก็น่าจะเป็นงานเขียนป้ายทิ้งไว้เป็นที่ระลึก เขียนด้วยใจรักมา ๑๗ ปี ทั้งที่ลายมือก็ไม่สวยเท่าไรนัก แต่ก็อยากเขียน ยังดีว่าขยันเขียนไม่ต้องไปจ้างใครเขา

วันนี้..เขียนได้ช้ามากๆ มือสั่นเล็กน้อย เมื่อก่อนมือสั่นยังคิดได้ว่าสั่นเพื่อสู้งาน วันนี้การสั่นของมือบ่งบอกถึงอายุที่มากขึ้น และส่งสัญญาณเตือนว่า....จงวางมือเถอะ อย่าไปต่อเลย..

การเขียนภู่กันด้วยสีน้ำมัน ต้องใช้สมาธิมาก จึงรู้สึกตกใจนิดหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงรถปิคอัพวิ่งเข้ามา จากนั้นสาวน้อยหน้าตาละอ่อนรุ่นราวคราวลูกก็ลงมาจากรถ ยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม..

“ผอ.ใช่ไหมคะ” ผมรีบรับไหว้ จนภู่กันเกือบจะทิ่มลูกตา พาให้ใจอยากเล่นมุขเดิมๆ เพิ่มเติมสีสันให้ชีวิต คิดถึงคำว่าภารโรงขึ้นมาทันที แต่ไม่ทันได้เล่นแล้ว เพราะมีผู้ใหญ่ลงมาจากรถอีก ๒ คน

“ครับ เชิญนั่งก่อนครับ” แต่ทว่าไม่มีใครนั่งเลยสักคน มองไปทางไหนมีแต่ป้ายเต็มไปหมด

“หนูเป็นครูบรรจุใหม่ค่ะ มาดูโรงเรียนและมาหาบ้านเช่า วันจันทร์เขตให้ไปรายงานตัวค่ะ”

“แล้วหนูทราบได้ยังไงครับว่าบ้านพักครูไม่ว่าง” “หนูโทรถามครูธุรการแล้วค่ะ”

พูดคุยกันสักพัก จึงทราบว่าครูใหม่จบวิชาเอกภาษาไทยจากนครปฐม ชื่อ”มด”เป็นคนสุพรรณ แต่เสียงไม่เหน่อแม้แต่น้อย ผมบอกครูมดไปว่า บ้านเช่าอยู่ไม่ไกล เดือนละ ๒,๕๐๐ - ๓,๐๐๐ บาท

ครูมดกับครอบครัวก็ลากลับไปเพื่อไปหาบ้านเช่า ก่อนจากด้วยความอยากถาม ก็เลยถามเสียหน่อยว่า ทำไมครูถึงเลือกบรรจุเป็นครูที่บ้านหนองผือครับ ครูมดตอบว่า..”อาหนูเป็นรองฯผอ.เขตอยู่ที่สุพรรณค่ะ เขาให้เลือกลงที่นี่ค่ะ” “ครับ โชคดีครับ” ดีนะที่น้องเขาไม่ตอบว่า..ไม่รู้จะเลือกที่ไหนค่ะ เขาเลือกโรงเรียนกันไปหมดแล้ว (ฮา)

จึงนับเป็นครูบรรจุใหม่คนสุดท้าย ที่ผมจะได้ต้อนรับและทำงานด้วย เป็นเวลาไม่ถึง ๒ เดือนแต่ก็ไม่เป็นไรได้ครูมาช่วยสอน ก็ถือว่าเป็นนิมิตหมายที่ดีของโรงเรียนขนาดเล็ก

ผมตั้งใจจะเขียนป้ายให้แล้วเสร็จ แต่ไม่ทันจะได้ลงมือ รถปิคอัพอย่างหรู ข้างประตูติดป้ายบริษัทคอมพิวเตอร์เป็นภาษาอังกฤษ...คนขับลงจากรถด้วยสีหน้าเคร่งเครียด...ก่อนพูดว่า...

“ผมขับรถหลงไปบ้านหนองผือ อ.ด่านช้าง คิดว่าเป็นโรงเรียนเดียวกัน...”

“คุณไม่ใช่คนแรกหรอก มีหลายคนแล้วที่เป็นแบบนี้ เพราะไปเชื่อจีพีเอส” ผมได้แต่คิดแต่ไม่กล้าพูด...”มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถาม

“บริษัทให้ผมตรวจการติดตั้งระบบคอมพิวเตอร์ครั้งสุดท้าย ก่อนส่งมอบให้กระทรวงดิจิทัล”

“ครับ เชิญครับ” ผมพาเจ้าหน้าที่ไปที่ศูนย์ฯ พร้อมพึมพำกับตัวเอง...สุดท้ายมันทั้งวันเลยนะ

ชยันต์ เพชรศรีจันทรฺ์

๕ สิงหาคม ๒๕๖๖