๑,๓๘๖ เศษอาหาร...

วันที่เลือกมาบริหารโรงเรียนขนาดเล็กในวันนั้น เลือกด้วยความตั้งใจ ไม่สนใจถ้อยคำคัดค้านใดๆทั้งสิ้น การตัดสินใจภายใต้ปัจจัยหลายๆอย่าง หนึ่งในนั้น...จะได้ทำงานใกล้ชิดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น

เพราะโรงเรียนอยู่ในเขตเทศบาล แม้จะสังกัด สพฐ. แต่ถึงอย่างไรก็เชื่อว่าเทศบาลจะไม่ทอดทิ้งโรงเรียนอย่างแน่นอน แล้วก็เป็นจริงตามคาด ไม่มีสิ่งใดผิดเพี้ยนไปจากที่ผมคิดไว้

ในวิทยาลัยครู เราต่างถูกสอนให้สัมพันธ์ชุมชน ดังนั้นการทำงานเพื่อเอาใจผู้ปกครองเพียงอย่างเดียวไม่น่าจะใช่ ต้องมองไกลไปถึง อบต.และเทศบาลด้วย มิฉะนั้นโรงเรียนขนาดเล็กจะไปไม่รอด

องค์กรท้องถิ่น มิได้ให้แต่อาหารกลางวันและอาหารเสริม(นม)เท่านั้น ผมสัมผัสมา ๑๗ ปี จึงรู้ว่าเขามีหัวใจใฝ่การศึกษา ช่วยพัฒนาโรงเรียนมาทุกยุคทุกสมัย..ก็อยู่ที่โรงเรียนจะขยับขับเคลื่อนมากน้อยแค่ไหน

กับเทศบาลเลาขวัญที่ผ่านมา...ผมจึงไม่เคยรีรอที่จะเข้าไปมีส่วนร่วมในกิจกรรม/โครงการอันหลากหลาย ที่เทศบาลรังสรรค์ขึ้นมาในแต่ละปีงบประมาณ..จนนับครั้งไม่ถ้วน

ผมเองก็ถนัดนักในด้านศิลปวัฒนธรรมและการละเล่น จึงเกิดการพึ่งพาทั้งการรับ-การให้ซึ่งกันและกัน การประสานความร่วมมือจึงเป็นไปด้วยความราบรื่น ในแบบที่เรียกว่า”กัลยาณมิตร”อย่างแท้จริง

จึงไม่ต้องแปลกใจว่าทำไม..โรงเรียนบ้านหนองผือ จึงมีสิ่งแวดล้อมที่ดี มีถนนลาดยางและมีนักเรียนเพิ่มขึ้น เพราะผมทำเรื่องยากให้มันง่ายมาตั้งแต่ต้น ผมไม่เคยทำโอกาสให้มันกลายเป็นวิกฤตเลย

อย่างวันนี้...โครงการแก๊สชีวภาพ ที่เทศบาลเลาขวัญลงทุนด้านงบประมาณ จัดซื้อวัสดุอุปกรณ์พร้อมติดตั้งระบบให้ตั้งแต่ปี ๒๕๖๑ เป็นโรงเรียนแรกและโรงเรียนเดียวของอำเภอเลาขวัญ

ผมนั่งมองอย่างทอดอาลัยตายอยาก เตรียมอำลาอาลัยบ่อแก๊สเพราะใกล้จะเกษียณ และน่าจะเกษียณไปพร้อมกับกิจกรรม”แก๊สชีวภาพ”ของโรงเรียนที่ชำรุดไปตามกาลเวลา

ปิดเทอมที่ผ่านมา...ว่างเว้นจากการใส่เศษอาหาร ส่วนมูลวัวก็ใส่น้อยเสียเหลือเกิน พอเปิดเทอมแก๊สชีวภาพของโรงเรียนจึงหมดไฟ หรือไม่ก็น้อยใจ จนจุดไม่ติดมาหลายเดือนแล้ว

แก๊สไม่น่าจะแตกต่างจากคนใกล้เกษียณเท่าไรนัก ย่อมอ่อนระโหยโรยรา จะขอพึ่งพาเทศบาลอีกครั้งก็ใช่ที่ เพราะเทศบาลยุคนี้ มีโครงการที่ต้องพัฒนาอีกมากมาย..

ตอนบ่าย..เจ้าหน้าที่ผู้รับผิดชอบงานด้านสิ่งแวดล้อมของเทศบาล ขับรถเข้ามาพร้อมเศษอาหารถังใหญ่...”หนูเพิ่งรู้จากครูธุรการว่า ถังแก๊สชีวภาพมีปัญหา เพราะเศษอาหารของโรงเรียนมีไม่พอ ต่อไปนี้หนูจะนำถังเศษอาหารจากตลาดมาส่งให้สัปดาห์ละ ๒ ครั้งนะคะ” “ขอบคุณครับ” 

แค่ได้ยินคำว่า”เศษอาหาร”เท่านั้น ไฟที่กำลังจะมอดดับ กลับลุกโชติช่วงอีกครั้ง อย่างน้อยก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า..เทศบาลไม่เคยทอดทิ้งเราเลย..

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๓  สิงหาคม  ๒๕๖๖