๑,๓๙๐. เก่ง..จนถึงวันสุดท้าย
เก่ง..จนถึงวันสุดท้าย
ฝนตกหนักเมื่อคืน ทำให้หลับสบาย แต่ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้ผมตื่นสาย ลูกชายต้องมาปลุกให้ตื่น เพื่อรับผมไปส่งในงานเลี้ยงของครูและบุคลากรทางการศึกษา ที่จะเกษียณอายุราชการ
จัดโดย สพป.กจ.๔ ณ โรงแรมริเวอร์แคว อำเภอเมืองกาญจนบุรี
ลูกชายขับรถอย่างรวดเร็ว ฝ่าสายฝนที่ตกหนักบ้างเบาบ้างไปตลอดทาง เขตฯแจ้งกำหนดการไว้ที่ ๗ โมง ๘ โมงครึ่ง ผมเพิ่งจะเลี้ยวรถเข้าโรงแรม…
ลูกชายคิดว่าผมไม่อยากมางานเกษียณ เพราะเห็นผมไม่ค่อยจะกระตือรือร้น ก่อนหน้านี้ก็เห็นผมปฏิเสธการจัดงานที่โรงเรียนและกลุ่มโรงเรียนฯ แต่ผมก็ให้เหตุผลไปแล้วว่า อยากจะเกษียณแบบเรียบง่าย มันรู้สึกสุขกายสบายใจ
เช้าวันนี้...ที่ตื่นสายเพราะนอนเกือบตีสาม มัวแต่ดูบอลลิเวอร์พูล ลูกชายผู้เป็นพลขับไม่ได้ดูเพราะเขาอยู่สายปีศาจแดง..แมนยู เลยมารับผมได้แต่เช้า
เมื่ออธิบายให้ลูกเข้าใจดีแล้ว ผมก็ต่อด้วยเรื่องราวความในใจ ค่อยๆเล่าให้ลูกฟังไปเรื่อยๆ
“งานวันนี้ ถ้าพ่อไม่มาคงเสียดายแย่ พ่อต้องการมาสัมผัสใกล้ชิดท่าน ผอ.เขต นิพนธ์ ภัทรวังส์ อีกสักครั้ง” ลูกชายมีสีหน้างุนงง คงสงสัยใคร่รู้มิใช่น้อย “มีอะไรหรือพ่อ”
“ผอ.นิพนธ์ เป็นคนเก่งนะลูก ลูกควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง อายุน้อยกว่าพ่ออีก แต่สอบบรรจุเป็นครูได้ก่อนพ่อ ที่สำคัญเราสอบที่เดียวกันปีเดียวกัน และไปเป็นครูครั้งแรกในจังหวัดเดียวกัน”
“ฮะ” เสียงอุทานของครูผู้เป็นลูกสะใภ้ ซึ่งนั่งอยู่ใกล้พลขับ “จังหวัดไหนคะพ่อ” “ศรีสะเกษครับ”
“พอพ่อย้ายมาเมืองกาญจน์ สอบเป็นศึกษานิเทศก์ สังกัดสปอ.ศรีสวัสดิ์ ท่าน ผช.หน.ปอ.ตอนนั้นก็คือท่านผอ.นิพนธ์ คนนี้นี่แหละ ที่พ่อต้องเสนองานให้ท่านลงนามทุกครั้ง”
“พ่อประทับใจอะไรบ้างครับ” ลูกชายถาม “พ่อยังจำได้ติดตาเลย ตอนนั้นกับตอนนี้เหมือนกันเป๊ะ ท่านรักความสะอาดที่สุด เสื้อผ้าหน้าผมต้องเนี๊ยบตลอด พูดเบาๆ เรียบร้อยนุ่มนวล ตรงไปตรงมา หน้าท่านขาวหล่อเหลาไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย” “ทำไมผมจำไม่ได้ล่ะครับ ผมก็อยู่ศรีสวัสดิ์”
“ลูกจะจำได้ไงล่ะ ตอนนั้นปี ๒๕๔๐ ลูกเพิ่งจะอยู่ ป.๒ “ ผู้หญิงที่นั่งข้างๆผมช่วยตอบให้
“มิน่าเล่า วันที่ท่านมาตรวจเยี่ยมหนองผือ ได้ยินท่านผอ.เขต ชมพ่อในที่ประชุมด้วย”
“ไม่ชมได้ไง พ่อก็เก่งเหมือนกัน ตอนนั้นยังไม่มีคอมพิวเตอร์ พ่อพิมพ์ดีดนิ้วเดียวไม่เคยผิดเลยนะ งานทุกอย่างท่านจะไว้วางใจ พ่อทำวารสารนิเทศทางไกล ท่านก็จะเขียนบทบรรณาธิการให้ทุกฉบับ”
“พ่อเคยไปตรวจเยี่ยมและนิเทศโรงเรียนกับท่านผอ.บ้างไหม?”
“หลายครั้งเลยลูก ท่านเคยนั่งรถเก๋งฮุนไดคันเก่าของเราด้วย พ่อเคยขับรถพาท่านไปราชการที่จังหวัด ตอนนั้นพ่อเพิ่งจะขับรถเป็นใหม่ๆ พอขับรถลงเขาพ่อก็รู้สึกกลัวมาก ไม่รู้ว่าท่านจะกลัวเหมือนพ่อหรือเปล่า”
“ได้ทราบว่าท่านเคยเป็นผู้ช่วยหัวหน้าการประถมอำเภอเลาขวัญด้วย”
“ก็ใช่น่ะสิ ท่านย้ายลงมาก่อนพ่อ เมื่อพ่อสอบได้อาจารย์ใหญ่ พ่อจึงย้ายตามท่านมาติดๆ บางครั้งพ่อยังคิดเลยว่า เหมือนพ่อจะย้ายตามมาดูลายเซ็นของท่าน เพราะรู้สึกคุ้นชินและชอบมาก”
“จากนั้นท่านไปไหนต่อครับ” ลูกชายเริ่มสนใจมากขึ้น “พอโครงสร้างเปลี่ยนท่านก็ไปเป็นรอง ผอ.เขตฯที่กาญจนบุรีเขต ๒ ตอนนั้นเราก็สังกัดอยู่เขต๒ นั่นแหละ พ่อไปเขตก็ยังได้เจอท่าน”
“แล้วตอนนั้นพ่อเป็นผอ.อยู่ที่ไหน?” “พ่อก็ก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆน่ะสิ ได้ย้ายมาเป็นผอ.รร.ขนาดเล็ก ที่บ้านหนองผือ จนถึงทุกวันนี้นี่ไง (ฮา) ”
“ผอ.ท่านเก่งมากๆเลยนะครับ ได้ขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุดก่อนเกษียณ” ลูกชายกล่าวอย่างชื่นชม”พ่อก็คิดอย่างนั้นแหละ ที่สำคัญภาพความสำเร็จเหล่านั้น พ่อรับรู้ได้และมีส่วนร่วมอยู่ด้วยเหมือนกัน”
“ตอนที่พ่อขึ้นไปบนเวที ท่านผอ.พูดกับพ่อว่ายังไงครับ” “ท่านพูดว่าเก่งจนถึงวันสุดท้ายเลยนะ ตอนแรกพ่อก็คิดว่าหมายถึงลูก ที่ลูกสอบรอง ผอ.ได้ที่ ๓ แต่มันก็คนละเขตฯ ท่านคงยังไม่รู้หรอก”
“แต่ท่านให้รางวัลดีเด่นเราเยอะเลยนะ โรงเรียนก็ได้รางวัลด้านสิ่งแวดล้อม เด็กก็เคยได้เกียรติบัตรเหรียญทองงานศิลปหัตถกรรม ผมก็ได้งานวันครู” “แล้วพ่อล่ะได้อะไรบ้าง?” ผมถามเพราะยังนึกไม่ถึง
“อ้าว ก็วันนั้นไงล่ะครับ ที่ท่านลงนามรับรองเอกสารฯ พ่อจึงได้รางวัลข้าราชการพลเรือนดีเด่นระดับประเทศ” “เออ จริงด้วย แล้วอะไรที่บ่งบอกว่าพ่อเก่งจนถึงวันสุดท้ายล่ะ”
“ก็พ่อเป็นที่ปรึกษาให้หนูกับเด็กๆป.๓ ทำหนังสือเล่มเล็กจนได้รับรางวัลชนะเลิศเป็นตัวแทนเขตฯไปสพฐ.ไงล่ะคะ” ลูกสะใภ้ช่วยออกความเห็น “อืม ก็อาจจะเป็นไปได้นะ” ผมยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
แต่มิใช่รอยยิ้มที่เกิดจากคำชมของท่านผอ.เขตแต่อย่างใด เป็นความรู้สึกที่อบอุ่นจากภายในลึกๆ นี่คือชีวิตของคนสองคน มันไม่น่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ บางทีอาจจะทำบุญร่วมกันมา จึงมีโอกาสร่วมงานการศึกษา ตั้งแต่ต้นจนจบไปพร้อมๆกัน แม้จะต่างกันในตำแหน่งหน้าที่และความรับผิดชอบ แต่ก็อยู่ในกรอบและสังกัดเดียวกันตลอด
ท้ายที่สุด สิ่งที่ผมคิดคำนึงแต่ยังไม่ทันจะได้บอกลูกชายก็คือ... อยากให้ลูกของพ่อ จงมองดูและคิดถึงท่านนิพนธ์ ภัทรวังส์เอาไว้ ทั้งภาพเชิงประจักษ์ที่ลูกเห็นและทุกเรื่องราวที่พ่อเล่าให้ฟัง...
เพราะท่านนี่แหละ...”ตัวอย่างที่ดีมีค่ากว่าคำสอน” อย่างแท้จริง
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๘ กันยายน ๒๕๖๖
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น