๑,๓๙๓. ปิดตำนาน..

ผมสู้ฟันฝ่ากับปัญหา อุปสรรคและความขาดแคลน ต่อสู้กับวิกฤตที่เขาต้องการจะยุบควบรวมโรงเรียนเล็กๆ เพราะเหตุที่จำนวนเด็กมีน้อย และข่มขู่ผมด้วยว่าเกษียณแล้วจะไม่มีผอ.มาแทน

ปิดตำนาน..

คิดว่าคงพอจะใช้คำนี้ได้บ้างตามสมควร อันเนื่องมาจากทำภารกิจเสร็จแล้ว สมกับที่วาดหวังและตั้งใจไว้ เมื่อสมประสงค์ไม่มีอะไรที่ต้องน่าเป็นห่วง จึงถึงเวลาที่ต้องปล่อยวางแล้วเดินจากไป..

เวลาที่รอคอยมาถึงอย่างรวดเร็ว เหมือนคนดีกับความดีได้มาพบบรรจบกัน ในช่วงวันของการปิดภาคเรียน พูดได้ว่า..ไม่ถึง ๑ เดือนหลังจากที่ผมเกษียณ ก็พบกับความสำเร็จและสมหวัง

คงเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกันกับที่ผมต้องไปโรงเรียนอยู่เสมอ ณ ขณะนี้ หลายคนแปลกใจ แต่ผมรู้สึกเฉยๆ แค่ถามตัวเองว่า...เรามิได้ยึดติดในตำแหน่งใช่ไหม?

เดือนตุลาคม เพียง ๖ วันเท่านั้น ที่ไม่ได้เข้าโรงเรียน ยังหันหลังและจากลาไม่ได้เสียที

เสร็จสิ้นจากการบันทึกเรื่องราวในวันนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างจะลงตัวและมีความชัดเจนมากขึ้น ก็คงไม่ต้องกล่าวคำอาลา ในแบบที่ต้องอาลัยอาวรณ์แต่อย่างใด

เพียงแค่เก็บกวาดถนนและอาคารเรียนช่วยครูเวรฯ รดน้ำต้นไม้และตัดแต่งไปตามเรื่องตามราว ภายในใจก็คิดถึง ท่านผอ.พลาดิศัย โพธิจันทร์ อย่างสุดซึ้ง

ท่านนอนพักรักษาตัวด้วยโรคหัวใจ ที่รพ.ศิริราช ขอให้ท่านปลอดภัยและสุขภาพแข็งแรงในเร็ววันด้วยเถิด ต้นเดือนตุลาคมที่ผ่านมา ท่านพลาดิศัย ได้รับคำสั่งจากเขตพื้นที่ฯให้มารักษาการ ผอ.บ้านหนองผือ โดยให้ปฏิบัติหน้าที่ฯไปพลางก่อน จนกว่าจะมีคำสั่งเปลี่ยนแปลง

นี่คือเหตุผลที่ทำให้ผมยังทิ้งโรงเรียนไม่ได้ จึงดูเหมือนว่า..ผมยังไม่ได้เกษียณนั่นเอง

กราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูง สำหรับท่าน ผอ.เขตคนใหม่ (ท่านดร.วิโรจน์ ค้อไผ่) ท่านได้มาตรวจเยี่ยมบ้านหนองผือ อย่างปัจจุบันทันด่วน โดยที่ไม่ได้นัดหมายแต่อย่างใด

ในวันที่ผมต้องเดินทางไกลไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ ที่ชราภาพลุกเดินไม่ได้ ณ อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย ในขณะที่รถกำลังวิ่งเข้าสู่เมืองขอนแก่น ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากท่านผอ.เขตฯ

นับป็นครั้งแรกในชีวิตของผม ที่ได้พูดคุยทางโทรศัพท์กับเจ้านายระดับสูงของเขตพื้นที่ฯผู้ทรงเกียรติ เป็นที่เคารพของผู้บริหารและครูทุกคน

“ขอชื่นชม ผอ.ชยันต์ ที่สร้างสรรค์ผลงานไว้อย่างดีเยี่ยม โรงเรียนบ้านหนองผือร่มรื่นและสวยงามมาก ผมคงมีโอกาสได้พบและพูดคุยกับผอ.ชยันต์นะครับ” คือคำพูดของท่านผอ.เขตฯ”

“ตอนนี้ผมได้ออกคำสั่งตัดโอนตำแหน่ง ผอ.มาให้โรงเรียนบ้านหนองผือแล้ว หากไม่มีใครย้ายมา ก็คงจะบรรจุผอ.ที่สอบขึ้นบัญชีไว้ ช่วงนี้ฝากโรงเรียนไว้ก่อนนะครับ ผอ.ชยันต์”

จากคำพูดทิ้งท้ายของท่านผอ.เขตฯ ผมจึงไม่ใช่ผอ.คนสุดท้ายของบ้านหนองผืออีกต่อไป และไม่ต้องสูญเสียความรู้สึกใดๆ..ในทางกลับกันกลับได้ความทรงจำดีๆกลับคืนมา

ที่ผมสู้ฟันฝ่ากับปัญหา อุปสรรคและความขาดแคลน ต่อสู้กับวิกฤตที่เขาต้องการจะยุบควบรวมโรงเรียนเล็กๆ เพราะเหตุที่จำนวนเด็กมีน้อย และข่มขู่ผมด้วยว่าเกษียณแล้วจะไม่มีผอ.มาแทน

สพฐ.จะตัดตำแหน่งผอ.รร.ทันที ถ้าอยู่จนถึงวันเกษียณ..แล้วจำนวนเด็กมีไม่ถึง ๑๒๐ คน

วันนี้..เพียง ๑๐๐ คน ก็ตอบโจทย์ได้มิใช่หรือ? ว่าอย่ามองที่ปริมาณ จงใคร่ครวญและตรวจสอบ เพื่อการมองหา “คุณภาพ” เชิงประจักษ์ ที่เกิดจากการสั่งสมและบ่มเพาะมาอย่างยาวนาน

ขอบคุณทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง ขอบคุณเพื่อนครูและผู้ปกครองที่รักทุกคน ที่ร่วมเดินทางกันมาจนถึงวันนี้ จนได้รับบทเรียนที่ยิ่งใหญ่และคุ้มค่า...ถึงเวลาที่ผมจะต้องปิดตำนานแล้วครับ

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๙ ตุลาคม ๒๕๖๖