๑,๓๙๘. ความรู้สึกผิด..ที่ค้างคาใจ..

ความเป็นตัวของตัวเองและมีความคิดไม่เหมือนคนอื่น บางครั้งระบายให้ใครฟังไม่ได้ ไม่เคยนำไปเขียนเป็นรายงานวิชาการ และไม่เคยนำเสนอเป็นผลงานความดีความชอบเพื่อเลื่อนขั้นเงินเดือนแต่อย่างใด

ความรู้สึกผิด..ที่ค้างคาใจ..

ไม่มีเจตนาจะพูดหรือเขียนให้ตัวเองดูดี แต่ในทางกลับกันความรู้สึก ณ เวลานั้น มันแย่จริงๆ ไม่มีความเป็นมืออาชีพเอาเสียแล้ว ไม่ถึงกับต้องกล้ำกลืนก็แค่ฝืนทนทำมาได้ ๑๗ ปีกับ ๒ เดือน

เพราะความเป็นตัวของตัวเองและมีความคิดไม่เหมือนคนอื่น บางครั้งระบายให้ใครฟังไม่ได้ ไม่เคยนำไปเขียนเป็นรายงานวิชาการ และไม่เคยนำเสนอเป็นผลงานความดีความชอบเพื่อเลื่อนขั้นเงินเดือนแต่อย่างใด

ก็คงมีบ้างที่เคยบอกไว้ว่า บริหารจัดการโรงเรียนเล็กๆตั้งแต่ปี ๒๕๔๙ และในปีนั้นเองได้จัดจ้างบุคคลภายนอก(ชาวบ้าน) มาทำหน้าที่เวรยาม(รปภ.)ภาคกลางคืนทุกวัน ด้วยทุนทรัพย์ของตัวเอง

ปฏิบัติหน้าที่ตั้งแต่หกโมงเย็นถึงหกโมงเช้า ให้เปิดห้องเรียนแล้วค่อยกลับบ้าน เพื่อมิให้ครูต้องอยู่เวรพักนอนที่โรงเรียน กิจการนี้เลิกราไปในปี ๒๕๖๑ หลังจากที่โรงเรียนมีบ้านพักครูแล้ว

ส่วนวันหยุดเสาร์อาทิตย์และนักขัตฤกษ์ ไม่เคยสั่งการให้ครูคนใด ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ไปอยู่เวรยามภาคกลางวันเลยแม้แต่วันเดียว ยกเว้นปิดภาคเรียนจะให้มีครูเวรเฉพาะกลางวันเท่านั้น

ช่วงเวลานั้นผมคิดอะไร มีเหตุผลแบบไหน ซึ่งผมยังจำได้ดี เพราะผมต้องไปโรงเรียนอยู่แล้ว ทำไมครูต้องไปซ้ำซ้อน ให้เปลืองน้ำเปลืองไฟ เปลืองค่าน้ำมันและเสียความเป็นส่วนตัวที่จะต้องพักผ่อนบ้าง

ครูโรงเรียนขนาดเล็กที่มีไม่ครบชั้น ต้องทำงานหนักอยู่แล้ว ทำไมเราต้องไปเพิ่มภาระงานให้เขาด้วย และที่สำคัญมันคือภาพลักษณ์ของโรงเรียน หากทำตามระเบียบทุกอย่าง ไม่มีการยืดหยุ่น ใครเล่าจะอยากมาอยู่โรงเรียนเล็กๆ เหมือนว่าจะเอาใจครู แต่แท้ที่จริงคิดแต่เพียงว่า...ผมแก้ปัญหาได้

คิดแค่นี้แหละ จึงทะนงองอาจและปฏิบัติงานได้อย่างราบรื่นและเรียบร้อยเรื่อยมา

ถามว่าไม่กลัวข้าวของโรงเรียนหายหรืออย่างไร ตอบว่ากลัวสิ แต่คิดว่าถ้าหากเกิดอะไรขึ้นเราในฐานะหัวหน้าองค์กรก็ต้องรับผิดชอบเองอยู่แล้วมิใช่หรือ จะกลัวไปทำไม?

ใจชื้นขึ้นเยอะเลย เพราะปีหนึ่งๆมี ๓๖๕ วัน ติดธุระและป่วย ไปโรงเรียนไม่ได้ราว ๒๐ วันเท่านั้น ที่เหลือให้กล้องวงจรปิด ๑๖ ตัวช่วยทำงาน ผมติดตั้งกล้องมาเกือบ ๑๐ ปี มีแอปในแท๊บเล็ตเป็นเครื่องมือคู่กาย ดูได้ทุกที่ทุกเวลาช่วยให้อบอุ่นและสบายใจยิ่งนัก

เมื่อครูบางท่านต้องย้ายจากไป บอกครูทุกคนให้ตั้งใจทำงาน หากผอ.ให้อยู่เวรยาม ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด อย่ากล่าวอ้างที่ผ่านมา อย่าอ้างปัญหาและอุปสรรคแต่อย่างใด

ก่อนเกษียณก็พูดส่งท้ายแบบนี้ และย้ำว่าผมทำผิดแบบธรรมเนียมปฏิบัติหลายอย่าง แต่ก็ทำไปเพื่อโรงเรียนที่ไม่เคยหนีซึ่งความรับผิดชอบ ขอเพียงครูเข้าใจและจงปฏิบัติตามนโยบายผอ.คนใหม่

เกษียณมาได้ยังไม่ถึง ๔ เดือน ครม.ก็ประกาศจะยกเลิกการอยู่เวรยามของครู เปลี่ยนมาเป็นให้เน้นมาตรการรักษาความปลอดภัย ความรู้สึกผิดที่ค้างคาใจ ค่อยๆคลายพันธนาการ

หรือว่าที่ผ่านมา เราเองก็คิดถูกต้องแล้ว...

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๗ มกราคม ๒๕๖๗