การศึกษาพระ

 

หอจดหมายเหตุพุทธทาส จัดโครงการ “ล้อมวงทัมม์‘การศึกษาพระ_พุทธศาสนามีทางออก (ไม่รอแล้วนะ)’ ”   วันพุธที่ ๓ เมษายน พ.ศ. ๒๕๖๗ เวลา ๑๓.๐๐ – ๑๖.๐๐ น. ณ ห้องปฏิบัติธรรม ชั้น ๒ หอจดหมายเหตุพุทธทาส อินทปัญโญ    ผมจ้องไปเรียนรู้ว่าพระผู้ใหญ่ และพระที่เป็นปราชญ์ มองเรื่องนี้อย่างไร

และตั้งใจไปเสนอเรื่อง การเรียนรู้จากประสบการณ์    ที่มุ่งเรียนรู้จากประสบการณ์ในการดำรงชีวิต ที่เป็นประสบการณ์ด้าน การคิด (thinking),  การทำ (doing),  การรับผัสสะ (sensing),  ความรู้สึก (feeling),  สังเกต (observing),  เป็นส่วนหนึ่ง (belonging), การเปลี่ยนแปลงสู่ (becoming),   เป็นตัวตน (being)     ใช้กระบวนการ reflective observation นำข้อมูลจากประสบการณ์เหล่านี้ สู่การตกผลึกความคิดเชิงนามธรรม (abstract conceptualization)    ที่ในทางพุทธสู่ความเข้าใจหลักการด้านปรมัตถ์    คือความหลุดพ้นจากกิเลส  

ตั้งใจไปเสนอเรื่อง “สังฆะ” เพื่อการเรียนรู้    นอกจากมุมมองทางพุทธศาสนาแล้ว    มุมมองด้านการศึกษาสมัยใหม่มองจากมุม ระบบนิเวศเพื่อการเรียนรู้ (learning ecosystem)    ที่เป็นการเรียนรู้เชิงรุก    เน้นเรียนจากการสะท้อนคิดอย่างยิ่งยวด (critical reflection)    และนำข้อสะท้อนคิดจากเหตุการณ์หรือกิจกรรมที่ทำร่วมกันมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันในลักษณะ “สุนทรียสนทนา” (dialogue)    ที่ทางการศึกษาเรียกว่า PLC – Professional Learning Community - ชุมชนแห่งการเรียนรู้     

ในวันจริง ผมเน้นฟังมากกว่า    เสนอสั้นๆ ในเรื่อง การเรียนรู้จากประสบการณ์    รายละเอียดจะอยู่ในบันทึกที่จะลง บล็อก วันที่ ๓ พฤษภาคม ๒๕๖๗  ในวันนี้ขอสรุปสั้นๆ ว่า   การศึกษาพระไทยในปัจจุบัน   มีระบบขึ้นมาก   ได้รับปัจจัยสนับสนุนจากบ้านเมืองมากขึ้น    ซึ่งเป็นดาบสองคม    มีด้านดีที่ทำให้องค์กรพุทธศาสนามีระบบและทรัพยากรสนับสนุนชัดเจน    ด้านเสี่ยงคือ เบี่ยงเบนไปจากหัวใจพระพุทธศาสนา  ที่เน้นการหลุดพ้นจาก “ตัวกู ของกู” 

วิจารณ์ พานิช

๒๘ เม. ย. ๖๗

บนรถตู้กลับจากชุมพร