๑๖ วันที่อยู่ รพ. ขณะนี้กลับมาทำงานปกติ

       คืนวันที่ยังจำได้ ๒ - ๓ วันที่พักรักษาตัวที่ รพ.เจ้าพระยายมราช หลังจากที่นอนห้องพิเศษ มาแล้ว ๒ ครั้ง ตลอดเดือนตุลาคม  ครั้งที่ ๓ เริ่มต้นเมื่อวันที่  ๗ พฤศจิกายน นอนรักษาตัวในห้องรวมทั่วไป (อนาถา) พอคุณหมอตรวจพบว่าเป็นเนื้องอกในสมองน้อยด้านซ้าย  ก็เลยบอกคุณหมอด้วยความเคารพว่า คุณหมอมีคุณไข้รอคิวผ่าตัดยาวเหยียด กว่าจะได้ผ่าตัดผม คงเป็นอาทิตย์หน้า พรุ่งนี้ (๙ พ.ย.)ผมขออนุญาติไปรักษาตัวและผ่าตัดที่กรุงเทพฯ  จากนั้นหมอก็ทำเรื่องส่งตัว ลูกชายไปเคลียร์ค่ารักษาพยาล แบบจ่ายตรง(เบิกได้) ลูกบอกว่าห้าพันกว่าบาท แต่การเงินขอแค่ ๕ บาท ลูกชายสงสัยทำไมเก็บเงินสดน้อยจัง เป็นค่าอะไรครับพ่อ เลยตอบลูกไปว่า เป็นค่าที่ลูกช๊าตแบตเตอรี่โทรศัพท์ไงล่ะ                                                  

๑๖ วัน สำหรับการนอนพักรักษาตัว ที่โรงพยาบาลกรุงเทพ  ผ่าตัดเนื้องอกในสมองน้อย ตัดไหมและกายภาพบำบัดเรียบร้อยแล้ว กลับบ้านด้วยความคิดถึงและ กลับไปทำงานที่โรงเรียนด้วยพลังใจและแนวคิดใหม่ แต่หักโหมงานมากนักคงไม่ได้ ป่วยหนักคราวนี้ ปลงอะไรต่มิอะไรได้เยอะ สังขารไม่เที่ยง อย่าไปยึดมั่น ตัวกู ของกู รู้สึกพอเพียงจริงๆเสียที พอเข้าโรงเรียน ก็ได้ข่าวว่าผู้บริหารและครูจาก อ.ไทรโยค จะเข้าศึกษาดูงานเศรษฐกิจพอเพียง ที่โรงเรียนบ้นหนองผือ ในวันที่ ๒๓ พฤศจิกายนนี้  ก็ขอยินดีต้อนรับ แต่คงทำเตรียมได้เพียงเชิงประจักษ์เท่าที่เห็นและเป็นอยู่ เตรียมการอะไรไม่ได้มากจริงๆ

ชีวืตช่วงนี้เข้าใจและเข้าถึงความพอเพียง เคยปฏิบัติและอ่านตำรา ทำให้เข้าใจปรัชญา แต่ตอนนี้ไม่ต้อง แต่ละวันผ่านไป สำนึกรู้ ว่าต้องสู้ ให้มันผ่านไปให้ได้ รู้จักคำว่า พอ และ ปลง มากขึ้น รางวัลชีวิต และ งาน มากมาย ไม่ได้ช่วย ให้มีพลัง ที่จะทำอะไรคืบหน้า แต่ช่วยเป็นข้อคิดให้รู้ว่าสรรพสิ่งไม่แน่นอน และ เวลา ไม่เคยถอยหลัง ตอนี้ คิดนิดหนึ่งว่า โอกาสแห่งการเริ่มต้น ยังมีเหลือไหมเท่านั้น

จะนำนาวาบ้านหนองผือฝ่าคลื่นลมไปได้แค่ไหน ภาคเรียนที่ ๒ นักเรียน ๕๙ ตน ๘ ห้องเรียน ครู ๔ ผอ.๑ ครูธูรการย้ายไปอยู่โรงเรียนใหม่แล้ว ภารงานมีมากขึ้น ในท่ามกลางสุขภาพ ผอ.ย่ำแย่ เราจะพาโรงเรียนไปรอดไหมเนี่ย รู้สึกหนาวใน หัวใจ ชอบกล จะสู้ได้นานแค่ไหน เดินก็แทบจะไม่ไหว อะไรต่อมิอะไร ก็มาเปลี่ยนแปลงช่วงนี้ ซึ่งเป็นภาคเรียนสำคัญ ทำให้ต้องพึ่งตนเอง อยากก้าวผ่านช่วงชีวิตนี้ไป ให้เร็วที่สุด

      ออกจากรพ.เป็นครั้งที่ ๒ ได้ราว ๗ วัน

      อาการแลจะหนักกว่าเก่า อาการวิงเวียนในหัว หรือ บ้านหมุน หายไปและอาการปวดหัวน้อยลง หลับได้กินได้ดีอยู่ แต่ ตาพร่ามัวมาก มึนงงในหัว ขับรถไม่ได้ เดินเซ ตลอด เข้าใจว่าหมอให้ยาเฉพาะอาการที่จำเป็น หรือยาอาจไม่ครบถ้วนตามอาการที่แท้จริง คิดว่าเราน่าจะต้องไปหาหมอเฉพาะทาง มากว่าหมออายุรกรรมที่เป็นอยู่ แต่คงต้องรอให้น้ำลดก่อน ใครเป็น หรือเคยเป็นแบบผมบ้างครับ อยากได้รับคำแนะนำ

เจ็บป่วยนานเกินไปแล้ว

เริ่มจาก ปวดหัว ข้างขวา คิดว่าไมเกรน ไปหาหมอ ท่านบอกสงสัยจะเครียด ต่อมาบ้านหมุน ต้องไปนอน รพ. ๓ วัน ตรวจ เบาหวานไม่พบ น้ำตาลในเลือดไม่มาก แต่ไขมันในเลือดมีมากเหมือนกัน กลับมาพักผ่อนที่บ้าน อาการมึนงงก็ไม่หาย อ่านเขียนหนังสือไม่ได้เลย อาการปวดหัวกลับมา ต้องกินยา ๓มื้อทุกวัน ไม่เคยเจ็บป่วยนานอย่างนี้เลย รู้สึกแย่มาก

โรงเรียนต้นแบบ

ปีก่อน เป็นโรงเรียนต้นแบบปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง แบบ จิตอาสา หรือสมัครใจทำ โดยเขตพื้นที่การศีกษาฯ นำเสนอให้ ปีนี้ ต้องเข้าสู่กระบวนการประเมินของ ศธ. แบบเต็มตัวและเต็มทุกรูปแบบ เท่าที่ประเมินตนเอง ก็ดูว่าน่าจะพร้อม ทั้งเอกสาร นวัตกรรมและแหล่งเรียนรู้ แต่ที่หนักใจไม่น้อยก็คือ เกณฑ์การประเมิน/ตัวบ่งชี้ ฉบับล่าสุด ยังไม่เคยเห็น ถามผู้เกี่ยวข้องก็ยังบอกแบบไม่ชัดเจน จึงไม่แปลกใจเลยว่า ทำไม กิจกรรมพอเพียงที่ดีมีคุณค่าแบบนี้โรงเรียนต่างๆ จึงมักจะถอนตัว แบบว่า..ทำกันไป พอเป็นพิธี โดยไม่ขอรับการประเมินนิเทศติดตามใดๆจากใครทั้งนั้น

ประสบการณ์ความคิดหลอนอยู่หลายวัน จึงต้องบันทึกไว้ อันเนื่องจาก สพฐ.ตัดงบซ่อมแซมหลายล้านบาท เหลือถึงเขตพื้นที่การศึกษาไม่กี่ล้าน เขตฯ โยนให้กลุ่มโรงเรียนละ ๑ แสน ประธานกลุ่มรับทราบ กลับมาประชุมกลุ่มฯ และบอกโรงเรียนเล็กว่า ขออนุญาตเห็นแก่ตัวเอาเงินก้อนนี้ก่อน สัก ๕ หมื่น ที่เหลืออีก ๕ หมื่น ให้โรงเรียนอนุบาลประจำอำเภอฯ ด้วยเหตุผลว่าเงินมันน้อย แบ่งให้ทั่วถึงกัน ก็ใช้ทำอะไรไม่ได้ โรงเรียนเล็ก เอาไว้รองบหน้า ซึ่งไม่รู้ว่าจะมีหรือไม่ และในความเป็นจริง โรงเรียนของประธานกลุ่มเป็นโรงเรียนขยายโอกาสมีงบมากมายอยู่แล้ว และโรงเรียนอนุบาลฯ ได้งบโรงเรียนดีประจำตำบลนับล้าน บริหารงบประมาณจนแทบจะอาเจียน จึงไม่รู้ว่าเขตพื้นที่ฯบริหารนโยบายอย่างไร  และใช้มันสมองทำงานการศึกษามากน้อยแค่ไหน..จึงดูด้อยประสิทธิภาพ และอาจไม่เกิดประสิทธิผลด้วยซ้ำ

ขอบคุณนักเรียนทุกคนที่ช่วยกันรักษาสภาพแวดล้อม จึงได้รับคำชมจากเพื่อนครูและผู้บริหารที่มาเยี่ยมเยือนอย่างไม่เป็นทางการ เขาถามว่าใครทำความสะอาด เห็นใต้ต้นไม้ ถนน ทางเดิน หน้าและหลังอาคาร ดูสะอาดตา ร่มรื่น สดใส น่ามอง  ก็เลยบอกตามตรงว่า เราแบ่งเขตกันรับผิดชอบ ทำกันทุกวัน วันละ ๑๕ นาที ทุกๆเช้า ทำเสร็จแล้วจะให้รางวัล โดยให้ไปอ่านหนังสือบันเทิงคดี บางคนให้ซ้อมดนตรีที่เขาชอบ นับเป็นแรงจูงใจที่ช่วยเสริมให้เด็กอยากช่วย อยากเสียสละเพื่อส่วนรวม และปฏิบัติหน้าที่ที่เหมาะสม  เพื่อนครูและผู้บริหารได้ฟังเราแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันเช่นนี้  เขาก็รู้สึกได้ว่า โรงเรียนเขาเองมีนักการภารโรงแท้ๆ แต่ก็ไม่สามารถทำให้โรงเรียนสะอาดเป็นปัจจุบันได้

สหกรณ์ก้าวไกลถวายเป็นพระราชกุศล

คุยกับครูว่า ปี ๒๕๕๔ เป็นปีมหามงคล เรามาสร้างสรรค์อะไรกันดี ถวายเป็นพระราชกุศล ครูแนะนำให้ทำรั้วหน้าโรงเรียน เลยบอกครูว่าใจเย็น ๆ ยังไม่มีเงิน ทำเรื่องเล็กๆก่อนเถอะ พอดีกระเบื้องโรงอาหารเหลือเกือบ ๑๐ กล่อง ตกลงจะขยายห้องสหกรณ์ร้านค้าในโรงเรียน กว้างกว่าเดิม ๒ เท่า กั้นห้องใหม่ ทาสีเพิ่มและจัดป้ายนิเทศ ครูบอกจะบริจาคตู้เย็นให้ ก็เลยขอว่าไม่ขายน้ำอัดลมนะ ส่วนของที่จำหน่ายมองถึงผู้ปกครองด้วย อยากให้เขามีส่วนร่วม ซื้อสินค้าราคาถูก ขณะเดียวกัน ผลผลิตจากโครงการตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ควรได้เผยแพร่และจำหน่าย เพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในชุมชน เช่น น้ำย่านาง ปุ๋ยชีวภาพ และ เห็ดนางฟ้าภูฐาน เป็นต้น

อยากเห็นผู้บริหารคิดเป็นพูดเป็น

ผู้บริหารระดับประเทศพูดเก่งพูดดีอยู่แล้ว ก็น่าจะมีนโยบายลงมาในระดับกระทรวงและกรมกอง ให้มีการฝึกทักษะการพูด พูดให้ีมีสาระ พูดให้ตรงประเด็น พูดให้คนฟังได้สาระและความรู้ เพราะบ่อยครั้ง ที่ไปนั่งในพิธีเปิด ฟังบรรยายพิเศษ แล้วก็เสียความรู้สึกทุกครั้ง พูดไปก็อาจย้อนว่า ไม่ใช่นักพูด เป็นนักบริหาร มิใช่นักวิชาการ  จะเป็นอะไรก็ตามถ้าเป็นผู้นำเขา ต้องทำการบ้านมา ล่าสุดวันนี้ ไปประชุมสัมมนาปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงพิธีเปิดและบรรยายพิเศษ มีแต่เรื่อง กอล์ฟ การทำป้าย..หวย และเงินโบนัส เอวัง

ความคิดเริ่มริวันวิสาขะ

ฉันพยายามทำใจให้นิ่งขณะทำบุญบนศาลาการเปรียญ

ฉันนิ่งไม่พอเพราะบนศาลามีคนมาหาเสียง

ฉันกลับมานั่งนิ่งๆ ที่โรงเรียน ก่อนทำงาน ๑ ๒ ๓ ๔....๕

ฉันต่อสายเน็ตให้ครูป.๖ ไว้สำหรับจัดกิจกรรมการเรียนการสอน

ฉันติดตั้งพัดลมตัวใหม่ที่โรงอาหารใหม่ เพิ่มไฟฟ้าที่หลังอาคาร

ฉันเตรียมเอกสารงานธุรการชั้นเรียนและจัดห้องพักครู

ฉันจะตั้งใจทำงานให้เรียบร้อยและทันเวลามากกว่าปีก่อน

ฉันจะไม่สนใจ โอเน็ต เอ็นที สมศ.หรือ ยุบ ร.ร. มากมายนัก

ฉันจะให้เด็กเรียนรู้อย่างมีความสุข และมีทักษะชีวิต

ฉันจะใช้แปลงเกษตร บ่อปลา โรงเห็ด ปุ๋ยหมัก สวนสมุนไพร แปลงนา

ฉันจะใช้แหล่งเรียนรู้ที่มีค่า นำพาให้เด็กอ่านคล่อง เขียนคล่อง

  วันนี้ เข้าอบรมการเงินและพัสดุที่กลุ่มโรงเรียน จัดโดย สพป.กจ.๔ ชอบคู่มืออบรมฯทำดีมีสาระ นำไปใช้ได้จริง ฝึมือคณะทำงานเจ้าหน้าที่เขต นำโดย รองฯสุทธิ กล่ำรักษ์ ซึ่งเป็นรองฯฝ่ายการเงินที่มีคุณภาพ รองสุทธิ กล่าวเปิดด้วยข้อคิด จดและจำไว้ว่า การเงิน..ทำในสิ่งที่ถูกต้อง อย่าเห็นแก่อามิสสินจ้าง ผิดพลาดเพียงก้าวเดียว เสียใจไปตลอดชีวิต..การไตรตรอง..เป็นเริ่องที่ประคองความผิดพลาด

  อย่าทำ..ในสิ่งที่ไม่มีสิทธิ์      อย่าคิด...ในสิ่งที่ไม่มีค่า

  อย่ารอ...ในสิ่งที่ไม่มีมา         อย่าไขว่คว้า..ในสิ่งที่ไม่มีจริง

ขอบคุณท่านรองฯสุทธิ และเจ้าหน้าที่การเงิน สพป.กจ๔

ประกันคุณภาพต้องจิ๋วแต่แจ๋ว เป็นหลักการพื้นฐานของโรงเรียนขนาดเล็ก ที่เห็นและเป็นอยู่ ตลอดจนประเมินตนเองอยู่ตลอดเวลา พัฒนางานพัฒนาตนอย่างต่อเนื่อง บันทึกผลงาน ปัญหาและอุปสรรค เป็นบทเรียนไว้ปรับปรุง บริหารการจัดการ บริหารเวลา ปิดเทอมมาทบทวนงานอีกครั้ง    ซ่อมแซมโรงอาหาร   ปูกระเบื้องโรงอาหาร  นำเพลงพื้นบ้านไปแสดง ประชุมอบรมวิจัย  ปรับระบบไฟในอาคาร  ติดตั้งจานดาวเทียม  ยังเหลือตัดหญ้า ตัดแต่งต้นไม้  และไปอบรมการเงิน  ..เพลิดเพลินกับเว็บไซต์ เปิดเทอมใหม่ต้องพร้อมนะ  www.bannongphue.com

        เผลอแว๊บเดียว รับราชการครู มาครบ ๒๕ ปีแล้วหรือนี่ แปลกใจเหมือนกัน ทำไมระยะหลัง อยากออกจากวงการ อ้อ นึกออกแล้ว เบื่อ ผู้นำการศึกษา กับ งานปฏิรูป ที่เอาเงินเป็นตัวตั้ง    หลายคนให้กำลังใจ เป้าหมายมีไว้พุ่งชน ประสบการณ์ชีวิต   ๓ ใน ๑ มิใช่มีแต่ กาแฟซอง   แต่เราสัมผัสอยู่  ทั้งเป็น ผอ.  ครู และ ภารโรง การบริหารจัดการสำคัญที่สุด สู้โว้ย..ปิดเทอมหลังคาโรงอาหารพังหมด  ทำใหม่เอี่ยมอ่อง วันนี้ปูกระเบื้อง อยู่เวรยามทำเว็บไปด้วย เสร็จพอดี..ดีใจจัง..เฮ้อ ความพยายามอยู่ที่ไหน..ความอดทนอยู่ที่นั่น จริงๆ

โรงเรียนเล็ก ต้อนรับเปิดเทอม

อ่านข่าววันนี้ ผู้มีอำนาจทำท่าจะเอาจริง เร่งที่จะยุบเลิก ยุบรวมโรงเรียนเล็ก ที่เด็กประมาณ ๒๐ - ๔๐ คน ให้เขตพื้นที่ไปทำการบ้าน คาดว่ารัฐบาลใหม่มาคงจับเรื่องนี้เป็นประเด็น  งานนี้ผู้บริหารโรงเรียนและคุณครูคงเตรียมตัวแล้ว จะอยู่หรือจะให้เขาไป ตั้งหลักให้ดี นั่นหมายถึงโรงเรียนจะหายไปจากหมู่บ้าน ถ้าอยู่จะอยู่อย่างมีคุณภาพอย่างไร ไม่ใช่เรื่องยาก ถามใจครูเอง ถามผู้ปกครอง และประกันได้ไหมว่า เด็กไม่กี่คน เราจะทำให้เขาเป็นเด็กดี มีคุณภาพ คืออ่านออกเขียนได้  มีเอกลักษ์ณ์อะไรสักอย่างไหม ที่บ่งบอกความเป็นตัวตนของโรงเรียนเรา ผู้เขียน มีเด็ก ๕๙ คน พยายามตอบคำถามนี้ อดทน ต่อสู้ และจะอยู่อย่างมีศักดิ์ศรี ไม่เคยหวังเป็นโรงเรียนดีดังประจำตำบล ขอแค่ศูนย์รวมใจในหมู่บ้านก็พอ

เพื่อนช่วยเพื่อน พี่ช่วยน้องชีวิตยังต้องเรียนรู้

ปิดเทอมรู้สึกคุ้มค่า ได้สาระดี ได้พี่เพื่อนน้อง เป็นที่ปรึกษาการทำเว็บไซต์โรงเรียน กำลังตกแต่งและป้อนข้อมูล ให้ทันเปิดภาคเรียน ตั้งใจทำเว็บให้เป็นเวทีแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับเครือข่ายโรงเรียนขนาดเล็กด้วยกันและนำเสนอการจัดการความรู้ ที่นำไปสู่คุณภาพสถานศึกษา ก่อนจะถึงจุดนั้น ไม่ลืมที่จะขอบคุณ..อิงจันทร์ ผู้ให้แสงสว่าง กับ ภาทิพ ผู้ชี้ทางเดินและกำลังใจ ตลอดเส้นทาง....

โรงพยาบาลหรือศูนย์อพยพ

ไปโรงพยาบาลประจำจังหวัด เพราะคนที่บ้านเป็นไทรอยด์ ภูมิแพ้ ปวดเเมื่อย ครบเซ็ท

เช้ายันบ่าย คนมากเหลือเกิน ไม่ว่าเขาว่าเรา ต้องรอนานมาก เหมือนอนาถาอย่างไรไม่รู้

หมอ ๑ คน กับคนป่วยนับร้อย เป็นแบบนี้มากี่ปีกี่ชาติแล้ว โรงพยาบาลใหญ่ขึ้น แต่ระบบ

และกระบวนการทำงานไม่เคยเปลี่ยนแปลง สงสารทั้งคนป่วยและพยาบาล แต่ละปีรัฐ

สูญเสียเงินผลิตหมอตั้งมากมาย ไปอยู่กันที่ไหนหมด หรือเจ้ากระทรวงที่พร่ำประชาสัมพันธ์รู้แล้ว แต่ยังไม่อาจทำอะไรได้ ปล่อยให้สองมาตรฐานไว้อยู่อย่างนี้ แต่ก็ขอบคุณหมอดีๆ ที่ชายแดน เรานับถือท่านจริงๆ

เหมือนตัวเองเซ่อๆยังไงไม่รู้

พยายามแล้วพยายามเล่าเฝ้าแต่พยายาม

ดีใจสุดขีด ที่พี่จุ๋มบอก แนวทางสร้างเว็บด้วยตนเอง

เรียนรู้ตามแนวทางของ โกทูโน เป็นขั้นเป็นตอน

พอถึงขั้นจัดการไฟล์ ก็เริ่ม ตีบตัน แจ้งไปที่ระบบหลายวัน เขาก็ไม่สน

หรือว่าความรู้เรื่องคอมของเรามันขอบกล ไม่เป็นมงคลเหมือนคนอื่นเขา

3 ปีแล้ว ที่หมดตังค์กับการทำเว็บโรงเรียน เมื่อไหร่ฝันจะเป็นจริง                                

ผู้เชี่ยวชาญ ใคร ที่ไหนหนอ ที่รับทำให้ ค่าตอบแทนเราก็พอมี

ก็แค่อยากบริหารจัดการเรียนรู้ในโรงเรียนขนาดเล็ก ทำไมมันยากจัง

จะทำเพื่อการเรียนการสอนจริงๆ ก็ยังไม่พบหนทางเสียที

ถ้าโรงเรียนมีเอกคอมฯ มันก็คงจบไปแล้ว

เกือบจะหดหู่ใจ ใกล้จะท้อถอย นึกถึงพี่จุ๋มขึ้นมา ...สู้ สู้ ข้อยจะสู้..อีกครั้ง