GotoKnow...ครอบครัวแห่งความรู้สึกดีๆ
วันนี้ขอพักอารมณ์ด้วยการปิดหูปิดตาจากข่าวคราวบ้านเมือง ไปทำงานอยู่บุญทั้งวัน พยายามตั้งใจทำงานและไม่ปล่อยให้มีเวลาว่าง รู้สึกว่าความหนักๆตันๆในใจไม่ถูกตอกย้ำมากนัก ทำให้ใจไม่หดหู่เท่าไหร่ บอกตัวเองว่า แล้วความรู้สึกนี้ก็จะค่อยๆคลายไป แต่ก็นึกถึงคนอีกมากมายที่ต้องอยู่กับความพิกลพิการ ชีวิตคงยากลำบากขึ้นอีกมากมายนัก เอาใจช่วยให้พวกเขาทั้งหลาย มีพลังใจในการดำเนินชีวิตต่อๆไป
กลางวันได้รับโทรศัพท์จากน้องอ๋อย แอมแปร์~natadee เล่าว่าอ่านหนังสือเรื่อง เมื่อหมอเป็นมะเร็ง ที่ได้รับจากคุณ ดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี แล้วคิดถึงพี่โอ๋อยากให้ได้อ่านด้วย เพราะจำได้ว่าพี่หมอเจ๊ เคยแนะนำให้พี่โอ๋ปรับการกินให้หยิน-หยางสมดุล น้องอยากหาทางส่งหนังสือมาให้อ่าน รู้สึกขอบคุณอย่างยิ่งเลย บอกไปแล้วว่าจะไปหาซื้อมาอ่านเอง เพื่อเป็นการอุดหนุนคนทำหนังสือไปด้วยอีกแรง ได้คุยกันเกี่ยวกับสายใยสัมพันธ์ต่างๆใน GotoKnow อีกเล็กน้อย ได้รับรู้ว่า มีคนสงสัยข้องใจด้วยว่า ทำไมพี่โอ๋ไม่เห็นตอบความคิดเห็นเลย ฟังแล้วก็ตั้งใจอีกแล้วค่ะว่าจะพยายามทำให้ได้เสมอๆ (เคยโดนทักมาแล้วค่ะ ท่านทั้งหลาย...) นึกนิยมท่านที่ทำได้ทั้งหลาย รวมทั้งน้องอ๋อยด้วย ซึ่งการตอบความคิดเห็นและเข้าไปอ่าน ไปทำความรู้จักผู้ที่มาทักทายเรานั้นเป็นการสร้างสายใยเชื่อมโยงกันได้ยิ่งๆขึ้นไปอีก แต่พี่โอ๋ยังมีข้อจำกัดเรื่องเวลาอยู่นั่นเองค่ะ และเป็นลักษณะส่วนตัวที่ควรปรับปรุงอีกด้วย จะพยายามนะคะ รักชาว GotoKnow จังเลยที่เอาใจใส่กันแบบนี้
แล้วช่วงเย็นที่ได้แว้บเข้ามาอ่าน GotoKnow ก็ได้ชื่นใจกับการทักทายจากพี่หมอหน่อย พญ รวิวรรณ หาญสุทธิเวชกุล และพี่ Handy ในบันทึกของตัวเอง ต่างก็มาเพื่อเชื่อมโยงเราไปยังบันทึกที่เราสามารถเข้าใจกันได้ลึกซึ้ง ถึงความรู้สึกของกันและกันโดยไม่ต้องบรรยายอะไรมาก อุดมคติและแนวทางชีวิตที่เราต่างดำเนินมา ซึ่งการสื่อสารผ่าน GotoKnow ทำให้เรารู้สึกว่า เราเป็นกำลังใจให้แก่กันในการทำความดี ทำความดีเพื่อความดี ทำด้วยใจที่เชื่อมั่นว่าความดีไม่หายไปไหน ใครไม่เข้าใจในวันนี้ก็ไม่เป็นไร ขอให้เราตั้งใจทำต่อไป
พี่หมอหน่อย พญ รวิวรรณ หาญสุทธิเวชกุล เป็นผู้หนึ่งที่ช่วยเสริมสร้างความคิดที่ว่า เมื่อเราทำดี เราต้องรู้จักเล่าออกมา เพราะการกระทำนั้นมีพลังสร้างแรงบันดาลใจอันยิ่งใหญ่ อ่านเรื่อง ความสุขในการทำงาน นอกเวลา ของเธอแล้ว บอกได้เลยว่า อ่านแล้วเราอยากลุกขึ้นมาทำอะไรดีให้กับผู้อื่นเหมือนที่คุณหมอทำ และการแสดงความชื่นชม ให้กำลังใจผู้ที่เล่าเรื่องดีๆ ผู้ที่ทำดี ก็เป็นการเสริมพลังให้คนทำดีบางคนที่อาจจะกำลังรู้สึกอ่อนล้า เหน็ดเหนื่อย ให้ได้รู้ว่า ยังมีเพื่อนที่เป็นกำลังใจให้กัน เห็นคุณค่าของกันและกัน มีคุณหมอ สุพัฒน์ อีกท่านที่เล่าเรื่องดีๆไว้ที่บันทึก เรื่องเล่า..:เมื่อต้องตรวจคนไข้ ที่ไม่มาตามนัดข้างถนน ..บนดอยสูง จำได้ว่าอ่านแล้วมีความสุขมากๆ
มาถึงตอนนี้ ในใจอบอุ่น เต็มตื้น และคิดได้แล้วค่ะว่า ชีวิตนี้สั้นนัก เราจะมาทำร้ายจิตใจตัวเองด้วยความรู้สึกหดหู่เศร้าหมองกันไปทำไม คนที่เราช่วยได้ยังมีอีกมากมาย จะไปคิดไกลไปถึงคนที่เราช่วยเขาไม่ได้ให้ใจเจ็บปวดไปทำไม สิ่งที่ควรทำคือสร้างพลังใจเราให้เข้มแข็งมากพอที่จะส่งไปถึงพวกเขา ให้ต่อสู้กับชีวิตในวันต่อๆไปให้ดีที่สุดจะดีกว่า
ขอบคุณ GotoKnow สำหรับกัลยาณมิตรที่สร้างความรู้สึกดีๆให้เกิดต่อกัน เป็นครอบครัวเดียวกันได้ด้วยใจล้วนๆจริงๆ
ความเห็น (8)
- ไปแถวๆๆ ยโสธร พึ่งกลับมาค่ะ
- มาจอบเบิ่ง "คนหน้างาน" ค่ะ
- อิอิ
สวัสดีครับ
- มารับ มาเพิ่มความอบอุ่นให้ครอบครัวครับ
- หากไร้ซึ่ง Blog ที่ Gotoknow ป่านนี้เราคงต่างคนต่างอยู่ และความรู้สึกโดดเดี่ยว ขาดเพื่อนแท้ น่าจะเกาะกุมหัวใจใครหลายคน
- แต่ตอนนี้ไม่ใช่ และดูเหมือนว่า จะขยายวงกว้างไปอย่างช้าๆแต่หนักแน่น อยู่อย่างต่อเนื่อง
- ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ
- เห็นด้วยจริงว่า
- GotoKnow สร้างความรู้สึกดีๆให้เกิดต่อกัน เป็นครอบครัวเดียวกันได้ด้วยใจล้วนๆจริงๆ
- มิตรภาพเกิดขึ้นได้โดยไม่รู้ตัว
- ที่สุดแล้ว
- โลกเสมือน จะกลายเป็นโลกแห่งความเป็นจริง
- ขอบคุณครับ
คราวนี้คุณ บัวปริ่มน้ำ ทักไม่ผิดใช่ไหมคะ บอกว่าไปยโสธร ยิ่งทำให้คิดถึงคุณกะปุ๋มซะด้วย :-)
ขอบคุณพี่ Handy ที่รักมากๆค่ะ รับรู้ได้ถึงกำลังใจที่ส่งมาประคับประคองในยามที่เจ็บปวด "สติ"กลับมาแล้วค่ะ นี่แหละค่ะถึงบอกว่าเรามีครอบครัวที่อบอุ่นจริงๆ
ได้เห็นกิจกรรมที่ครูโย่งไปร่วมกับกัลยาณมิตรชาว GotoKnow จากรูปที่เก็บมาฝากแล้ว เป็นมหัศจรรย์แห่งมิตรภาพจริงๆนะคะ ไม่เคยพบหน้าค่าตากันมาก่อน แต่พอได้พบเจอกันก็เหมือนพี่น้องที่รู้จักกันมาแสนนาน นี่แหละค่ะครอบครัว GotoKnow พี่โอ๋ก็ยังจำได้ไม่ลืมถึงครั้งแรกที่ได้พบพี่ Handy และอีกหลายๆครั้งแรกกับตัวเป็นๆของสมาชิกครอบครัวเรา ประทับใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเสมอเลยค่ะ
สวัสดีค่ะพี่โอ๋
น้องอ๋อยไปจูงมือมาที่นี่ค่ะ มิตรภาพที่เกิดขึ้นจากพื้นที่นี้ เป็นเรื่องมหัศจรรย์มากค่ะ มีหลายคนที่เมื่อได้คุย(เขียน)ถึงกัน ยิ่งเกิดความเชื่อในความรู้สึกว่าเหมือนเคยผูกพันกันมาในชาติก่อนค่ะ อย่างน้องเนปาลี ก็แปลกที่คุยกันถูกใจ มีอะไรคล้ายๆกัน เช่นเกิดวันเดือนเดียวกัน นิสัยบางเรื่องคล้ายกัน อย่างน้องอ๋อย หลานแอมแปร์ ก็เหมือนเป็นญาติกันมาไม่รู้กี่ชาติแล้ว เพิ่งหากันเจอค่ะ แปลกมาก และอีกหลายคนที่เจอที่นี่ และเชื่อว่าจะพบเจออีกมากมายค่ะ
ขอบคุณ G2K จริงๆ ค่ะ
+ พี่โอ๋ค่ะ...
+ พี่โอ๋และใครอีกมากมายหลายคนใน G2K ทำให้อ๋อยเรียนรู้..การแบ่งปัน...
+ ทุกความรู้...ที่มีและเห็นว่าเป็นประโยชน์เลยแบ่งปันค่ะ
+ ที่สำคัญ อ๋อยรู้ค่ะว่าคุณตาต้องการอะไร...
+ ถึงวันนี้อยากจังเลยว่า...รักพี่โอ๋...จังค่ะ...
+ อิ อิ..." วันนี้คุณบอกรักใครหรือยัง"
คุณดาวลูกไก่เปลี่ยนรูป เห็นทีแรกจำไม่ได้เลยค่ะ พี่โอ๋ได้อ่านทั้งอนุทินและบันทึกของคุณ คุณดาวลูกไก่ มาหลายชิ้นแล้ว คุ้นเคยโดยที่ไม่ได้เสวนากันก็ยังมีเลยนะคะ ในครอบครัว GotoKnow ของเรานี่ วันก่อนอ่านเรื่องลูกสาว คุณ คุณดาวลูกไก่ ชอบไปอ่านหนังสือที่ตึกในมอ. กลับดึกๆ ยังคิดในใจเลยว่า เด็กขอนแก่นกับเด็กหาดใหญ่นี่คล้ายๆกัน
วันนี้พี่โอ๋ดีใจจังค่ะ ได้รู้ว่านอกจากน้องครูอ๋อยเป็นครูที่มีอุดมการณ์และแสนจะเข้าใจเด็กที่พี่โอ๋ชื่นชมแล้ว ยังเป็นคนช่างคิดอีกด้วย ชอบ R2R ของน้องครูอ๋อยที่เอาไปแปะในความเห็นในบันทึก การวิจัยในชั้นเรียนแบบหน้าเดียว ของคุณ watayoot อันนี้ขอขยายนะคะ เรื่องแบบนี้ เป็นตัวอย่างชั้นดีที่เป็นรูปธรรมมากๆ ถูกใจพี่โอ๋มากๆเลยค่ะ น่าจะเขียนเป็นบล็อกเลยแหละ จะได้เผยแพร่ได้กว้างขวางมากขึ้น เรามีคุณครูมากมายใช้ GotoKnow กันอยู่นะคะ จะได้ขยายวง ครูดี มีความสุขกันไปเยอะๆด้วย
มาเพิ่มเติมเรื่องดีๆให้บันทึกนี้อีก และขอแนะนำให้เราไปช่วยกันอ่านบันทึกต่างๆในบล็อก work and life ของคุณหมอสุพัฒน์ ให้กำลังใจคุณหมอผู้มีใจงามสมนามท่านนี้กันให้มากๆนะคะ บางครั้งเคยอ่านอนุทินคุณหมอแล้ว อยากยกกำลังใจไปสะสมให้เป็นทุนรอนให้ท่านเยอะๆค่ะ เหนื่อยเหลือเกินชีวิตที่ทำงานแบบนี้