วันนี้เราตั้งวงคุยกันอีกครั้งในเรื่องมิตรภาพบำบัด... ทางศูนย์มิตรภาพบำบัดของโรงพยาบาลยโสธร...ให้โอกาสข้าพเจ้าได้ไปแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ... ข้าพเจ้าต้องใช้คำว่าแลกเปลี่ยนเรียนรู้ เพราะว่าทางผู้จัดยกเวทีนี้ให้ข้าพเจ้าดำเนินการ ก็เลยปราศจากการบรรยาย...แต่ให้เกิดการหมุนวนทางความรู้ระหว่างกันและกันแทน...

คนต้นแบบ...ในครั้งนี้

เราได้พี่ดอกฟ้า ... เภสัชกรจำปี และน้องหนุ่ย – จิตเวช

ทั้งสามท่านต่างแตกต่างในเรื่องราว หากแต่เหมือนในเรื่องการใช้ “ใจ” ในการทำงาน

พี่ฟ้า ได้เล่าถึงความงดงามแห่งวิถีที่ตนเองทุ่มเทให้กับการเป็นพยาบาล ICU อายุรกรรมที่ต้องคอยเผชิญหน้ากับความตายของผู้ป่วยและภาวะวิกฤติ...

น้องหนุ่ยนำเรื่องเล่าที่ได้เรียนรู้จากการช่วยเหลือทอง

พี่ปี...ได้เล่าเรื่องการสื่อสารด้วยใจ เพียงแค่ 2-3 นาที...หากเราใช้ใจในการสื่อ นั่นน่ะก็ทำให้เราได้มองเห็นความเป็นมนุษย์ในตัวผู้ป่วย ผู้ยืนอยู่เบื้องหน้าเรา

ชีวิตการงานที่ร่วมเกือบจะยี่สิบปี...

ครั้งไหนก็ไม่ลงใจ เท่ากับ บทเรียนแห่งการสูญเสียพ่อ...

การสูญเสียพ่อทำให้พี่ฟ้า ได้ปวารณากับตนเองที่จะทุ่มเทและอุทิศใจในการงาน

การดูแลผู้ป่วยของพี่ฟ้า...ไม่ได้เพียงแค่การขีดวงจำกัดเฉพาะ หน้าที่ความรับผิดชอบในเวรเท่านั้น แต่...หัวใจที่ทุ่มเทนั้นยังกรุณาไปจนถึงเวลานอกการงาน ที่อุทิศตนเองต่อผู้ป่วยและครอบครัว...

บทเรียนของครูท่านหนึ่งที่แทบสิ้นหวัง แต่ด้วยทีมพยาบาล และความตั้งใจมั่น ประกอบกับความเห็นอกเห็นใจ ซึ่งเจ้าอาการเห็นอกเห็นใจนี้แหละคือ ความกรุณา ความปรารถนาดี... ทำให้พี่ฟ้าและทีมพยาบาลอุทิศตนดูแลผู้ป่วยที่มากกว่าการเป็นองค์รวม แต่เปี่ยมด้วยหัวใจแห่งความเป็นมนุษย์... ที่แผ่ไพศาลไปจนถึงครอบครัว

ความไม่ท้อแท้ในหน้าที่การงาน

ความเพียรพยายาม...ที่ทำทุกกิจกรรมการพยาบาลต่อผู้ป่วย

ความไร้กฎที่ปิดกั้นผู้ป่วยและญาติ

คืนความเยียวยาให้แก่กันและกัน ...ระหว่างพ่อแม่ลูก

ทำให้...ครู มีอาการดีขึ้น แม้จะใช้ระยะเวลาร่วมเดือน แต่นั่นครูก็ได้มีโอกาสที่จะได้กลับบ้าน ... กลับไปฟื้นฟูดั่งเหมือนเด็กน้อยๆ ที่กำลังเริ่มต้นชีวิตด้วยพัฒนาการด้านต่างๆ ครูท่านนี้ก็ไม่ได้แตกต่างไป...

เมื่อทางวงได้ถามถึงแรงบันดาลใจ...

พี่ฟ้าเล่าว่า ... วันนั้นคือ เวรบ่าย ด้วยความที่ภาระทางหอผู้ป่วยยุ่งมาก มีคนโทรไปบอกว่าพ่ออยู่ที่แผนกอุบัติเหตุฉุกเฉิน... ด้วยเวลาเพียงยี่สิบนาทีเท่านั้น ที่พี่ฟ้าเดินไปดูและเดินกลับไปที่ word พ่อก็เสียชีวิต ทั้งๆ ที่ตอนไปดูพ่อนั้นดูเหมือนอาการไม่มากตนเองจึงวางใจ จึงเดินกลับไปที่หอผู้ป่วยที่ตนเองทำงานเพื่อไปทำงานต่อ... แต่อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ... แล้วพี่ฟ้าก็สูญเสียพ่อ

ณ เรื่องราวของพ่อนี้...ทำให้พี่ฟ้า ได้เรียนรู้ว่าตนเองนั้นยังทำอะไรไม่ค่อยเต็มที่

จากเหตุการณ์วันนั้นสอนต่อพี่ฟ้าว่า...ตนน่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้ แต่ตนไม่ทำ

จนนึกย้อนกลับมาแห่งวิถีการงาน ตนเองทำงานเพียงแค่ว่าทำ

แต่ถ้าหากเราเปลี่ยนมาทำงานด้วยใจ ใจที่อยากทำ ... เราก็อาจพอช่วยยื้อเวลาให้กับ...ผู้ป่วยได้มีโอกาสมากขึ้น

บทเรียนครั้งนี้...ทำให้พี่ฟ้าหัวใจอ่อนลง... อ่อนโยนขึ้น

มองความเป็นไปแห่งรอบด้านลึกซึ้งขึ้น...

ขอบคุณในเรื่องราวแห่งมิตรภาพบำบัดนี้...ที่มาเล่าให้วงเราฟัง