ข้าพเจ้าและกัลยาณมิตรที่มาร่วมทำงาน มาถึงห้อง Jupiter 6-7 ประมาณเที่ยงกว่า เพื่อเตรียมความพร้อม...การตั้งวงคุยกันสบาย ของ R2R - Facilitator ทั้งห้าท่านที่เป็นตัวแทนมาจากแต่ละมุมส่วนของผืนแผ่นดินไทย...

เสวนา R2R Facilitator

จากลานเวทีเสวนาสู่ Jupeter 6-7

เข้าไปถึง...พบว่าห้องที่เตรียมไว้ไม่ได้เป็นไปดั่งที่วางแผนมากนัก จึงเข้าไปขออนุญาตปรับเปลี่ยนซึ่งได้รับความช่วยเหลือและดูแลอย่างดีจากทีมออร์กาไนเซอร์ ซึ่งปีนี้ข้าพเจ้าได้ทำงานร่วมกันกับน้องเดย์ และน้องบอย และผู้ช่วยอีกสองสามคน ... คนเหล่านี้ช่วยเนรมิตรจินตนาการของข้าพเจ้าให้ใกล้เคียงตามภาพ เขาจึงค่อนข้างมีบทบาทสำคัญที่จะทำให้จุดเริ่มต้นของงานวันนี้ผ่านไปได้ตามใจเรานึก...

เราขอไม่ใช้โต๊ะ แบบเป็นทางการ เล่าอาการของความคิดให้น้องเดย์ฟังว่าใจของพี่กะปุ๋มนี่อยากให้เป็นเช่นไร "ขอเป็นนั่งล้อมวงสบายๆ"...ไม่มีอะไรปิดกั้น ซึ่งน้องเดย์ก็ช่วยเหลืออย่างดี พร้อมเสนอว่าขอโต๊ะเล็กๆ มาวางแก้วน้ำและไมค์ ซึ่งหันไปอีกเจอสาวน้อยร่างสูงโปร่งแบกโต๊ะเข้ามา ถามไถ่ชื่อจึงได้รู้ว่าชื่อน้องตาล เธอช่างเป็นหญิงแกร่งเหลือเกิน...แล้วหลังจากนั้นน้องเดย์ก็ช่วยอนุเคราะห์เนรมิตบรรยากาศ...ซะแบบได้ใจไปเลย

จากภาพแล้ว...นี่เลยต้องขอบคุณทีมงานออร์กาไนเซอร์ทุกท่าน ที่อยู่เบื้องหลัง

ทุกคนคือ...ทีม

เมื่อเช้าก่อนมาถึงหน้างานนั่งอยู่บนรถแท็กซี่คนใจดี ได้ซื้อดอกไม้ห่อใบตองสองห่อ คือ ดอกมะลิและดอกจำปี ... ทุกคนคิดคล้ายประมาณใจตรงกัน คือ นำมาใส่แก้วแล้ววางไว้หอมๆ ในห้อง...

พอพี่โอ วิทยากรรับเชิญของเรามาถึง อาสาที่จะจัดดอกไม้งามงามให้ โดยพี่โต๋...ทยอยเข้ามาสบทบและให้กำลังใจ และน้องโย๋ วิทยากรอีกท่าน ร่วมด้วยช่วยกัน ...สำหรับข้าพเจ้าแล้ว ทีมวิทยากรดูเป็นกันเองมีความเป็น "มิตรภาพ" สูง...เสมือนเป็นเครือญาติโยงใยสัมพันธ์กันทางความรู้สึกร่วมต่อการงานแห่งความเสียสละในการทำบทบาทของ R2R - Fa แบบไม่มีใบสั่ง

ซักพักไม่นาน...ทีมแรกเข้ามาถึงด้วยความห่วงใย เพราะเกรงว่าแต่ละท่านจะยังไม่ได้ทานข้าวจึงเดินไปทักทาย ทราบว่ามาจาก "โรงพยาบาลสมิติเวช ศรีนครินทร์" มาถึงเป็นกลุ่มแรก (ทราบว่าหลังจากนั้นทยอยมาอีกกลุ่มหลัง) แซว...แซว ไปว่า ทำให้นึกถึงหนังกางแปลง ที่ต้องมีการมาจองที่นั่งก่อน...ตั้งแต่หัวค่ำ

ทำให้ได้รอยยิ้ม ...

ซักพักน้องเพ็ญผู้ประสานงานของ สวรส. เดินยิ้มหน้าสวยมาทักทาย ดูเบิกบานและสดชื่น สองปีที่ผ่านมาทำหน้าที่อยู่ที่ลานเสวนาได้น้องนิมาช่วย ปีนี้น้องนิท้อง เขาให้นั่งอยู่กับที่ไม่ให้เดินมาก จึงได้น้องเพ็ญมาช่วยอีกแรง ซึ่งน่ารักและคอยอำนวยความสะดวกให้พร้อมทั้งทำหน้าที่เชื้อเชิญผู้คนให้เข้ามาร่วม... หันไปอีกครั้งเจอเจ้าหน้าที่กำลังขนเก้าอี้ทยอยเข้ามา ตกใจ...บอกไม่ต้องเพิ่มเกรงว่าจะเป็นเก้าอี้อันว่างเปล่า แต่น้องๆ บอกว่า...เตรียมไว้ก่อนค่ะ

แหม...เราขอห้องนี้ประมาณ 100 กว่าที่นั่ง...

และแล้วคนหน้างาน R2R ต่างก็ทยอยเดินเข้ามา หน้าตาคุ้นเคย กันทั้งนั้นมาเกือบทุกภูมิภาค ยโสธร อุบลราชธานี ชัยภูมิ มหาสารคาม ร้อยเอ็ด นครพนม ขอนแก่น โคราช กาฬสินธุ์ ใครอีกล่ะจำไม่ได้ค่ะ เท่าที่เดินไปทักและนึกออก ... ทางเหนือก็มีเชียงราย เชียงใหม่ น่าน พะเยา ลำพูน ทางใต้ก็มีค่ะสุราษฎร์ธานี ปัตตานี สงขลา นี้คือเท่าที่ได้ทักทาย แต่ก็ไม่ได้ทั่วถึง...โรงพยาบาลศิริราชก็มาโดยเฉพาะพี่ที่แขนเข้าเฝือกมาจองแต่เนิ่นๆ แถวหน้าๆ...น้องนัทจากชลบุรีนี่ก็ขาเข้าเฝือก ก็เลยทำให้เป็นเรื่องได้ยิ้มได้หัวเราะกันอย่างชื่นบาน ในกทม.เองก็มีหลายโรงพยาบาล หลายพื้นที่ หลายจังหวัด อืม...ระยองจำได้ นำทีมโดยพี่ฮั้ว.. มัวแต่ทักคนนั้นคนนี้ เงยหน้าอีกที วิทยากรก็นั่งซะคละเข้าไปในฝูงชนดูเป็นคนกันเองดีมากเลย ... เก้าอี้ที่คิดว่าจะไม่มีใครนั่ง ตอนนี้ชักจะไม่พอแล้วค่ะ ทางทีม...ก็ต่างๆ ทยอยขนเก้าอี้มาเสริม

รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ คือ ความเบิกบาน คือ ความอบอุ่น

กลุ่มแรกจาก รพ.สมิติเวช ศรีนครินทร์มาถึงตั้งแต่เที่ยงครึ่ง พร้อมการจับจองที่นั่ง

น้องเพ็ญผู้ประสานงานคนสวย ...

พี่แดง...ก็มาค่ะ วันนี้สวยมาก

งานนี้พี่สุวิทย์ อินนามา ...ก็มาคือคนต้นแบบ R2R อีกหนึ่งท่าน ที่มาที่นี่ถึงสามปีซ้อน

AAR อย่างมองไปในใจตนเอง

ก่อนมา...ข้าพเจ้าคาดหวังอะไร จากห้องแลกเปลี่ยนรู้ Happiness R2R - Facilitator นี้ ==> คาดหวังว่านี่คือ พื้นที่ว่างที่เปิดโอกาสให้ R2R - Fa หรือคุณอำนวย R2R ทุกท่านได้มาเจอกัน คุยกันแบบจับเข่าบอกเล่าทุกข์สุข แลกเปลี่ยนประสบการณ์ที่ไม่เพียงจำกัดเฉพาะที่วิทยากรทั้งห้าท่านนี้ .. ซึ่งทั้งห้าท่านมีคุณลักษณะแห่งพลังชีวิตที่แตกต่างกันไปตามวิถีแห่งการงาน แต่พลังที่เป็นความคล้ายอันเป็นลักษณะร่วม คือ ... ความเสียสละ ละความเห็นแก่ตัว คอยช่วยเหลือเกื้อหนุนคนอื่นๆ อย่างไม่ได้หวังในผลงานของตนเอง... น้องโย๋ คุณนุช พี่โอ พี่โต๋ และพี่แก้ว...คือ ความเรียงคล้ายกับกำลังต่อจิ๊กซอว์ให้เห็นภาพของการทำหน้าที่เป็นคุณอำนวยที่ไม่ได้มีสเปคหนึ่ง สอง สาม หากแต่...ใช้ "ใจ"นำทาง ซึ่งระยะเวลาผ่านมาหลายปี ก็เป็นข้อบ่งชี้ให้เห็นว่าทุกท่านยังยืนหยัดและดำรงอยู่ต่อการงานนี้

สิ่งที่ไม่เป็นไปตามความคาดหวัง ==> คือ เวลาน้อยเกินไป โอกาสของการได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันกับ Fa ท่านอื่นๆ ที่นั่งอยู่ในห้องแทบมีน้อย และการเจาะลึกลงไปถึงหัวใจคนทำงานเหล่านี้ก็ยังไม่สามารถทำได้มาก เพราะเรื่องราวแห่งการสั่งสมมีมากที่ทำให้เราได้เรียนรู้ ข้าพเจ้าสนใจในเชิงมิติจิตวิญญาณ ที่หนุนนำให้คนเหล่านี้ทำการงานอันยิ่งใหญ่ในหัวใจของข้าพเจ้าได้อย่างไรกันนะ ช่างเป็นเรื่องที่ดียิ่งที่น่าถอดบทเรียนเก็บไว้ ความเหมือนกัน ความต่างกัน และบริบท ตลอดจนอะไรอีกหลายๆ อย่างที่น่าจะเป็นกุญแจแห่งความสำคัญที่จะร่วมกันผนึก...และร่วมกันสานต่อเพื่อกอบกู้ใจคนหน้างานให้ลุกขึ้นมาทำงานได้อย่างมีความสุข มีคุณค่า และมีความหมาย

แต่...อย่างไรก็ตามมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เกินความคาดหมาย...ปีนี้ข้าพเจ้าได้งานมหกรรม R2R ครั้งที่ 3 l note taker ตาโกโก...  มาร่วมการทำงานครั้งนี้ มีคนเข้าฟังเกินคาดน้องเพ็ญบอกว่าเกือบจะสามร้อย มีกัลยาณมิตรเดิมๆ หลายท่านเข้ามาเรียนรู้ร่วมกัน ... วิทยากรทุกท่านที่เชิญมาอนุเคราะห์ต่อการทำงานห้องนี้อย่างยิ่งดูเป็นเครือญาติ ดูเป็นความอบอุ่นใจ ... ตลบอบอวลด้วย "มิตรภาพและความรัก ความเข้าใจในกันและกัน"... ประทับใจคำพูดของคุณอดิเรก เร่งมานะวงศ์ ที่ว่า..

เมื่อผมได้ฟัง...พี่ๆ น้องๆ ทุกท่านที่นั่งอยู่ตรงหน้า ทำให้ผมเชื่อว่า ผมเป็น Fa ได้

คำพูดของคุณอดิเรกนำมาซึ่งเสียงปรบมือ...

น้องไท - น้องเจ้าหน้าที่งานจ่ายกลาง โรงพยาบาลป่าติ้ว ลุกขึ้นพูดด้วยใจที่มาดมั่นและมั่นคง และมีน้องสรรเพชรนั่งยิ้มอยู่ข้างๆ ทุกคนคือความเสมอภาค ... น้องแตงโมจากโรงพยาบาลศรีนครินทร์ ... ลุกขึ้นและก้าวเดินมาข้างหน้าเพื่อบอกเล่าความงดงามของตนเองที่ได้ร่วมทำกับพี่แก้ว โดยมีพี่แดง...ที่ดูสวยสดใสนั่งยิ้มเชียร์อยู่ข้างหลัง  หมอดาม มุกข์มณีจากสุราษฎ์ธานี นั่งร่วมด้วยตลอดงาน

คนใกล้ชิดพี่โต๋...ท่านผู้พัน ทำให้ข้าพเจ้ารู้ว่านี่คือ ส่วนหนึ่งแห่งการงานของเราในวันนี้ เพราะบุคลิกของท่านดูสบายๆ และเนียนอย่างมากๆ

Fa... เหล่านี้ไม่มีผลงานของตนเอง และแทบทุกคนไม่คาดหวัง หากแต่...มุ่งมั่นคอยช่วยเหลือสนับสนุนคนอื่นๆ ให้ได้เห็นคุณค่า เห็นความงามในงานของตนเอง

อยากจะบอกว่า...

ขอบพระคุณทุกท่านที่นั่งอยู่ ณ ห้วงเวลาขณะที่เราปฏิสัมพันธ์ต่อกัน ... ไม่ว่าจะนั่งหรือยืนอยู่ในมุมใดของห้อง...เราทุกคนได้มาร่วมสานหัวใจต่อกัน ต่อการทำงานหน้าที่เพื่อผู้อื่น เพื่อแผ่นดิน เพื่อชาติ และเพื่อโลก...อันเป็นงานที่หนักแต่ใจเรานี้ไม่ได้หนักตามไปด้วย...