ขอบพระคุณเจ้าค่ะคุณ noktalay  จากการปั่นเกลียวความรู้ในบันทึก บางทีเรามีแต่บอกตนเองว่า "ทำไม่ได้"

หนูมานึกย้อนในตนเองค่ะ เมื่อก่อนหนู Show ว่าตนเองเป็นผู้หญิงเก่ง มีความมั่นใจสูง ทำอะไรก็ได้ที่พอใจ จะทำ (ประมาณหลอกตนเองว่า สิ่งที่ฉันทำไม่ได้ แค่ไม่อยากทำ) ซึ่งในความเป็นจริงในใจไม่ใช่เลย ตอนที่ยืนอยูหน้าเวที หรือ ลุกขึ้นถาม หรือตอบ ในใจหนูนั้นเต็มไปด้วยกิเลส ทั้งความอยากเด่นอยากดังที่บีบคั้น อย่างได้รับการยอมรับ และในใจก็สั่นไหวหวาดกลัวแต่ก็ยังทำ

มาตอนนี้ครูสอนให้หนูรู้จักคำว่า

"ความจริงใจ" 

ความจริงใจในนิยามของครูคือ

ใจของเรารู้สึกอย่างไร ให้หนูรับรู้มันอย่างนั้น

กลัวก็ให้ยอมรับว่ากลัว อยากเด่น อยากดังก็ให้ยอมรับมัน

เอาความมืดดำที่ปรากฏในใจขึ้นมาให้ตัวรู้ของเรารับรู้

แล้วใช้ศีลเป็นเครื่องกำกับ ไม่ให้เรากระทำความชั่ว ด้วยกายและวาจา

ส่วนด้านดี ๆ ให้แสดงออกมา ฉายแววออกมาปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น เป็นการให้กำลังใจตนเอง และให้กำลังใจคนอื่นได้ด้วย

ครูมักจะใช้คำว่า

"บ่มเพาะเมล็ดพันธุ์แห่งความดี"

พอหนูค่อย ๆ ฝึกฝนนำมาปฏิบัติ ใจหนูค่อย ๆ สบายมากขึ้น เบิกบานมากขึ้น เห็นความคิดไม่ดีของตนเองเร็วขึ้น สติเร็วขึ้น มีความสุขกับปัจจุบันเป็น คนรอบข้าง เบิกบานที่จะเข้ามา ปฏิสัมพันธ์กับเรามากขึ้น เพ่งโทษผู้อื่นและตนเองนี้ลง เศร้าหมองสั้นลง

มันเป็นแบบนี้แหละค่ะ