จากการต่อยอดความคิดกับคุณกานต์ ปั่นเกลียวความรู้แลกเปลี่ยนกันเรื่องของความเหงา ในบันทึกบางทีเรามีแต่บอกตนเองว่า "ทำไม่ได้"
*******************************************************
พอคุณเอ่ยถึงความเหงา....อืม
มันเป็นความแปลกประหลาดที่ปรากฏข้อในใจของติ๋วค่ะ ตั้งแต่รู้จักครู ท่านเพียรสอนให้หนูภาวนา ทำความรู้จักตนเอง หันมามองตนเอง แก้ไข ปรับปรุงตนเอง ดัดนิสัยตนเอง
แม้ตัวติ๋วเองภาวนาแบบลุ่ม ๆ ดอน ๆ สติปัญญาไม่ค่อยมี
ที่มั่นใจว่าตนเองมีคู่ใจคือ ความอดทน อดทนในความบีบคั้นในใจของตนเอง อดทนในความอยากไหลไปตามกิเลส ตามโลก ตามความเคยชินเดิม ๆ สู้กับมัน เพื่อทำความเข้าใจ จนมารู้สึกตัวอีกทีกลับพบว่า
อ้าวเฮ้ย ความเหงาหล่นหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่
เพราะถ้าได้อ่านบันทึกนี้ ของติ๋ว
คงพอจะทราบว่า ติ๋วเป็นคนที่ทุกข์ทรมาร กับความเหงามาก ๆ มาก่อน เป็นความเจ็บปวดทรมาร ที่ใครไม่เคยเป็นก็คงไม่มีทางเข้าใจได้เลย
อืม........ทำไมตอนนี้มันหล่นหายไปนะ?
ไม่ใช่หนูตั้งใจเขวี้ยงความเหงาไปนะคะ หนูคงโชคดี
ที่มีครูคอยสอน คอยประคับประคอง ฝึกฝน อบรม ให้เจริญสติ อดทนกับความทุกข์บีบคั้นที่เกิดขึ้น
ประมาณว่า
"ถ้ายังโง่อยู่ ไม่มีปัญญาก็ต้องอดทน"
คำ ๆ นะ ติ๋วเอาไว้เตือนตนเอง ตอนที่ใจมันดิ้นรน
ก่อนหน้านี้ ใจติ๋วมักจะดูถูกตนเอง ว่าอันนี้หนูทำไม่ได้หรอก แต่ครูท่านก็ให้โอกาสเรื่อย ๆ จาก ที่ไม่ค่อยจะได้เรื่อง แต่พอฝึกฝน อดทน ทำไปเรื่อย ๆ กลับพบว่า หนูทำได้และก็ทำได้ดีอีกด้วยค่ะ
อืมจากที่ผ่านมา สิ่งที่ทำให้ความเหงาหล่นหายคือ
อย่างนี้นี่เองครูถึงเคี่ยวเข็น และบอกเสมอ ๆ
ขอบคุณค่ะ
ข้อคิด และการเตือนสติ ให้อดทน
เป็นข้อคิดที่ดีเยี่ยม ดีใจที่ค้นพบบันทึกดีๆ
อย่างน้อยก็ได้กลับมาอ่านเมื่อขาดสติ
ขอบคุณค่ะ
ขอบพระคุณเช่นกันค่ะ ที่ให้โอกาสหนูได้ทบทวนตนเอง