จากการปั่นเกลียวความรู้ในการตอบข้อคิดเห็นของ ท่านธรรมฐิต ในบันทึก ทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิตคือ โอกาส ที่เมตตาว่า

ทุกโอกาสเราควรทำความรู้จักศึกษาเรียนรู้จากมัน

อย่าผลักใสไล่ส่งมัน..เพียงแค่เพราะเราไม่ชอบ..

สาธุๆๆขอรับ..

*******************************************************

อย่าผลักไสไล่ส่งมัน หนูมองย้อนเข้ามาในตนเอง เมื่อก่อน หนูผลักไสแทบทุกสิ่งทุกอย่างที่ปรากฏ เหมือนเด็กที่ไม่ยอมรับความจริง

ตอนแรก ๆ ความโกรธเกิดขึ้นมาหนูไม่เห็นค่ะ ไม่รู้ด้วยว่าตนเองไปโกรธเขา รู้แต่เป็นหนัก ๆ อึ้ง ๆ คิดอะไรไม่ออก

พอครูท่านชี้ให้เห็นว่า "กำลังโกรธอยู่นะ"

ใจหนูกลับรู้สึกรับไม่ได้ ที่ตนเองจะไปโกรธคน ๆ นี้ พอโกรธขึ้นมา ก็รู้สึกซ้อนขึ้นมาอีกว่า "โกรธทำไม โกรธไม่ได้นะ คร่ำครวญไม่อยากให้ตนเองโกรธ"

 หลัง ๆ มาครูท่านเมตตาสอนว่า

"ให้อยู่กับลมหายใจ อะไรจะเกิดขึ้นก็ให้หายใจสบาย หายใจเข้าสบาย หายใจออกสบาย หายใจไปเรื่อย ๆ"

จะว่าหลัง ๆ มาก็ไม่ถูกซะทีเดียวค่ะ เพราะครูท่านสอนหนูเจริญสติตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน แต่หนูไม่ทำ พึ่งมาหัดทำไม่นานมานี่เอง ความจริงมันเป็นอย่างงี้แหละค่ะ กว่าท่านจะสอนหนูได้แต่ละอย่าเฮ้อน่าหนักใจแทนครู

หัดตอนแรกก็ทำไม่ค่อยเป็นค่ะ อยากให้มันหายไว ไว เอาหล่ะซิ นึกย้อนในตนเองก็รู้สึกสงสารปนเอ็นดูความโง่ของตนเอง

แค่คิดจะเริ่มหัดทำกับข้าว

ก็อยากทำให้อร่อยเทียบเท่าเชฟมือหนึ่งซะแล้ว

การภาวนาก็เหมือนกัน

หัดทำใหม่ ๆ มันก็ต้องมีลุ่ม ๆ ดอน ๆ ล้มลุกคุกคลานกันบ้าง

แต่ใจหนูหน่ะ มันโลภค่ะ อยากทำให้อร่อย

พอมันไม่อร่อยก็รู้สึกโกรธขึ้นมาหล่ะซะ เฮ่อ

ก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา

พอหลัง ๆ มา หายใจได้ดีขึ้น หรือ อาจจะเป็นว่า  ใจหนูยอมรับว่า การที่จะภาวนาเป็น หรือภาวนาได้ดี จะต้องอาศัยความอดทนและการฝึกฝน ทีละเล็กทีละน้อย เหมือนเราหยอดออมสิน  ไม่คาดหวังว่า สิ่งที่ปรากกฏมันจะหายหรือไม่หาย "หายใจอยู่กับมัน กับอารมณ์ความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างอดทน"

 

ใช่แล้ว เจ้าค่ะ หายใจสบาย

อยู่กับอารมณ์ ความคิด ความรู้สึกที่ปรากฏ

สิ่ง ๆ นี้แหละที่ครูท่านเมตตาให้มา

แล้วทำให้หนู พอจะประคับประคองตนเองอยู่กับสภาวะบีบคั้นต่าง ๆ ได้อย่าง ใจดิ้นรนน้อยลง ผลักไสมันน้อยลง

เมื่อก่อนหนูก็เคยได้ยิน ได้อ่านคล้าย ๆ แบบนี้มาจากตำรา (ถ้าอ่านบันทึกนี้ของหนู วางตำรา แล้วหันมาอ่านใจ คงพอจะทราบว่า หนูเป็นนักอ่านมาก่อน) 

ตอนอ่านในหนังสือแต่ละครั้งเหมือนจะเข้าใจแจ่มแจ้งอย่างบอกไม่ถูกเจ้าค่ะ แต่พอเอาเข้าจริง ๆ พออารมณ์ ความคิด ความรู้สึก เข้ามาครอบงำจิตใจ ก็พึ่งมารู้ว่า ที่คิดว่าตนเองเข้าใจแล้ว จากการอ่านตำรานั้น ผิด เพระแค่จำได้ ไม่ได้หมายถึง เข้า "ใจ"

จนมารู้จักครูท่านพาดู ทีละกระบวนท่า จริง ๆ ค่ะ ภาพมันเป็นแบบนี้จริง ๆ พาดูซ้ำ ๆ ด้วย เหมือน ให้ทำแบบฝึกให้ไปเรื่อย ๆ ทำซ้ำ ๆ เปลี่ยนแค่เรื่องราว เปลี่ยนแค่โจทย์ แต่ให้ดูใจ อย่างมีสติกับลมหายใจ

แล้วที่เหลือความเปลี่ยนแปลงก็ค่อย ๆ เกิดขึ้นเอง อย่างมหัศจรรย์แบบคาดไม่ถึงทีเดียวเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคณท่าน ธรรมฐิต  ที่เมตตาให้หนูได้ทบทวนใจตนเอง

กราบขอบพระคุณครูที่เมตตาอบรมสั่งสอนเจ้าค่ะ