เปิดเปลือยความลับนายแผ่นดิน
ผมค้างบันทึกว่าด้วย Tag ความลับจาก พี่แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช มานานสองนาน ..
วันนี้ได้ฤกษ์ เปิดเปลือยความลับของตัวเองซะที
(๑) เป็นลูกชาวนา
แต่ถอนกล้าและดำนาไม่ได้เรื่อง (เลย)
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง และเขินอายเอามาก ๆ เติบโตมาจากท้องไร่ท้องนา แต่แทบไม่มีทักษะใด ๆ เกี่ยวกับวิถีแห่งท้องทุ่งเอาเสียเลย จนบางครั้งก็บ่นท้อว่า “เกิดมาเสียชาติเกิดเสียแล้ว”
แต่ทั้งปวงนั้น หาใช่ความเป็นคนสันหลังยาวเลยแม้แต่น้อย หากแต่เพราะฟ้าส่งให้มาเกิดเป็นลูกคนสุดท้องนั่นเอง จึงจำต้องถูกมอบหมายให้ทำภารกิจอื่นแทนเสมอ เป็นต้นว่า พอถึงหน้าฝน แทนที่จะได้ดำนา ก็จำต้องต้อนวัวไปเลี้ยงแทน
และนั่นคือเหตุผลอันสำคัญที่พรากผมไปจากการเรียนรู้และปฏิบัติจริงในหลักสูตรว่าด้วยการถอนกล้าและดำนาเฉยเลย
ปล.. เคยดื้อตะลุยไปช่วยดำนาเหมือนกัน แต่ที่สุดแล้วก็ถูกสั่งห้ามอย่างฉับไว เพราะผลงานหลายชิ้นลอยละล่องเหนือผิวน้ำอย่างน่าขัน (ทุกวันนี้ดำนาดีขึ้น ไม่มีการ “หักคอกล้า” และไม่มีการลอยละล่องของต้นกล้าอีกแล้ว..นะครับ)
(๒) เป็นชายหนุ่มและพ่อบ้านที่ทำอาหารไม่เป็น (เลย)
ตั้งแต่เล็กจนโตทำอาหารไม่เป็น (ย้ำชัด ๆ ว่า “ไม่เป็น”) เว้นแต่การต้มไข่.ทอดไข่เท่านั้นที่พอไปวัดไปวาได้บ้าง นี่ถือเป็นคุณลักษณะพิเศษที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กจนเป็นหนุ่มและพ่วงมาจนเป็นพ่อบ้านก็ไม่เคยเห็นวี่แววว่าจะเห็นพัฒนาขึ้นในทางที่ดีเลยแม้แต่น้อย
นั่นก็ (คง) เพราะการได้รับอาณัติจากสวรรค์ที่ส่งมาเกิดเป็นคนสุดท้องของครอบครัวอีกนั่นแหละ เลยพลอยให้ใคร ๆ เอาอกเอาใจเป็นพิเศษ ไม่ต้องเข้าครัวทำอาหาร แต่มอบหมายให้มีภารกิจแห่งครอบครัวหลัก ๆ เลยก็คือ การนึ่งข้าวและปัดกวาดบ้าน ซึ่งสองอย่างนี้ก็ถือได้ว่า “เยี่ยมยุทธ” อยู่เหมือนกัน
แต่ขอย้ำนะครับว่าเฉพาะนึ่งข้าว (เหนียว) เท่านั้น ส่วนข้าวสวยนั้น บ่เป็นคือกัน –
ด้วยเหตุนี้ สมัยที่เรียนจึงมักกินต้มมาม่ากับข้าวเหนียวนึ่งอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งนอกจากจะประหยัดเงินแล้ว อีกหนึ่งเหตุผลก็คือ “เฮ็ดแนวกิน บ่ เป็น” นั่นเอง
ปล. โชคดีของชีวิตครับที่คุณแม่บ้าน เธอถนัดเรื่องนี้มาก ! ผมเลยสบายตัวและสบายท้องมาจนบัดนี้
(๓) เป็นลูกอีสาน
แต่ไม่รับประทานกบ เขียด และอึ่งอ่าง (เลย)
รู้สึกเรื่องนี้จะเปิดเปลือยไปแล้วรอบหนึ่งเห็นจะได้ หลายคนงง และงงมาก ว่าลูกอีสานพันธุ์แท้อย่างผม ไฉนเลยไม่ลิ้มรส “ของแซบ” พรรค์นี้
อย่าว่าแต่กินเลยครับ ทุกวันนี้จับผมก็ไม่กล้า แต่ก็ยืนยันได้ว่า ไม่ใช่มาจากเหตุผลอันรังเกียจรังงอนใด ๆ เพราะอาการเช่นนี้ก็มาโผล่เอาตอนเรียนมัธยมปลายนั่นเอง ซึ่งก่อนนั้น ไม่ว่าจะเป็นทั้งจับ ทั้งปิ้ง ทั้งแกง ..ทั้งอ่อม ผมก็ไม่เคยเกี่ยวงอนที่จะรับประทาน ซ้ำยังถือว่าเป็น “ของแซบ” ของผมอยู่เหมือนกัน
แต่ทุกวันนี้ ไม่รู้เป็นยังไง กลัว ..และกลัวจนขึ้นสมอง ซึ่งนั่นก็รวมถึงเจ้าจิ้งจก..กะปอม.กิ้งก่า (ตัวใหญ่กว่ากะปอม) แย้ ตุ๊กแก งู (ทุกชนิด) แมงบ้ง (ตัวหนอน – ทุกชนิด) และอีกจิปาถะที่ลูกอีสานทั่วไปไม่เคยเกลียด – กลัว
ปล. สิ่งที่กล่าวถึงทั้งหมดนั้น คู่ชีวิตของผมเธอชอบทานมาก และชอบที่จะรวมหัวกับลูก ๆ เอามาแกล้งให้ผมตกใจและโมโหอยู่บ่อยครั้ง ! (เป็นความสุขของเขา แต่เป็นความเศร้าของผม)
(๔) เขินอายต่อการสวมกอด ..(เสมอ)
ไม่รู้เป็นยังไง ผมเขินอายต่อการสวมกอดเสมอ จนพี่ ๆ ชาวบล็อกเกอร์หลายท่านเคยวางแผนแกล้งในเรื่องนี้มาแล้ว ..
ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ถนัดที่จะแสดงความรักด้วยการ “กอด” จะโดยมิติของความรักในครอบครัว หรือความรักต่อผองเพื่อนและญาติมิตร จวบจนทุกวันนี้ก็ยังแก้ไม่ตก ..แต่ก็รู้และสัมผัสได้ว่า พลังแห่งการกอดนั้นยิ่งใหญ่เสมอ ซึ่งทุกวันนี้ก็พยายามอยู่มากกับการสะกิดเตือนให้ตัวเองได้กล้าหาญพอที่จะแสดงความรู้สึกอันดีงามผ่านการ “กอด” –
ปล.. เรื่องนี้ไม่มี ปล. ครับ
(๕) ใจดี โมโหร้าย ..
และเป็นผู้ชายที่ถึงลูกถึงคน
ผมเป็นคนตัวเล็ก (นักเลงโต) ..แต่เสียงดัง - นั่นคงเป็นเพราะสมัยเด็ก ๆ ชอบตะเบ็งเสียงไล่วัวไล่ควายแถว ๆ ชายทุ่งและริมเขื่อนก็เป็นได้ พลอยฟ้าพลอยฝนติดเป็นนิสัย หรือแม้แต่ “กมลสันดาน” สืบมาจนทุกวันนี้
ผมเป็นคนจริงจังกับชีวิตและการทำงานมาก อีกมุมหนึ่งก็เรียกได้ว่า เป็นคนประเภทมีพลังสูงก็ได้ (กระมังครับ) ดังนั้นการทำงานในแต่ละครั้ง จึงค่อนข้างเอาจริงเอาจัง มุ่งมั่นอย่างไม่ลดละ ถึงไหนถึงกัน ..ไม่ลังเล ไม่เป๋ซ้ายเป๋ขวา ตรงไปตรงมา ..จริงจังและจริงใจ ซึ่งพฤติกรรมเหล่านี้ บรรดาลูกน้องทั้งหลายทั้งปวงจะรู้ซึ้งถึงแก่นถ้วนทั่วกันแล้วอย่างเห็นได้ชัด
แต่ถึงกระนั้น ก็ยืนยันว่า ...
ทั้งปวงนั้น เป็นเรื่องงาน ว่าด้วยเหตุและผล ไม่เอาเรื่องส่วนตัวไปปะปนจนเสียงาน และที่สำคัญคือ การกล้าพอที่จะแอ่นอกรับแทนลูกน้อง (เฉพาะที่เกิดขึ้นกับงานอย่างสุดวิสัย – นะครับ) ส่วนเหตุจากการละเลยนั้น ผมก็จะกลายเป็นคนใจดีโมโหร้าย ตรงไปตรงมา และปิดท้ายด้วยการเยียวยาลูกน้องด้วยมือของตัวเอง (เสียส่วนใหญ่) โดยถือคติว่า โบยตีด้วยมือเรา และปัดเป่าด้วยเราเอง !
กรณีหลังนี้ ผมจึงออกแนวห้าวห้วน ถึงลูกถึงคน แต่ท้ายที่สุดก็ไม่พ้นการชอบยึดมั่นถือมั่นแบบประนีประนอม -
ปล. ทุกวันนี้อารมณ์ร้าย ๆ ของผมก็น่าจะดีขึ้นบ้างกระมังครับ (อิอิ ..อันนี้เอาให้ชัวร์ ต้องถามลูกน้องเองจะดีกว่า !)
เพื่อเสริมสร้างบรรยากาศการเขียนบล็อกของเหล่าบรรดาคนใกล้ตัวให้คึกคักยิ่งขึ้น รวมถึงการขับให้ “พฤหัสสกัดความรู้” เคลื่อนตัวไปอย่างต่อเนื่อง จึงขออนุญาต Tag ความลับเหล่านี้ไปยังคนใกล้ตัว อย่างน้อยก็กึ่ง ๆ บังคับให้แต่ละคนเขียนบล็อกกันอีกสักบันทึก (... อิอิ) อันได้แก่
ก้อง...สะเร็น : คนใจดีแต่ไม่โมโหร้าย ..ผู้ซึ่งก้าวไปยืนในจุดที่ผมจากมา
นุ้ยcsmsu : คนสูงยาว .. มือจดหมายข่าวของกองกิจ ฯ
danthai : ...........................??
คนกิจกรรม : มือนวัตกรรมข้ามคืน ที่ครั้งหนึ่งเคยบอกผมว่า “หน้าตาดีที่สุดในหมู่บ้าน”
ตาบอม : บล็อกเกอร์ใหม่ จากกลุ่มงานกิจกรรมของชาวกองกิจ ฯ
ความเห็น (20)
สวัสดีครับ พี่แผ่นดิน
- แวะมาดูความลับครับพี่ชาย
- โห กินกบ เขียนไม่เป็นหรอครับ
- อร่อยมากนะครับ
- ลองดู
- อิอิ
- ขอบคุณที่ให้มาล้วง
- ความลับครับ
- ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ หนุ่มโรแมนติกแห่งปี
… มาล้วงความลับ คุณแผ่นดิน ...
- อิ อิ ไม่น่าเชื่อ จะโมโหร้าย เป็นไปได้? คะ
- …
- อยากเห็นภาพ หนุ่มมาดแมน ถูกลูกๆ แกล้ง ค่ะ
- ... เหลือเชื่อ หลายข้อ นะคะ ...
- ความลับ คุณแผ่นดิน น่ารัก มากๆ ค่ะ ...
- ...
- เป็นกำลังใจให้ในงาน และชีวิต ขอบคุณค่ะ
คุณแผ่นดินคะ
- ข้อห้านะ บทพระเอกเลยนะคะ
- ^^ เก่งจังทำการบ้านเสร็จจนได้
- เอาหัวข้อความลับไปดูสิคะ เก็บดองเนื้อๆ ไว้ก่อน (ความลับของฉัน...มีมากกว่าห้าแต่...) (สนุกดีค่ะ มีเรื่องเป็นนักอยากเขียนได้เยอะแยะเลย)
- ไม่น่าเชื่อว่าจะโมโหร้าย
- อ่านจากบล็อกดูจะใจดีมีเมตตานะคะ
สวัสดีครับ ครูโย่ง
- สมัยเด็ก ๆ
- แม่ชอบจับอึ่งอ่างมาทำเป็นปลาร้า
- แล้วนำมาแกงใส่กับหน่อไม้
- คนในครอบครัวชอบกันใหญ่
- แต่ผมเริ่มไม่ชอบมาตั้งแต่บัดนั้น
- ...
- ไม่รู้สิครับ
- รู้ว่าของดี ..เลิศรส
- แต่ยังไง ๆ ก้ไม่สันทัดเอาจริง ๆ
สวัสดีครับ...คุณปู poo
สมัยเด็ก ๆ ผมเคยปีนต้นไม้ เจอหนอน แล้วตกใจหล่นตุ๊บมาก็บ่อย จากนั้น ก็ขาดความมั่นใจที่จะปีนป่ายต้นไม้ไปเลย
ทุกวันนี้ให้ปีนต้นไม้แข่งกับเด็ก ๆ ผมก็แพ้ราบคาบ -
นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความลับของผมด้วยกระมังครับ
สวัสดีครับ พี่ดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี
ผมแวะไปเยี่ยมชมความลับในบันทึกพี่แล้วนะครับ...
พักนี้ผมก้อ่านหนังสือหลายเรื่องในเวลาเดียวกัน แต่อ่านไม่ค่อยจบ เพราะไม่ค่อยมีสมาธิ บางทีอ่านแล้วรู้สึกไม่ไหลลื่นก็พักวางไว้ แล้วหยิบเรื่องใหม่มาอ่าน
ตอนนี้ชอบอ่านแนวความเรียงที่สื่อสารถึงเรื่องราวความทรงจำดี ๆ ของผู้คน
....
ในวิถีการงานนั้น
ผมยืนยันว่าเป็นคนสไตล์นั้นจริง เอาจริงเอาจัง และถ้าลูกน้องผิด ก็จะตรงไปตรงมา แต่ก็ไม่ลืมที่จะให้โอกาสกับเขา และสำคัญที่สุดก็คือ การโบยตีก่อนใครอื่น ...โดยเชื่อว่าการดำเนินการของตนเอง จะเป็นการเตรียมความพร้อมสำหรับเขา เพื่อให้เขาได้รู้ตัว ขบคิด และสังเคราะห์ถึงเรื่องราวเหล่านั้นก่อนเข้ากระบวนการในขั้นสูงขึ้นต่อไป
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ...ท่านอาจารย์ลำดวน
ขอบพระคุณอาจารย์ฯ มากเลยครับที่แวะมาทักทาย
ผมเป็นคนใจดีโมโหร้าย... และเข้าทำนอง ปากร้ายใจดี ...
ดูผิวเผินแล้วราวกับมีกำแพงกั้นตัวเองจากสังคมอยู่เหมือนกัน
เป็นคนยิ้มยาก ...
ลูก ๆ ยังแซวเลยว่า "หน้าบูด.."
เป็นเช่นนี้จริง ๆ ครับ และก็ขอยืนยันว่า "ใจดี...และมีเมตตา"
(ยิ้ม ๆ ..."
สวัสดีค่ะน้องชาย
พี่อ่านไป ขำไป ไม่น่าเชื่อว่าชายหนุ่มคนนี้...จะกลัวตัวอ้วนๆกลมๆเหมือนพี่ แล้วก็ไม่กินของแปลกๆเช่นกัน มิน่าเราถึงคุยกันได้ดีนะ
ขอบคุณที่เล่าความลับของนายแผ่นดินให้อ่านค่ะ
สวัสดีครับ พี่ แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช
ต้องขออภัยมาก ๆ ที่เขียนบันทึกนี้ล่าช้านัก -
นี่ผมก็เพิ่งกลับมาจากบ้านนะครับ ยังอดคิดถึงภาพบ้านสวนของพี่ไม่ได้ ..เรือนหลังสูง ต้นไม้ร่มรื่น -
ผมไปดำนาช่วยพ่อกับแม่มา ....
ตอนนี้ ปวดขา แขน แผ่นหลัง จนเดินไปไหนมาไหนแทบไม่ไหว..
ไม่ได้ทำงานแบบนี้นานแล้ว...
ขำตัวเองเหมือนกัน
พ่อกับแม่ก็ขำผมเหมือนกัน
ขอบคุณครับ
พี่เคยคุยกับนายช่างกรมทางหลวง ท่านเป็นลูกชาวนา ท่านบอกว่าการทำนาเป็นวิถีชีวิตของชาวอิสาน เป็นจิตวิญญาณของเรา เราจะต้องทำต่อไป
พี่เคยสงสัยว่าทำไมแม่พี่ ท่านไม่เคยยอมหยุดที่จะทำนา แม้ร่างกายไม่มีแรง แม้ท่านไม่ได้ทำเอง ท่านยังทำให้ผืนนาไม่เคยขาดต้นข้าวในฤดูทำนา เราเคยคิดว่าแม่จะทำไปทำไม ไม่เคยคุ้มทุน ต้องใช้แรงเงินแทนแรงกาย จนบัดนี้ท่านยังให้คนทำนาให้ทุกปีค่ะ
ยินดีที่ได้ทำนานะคะ
สวัสดีค่ะ อ.แผ่นดิน
เข้ามาอ่านเปลือยความลับแล้วมองเห็นภาพเลยค่ะ
อยู่ในชนบท ทุ่งไร่ทุ่งนา กลิ่นโคลนสาปควาย มีความสุขดีนะคะ
สวัสดีค่ะน้องพนัส
นานนับศตวรรษแล้วที่พี่แอมป์ไม่ได้แวะไปเยี่ยมบันทึกพี่ๆน้องๆ : ) เข้ามาอีกทีก็รู้ความลับของคุณพ่อน้องแดน น้องดิน พอดี แจ๋วจริงๆ
ฝากความระลึกถึงน้องเจี๊ยบมากๆด้วยนะคะ และขอแสดงความยินดีที่น้องเจี๊ยบทำกับข้าวเก่ง : ) การทำกับข้าวอร่อยนั้นเป็นความสามารถเฉพาะตัวจริงๆ แม่พี่แอมป์สอนคหกรรมแท้ๆ แต่พี่ยังแกงอะไรไม่เป็นเลยจนบัดนี้ และคงเป็นเช่นนี้ตลอดไป ...
...เพราะพี่แอมป์เป็นคนเสมอต้นเสมอปลายอะค่ะ .. อิอิอิ... : )
พี่แก้ว..ครับ
ปีนี้พ่อกับแม่และพี่ชายทำนากันสามคน .. ปีที่แล้วมีคนมาขอทำด้วยแล้วแบ่งปันผลผลิต ซึ่งก็ทำเช่นนั้นมาหลายปี
ปีนี้ไม่รู้ยังไง..ตัดสินใจทำกันเอง
ผมไม่ได้ช่วยแรง แต่ก็เป็นเหมือนลูกคนอื่น ๆ ที่ช่วยเป็นเงินแทน (บ้าง)
เมื่อวานพ่อเล่าให้ฟังว่า...
ชาวบ้านหลายคน (4 - 5 คน) มาลงแขกช่วยแบบไม่คิดค่าจ้าง พ่อบอกว่า คนเหล่านี้รักและเคารพครอบครัวของผมมาแรมปี และทนเห็นพ่อกับแม่ผมทำนาด้วยตนเองไม่ได้
เช่นเดียวกับพี่ชายอีกคนก็ขับรถทางไกลจาก อ.คำม่วงมาช่วยดำนา เหมือนกัน
พ่อกับแม่บอกว่า การทำนาเป็นความสุข...เป็นมรดกทางสังคมที่ยิ่งใหญ่อย่างมหาศาล การปล่อยวางให้ผืนนาร้างต้นข้าวก็ไม่ต่างอะไรกับคนไม่รู้ค่าของมรดกที่ได้รับมา
......
ผมไม่เคยอายที่จะบอกว่า ผมเป็นลูกชาวนา และมีความสุขเสมอเมื่อได้บอกเล่าถึงเรื่องเหล่านี้
ขอบคุณครับ..
เป็นลูกชาวนานี้เป็นความลับด้วยเหรอคะ ถ้างั้นครูยุ้ยก็มีความลับเหมือนกัน(ลูกชาวนา)
สวัสดีครับ...คุณจุฑารัตน์ NU 11
ครับ..อยู่กับท้องไร่ ท้องนา กลิ่นโคลนสาปควายแล้วเป็นความสุขอย่างมหาศาล...
นอกจากนั้น ผมยังมองว่า มันคือความสมถะ เรียบงาม ที่ดำเนินไปท่ามกลางวิถีอันหนักหน่วง
เสียดายตอนนี้ท้องนาที่อยู่ข้างถนนสายที่ทอดตัวจากเมืองไปสู่หมู่บ้านของผม ได้กลายสภาพเป็นอย่างอื่นไปแล้ว บางที่รกร้าง. บางที่กลายเป็นโรงงานเล็ก ๆ ..
มันเป็นความเปลี่ยนแปลงที่ผมเข้าใจ. แต่ก็ยังดีที่มีความทรงจำดี ๆ ให้นึกถึงได้อย่างแจ่มชัด
..
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ อ.แผ่นดิน
- แวะมาอ่านเปิดเปลือยความลับค่ะ
- คงรู้สึกดี โล่งอกแล้วนะคะ ได้เปิดเผยความลับแล้ว
- สะดุดข้อ 1 ถอนกล้าและดำนาไม่ได้เรื่อง (เลย) หักคอต้นกล้า เป็นเหมือนกันค่ะ ดิฉันจำได้ว่าตอนเด็กไม่มีเคยนา มีโอกาสไปเที่ยวนาของญาติ ช่วยเขาดำนา ตรงที่เราดำ ต้นข้าวตายหมดเลยค่ะ ต้นข้าวคอหักอ่ะค่ะ
สวัสดีครับ พี่แอมป์ ดอกไม้ทะเล
คิดถึงอยู่เหมือนกันนะครับ.
การงานเป็นอย่างไรบ้าง.
แต่ก็เชื่อว่าพี่แอมป์ มีพลังมากพอที่จะจัดการกับทุกอย่างได้อย่างลงตัว
เจี๊ยบเขาชอบทำอาหารครับ
แต่ไม่ชอบทำซุปหน่อไม้กับแกงอ่อมไส้กรอกและซุปแตงกวาใส่เนื้อให้ผมทาน
เธอบอกไม่ถนัดนัก...
นึกขึ้นได้ก็หิวขึ้นมาทันทีเลยนะครับ..
.....
มีความสุขกับชีวิตนะครับ..
คิดถึง. ระลึกถึง. และเป็นกำลังใจให้เช่นเคย
สวัสดีครับ..ครูยุ้ย
ยินดีที่ได้รู้จักลูกชาวนาด้วยกันนะครับ. ดีไม่ดี ในบล็อกนี้ คงมีลูกชาวนาอยู่เยอะเหมือนกัน กระมัง.
การเป็นลูกชาวนา ไม่ใช่ความลับอะไรหรอกนะครับ แต่เป็นลูกชาวนาที่ทำนาไม่เป็นนี่สิ มันน่าคิด -
ผมอยากทำนาเหมือนพี่ ๆ มาก แต่ก็อย่างว่า พอถึงฤดูกาลก็ต้องรับหน้าที่อื่นแทน ส่วนฤดูกาลเก็บเกี่ยวนั้น ผมทำได้เกือบทั้งหมดแหละครับ ไม่ว่าจะเกี่ยว, นวด, หาบ ผมทำได้ทั้งนั้น
....
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ. ไก่...กัญญา
ผมว่าการหักคอกล้า - เป็นปรากฏการณ์ธรรมดา ๆ ของลูกชาวนาที่เพิ่งหัดปักดำกันทุกคน วันก่อนยังบอกแม่เลยนะครับว่า เอาไว้จะกลับมาดูว่าที่ผมดำ ๆ ไปนั้น เกิดหรือตาย -
ถ้าตายก่อนผมกลับมา. ก็รบกวนพี่ช่วยซ่อมให้หน่อยก็แล้วกัน
ขอบคุณครับ