ฉัน...ศรัทธาความรัก..ตระหนักเรื่องความจริงใจ..มีนิสัยรักการอ่าน..ให้ความสำคัญของงานเท่าชีวิต.. ในดวงจิตยอมแพ้ ๓ สิ่ง กลิ่นหอมของดอกไม้..เสียงเพลง..และ...แสงจันทร์..(ความลับค่ะ..)
Tag ความเอยความลับ : ความลับที่ไม่ลับ..ของฉัน
จุดเริ่มต้น ณ วันที่ ๑๐ มิถุนายน ๒๕๕๑
จากไมตรีจิตของมิตรรักที่แสนน่ารัก คุณหมอจริยา ไวทยานนท์
คุณหมอ จริยา “เอ พี่โอ๋คะ อยากTag ไปที่คนอื่น ๆ อีก กดลิ้งค์หรือคะ แล้วเค้าจะเล่นมั้ยนี่..เล่นหน่อยน่า หรือเล่นไปแล้ว.. เราก็เพิ่งมาเป็นโรคติดบล็อกซะด้วย เอ้า ! เพื่อนเราก่อน..อ.ปารมี คุณหอมกลิ่นดอกรัก คุณลูกหว้า คุณพี่ศศินันท์ คุณพี่นุชแห่งบ้านริมน้ำ ผู้หญิงเก่ง หวาน..หมดเลย ” ...ขอบคุณคุณหมอมากค่ะ..ที่กรุณาคิดถึง..
ความลับ..ที่ไม่ลับของฉัน
......ศรัทธา ความรัก.......
........ตระหนัก เรื่อง ความจริงใจ…….
.........มีนิสัย รักการอ่าน ..............
........ให้ความสำคัญของงานเท่าชีวิต..........
........ในดวงจิตยอมแพ้ ๓ สิ่ง........
กลิ่นหอมของดอกไม้...เสียงเพลง...และ...แสงจันทร์
ศรัทธา...ความรัก
สำหรับฉัน..ความรักเป็นสิ่งสวยงาม ไม่มีตัวตน เป็นคำที่ฉันเรียกรวมของหลายสิ่งหลายอย่าง ที่ฉันได้รับ... ที่ฉันเป็นผู้ให้... ที่ฉันเห็นคนทั้งโลกหยิบยื่นให้กันและกัน... ความรักของฉัน คือ ความศรัทธา ความห่วงหาอาทร ความอบอุ่น ความผูกพัน การให้อภัย ความเอื้ออารี ความเสียสละ การแบ่งปัน ความทุ่มเท ความเอาใจใส่ การทะนุถนอม การรู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา ความจริงใจ และอีกมากมาย ที่ทำให้ชีวิตของฉันรื่นรมย์
ครั้งหนึ่งของชีวิตฉันเคยผิดหวังเรื่องความรัก เป็นเพราะฉันไม่รู้จักความรักดีพอ
ความรัก..ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่า แม้ความรักจะไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต แต่ความรักก็เป็นส่วนใหญ่ของชีวิตที่ทำให้ชีวิตของฉันเป็นชีวิตที่งดงาม สูตรความรักของฉันอยู่ที่นี่ค่ะ
และความรักของฉันก็ส่งกลิ่นหอมหวน อยู่ที่นี่ค่ะ ณ เวลานี้ ฉันจึงศรัทธา..ความรัก
ตระหนัก..เรื่อง ความจริงใจ
ในช่วงชีวิตของฉันช่วงหนึ่งนานมาแล้ว ฉันเกือบเอาชีวิตไม่รอด กับคำว่า “ความจริงใจ” แรกเริ่มภาพของคำว่า..ความจริงใจ..ช่างสวยสดงดงามยิ่งนัก เป็นอุดมการณ์ของเด็กหญิงคนหนึ่งที่กำลังพ้นจากการศึกษา ที่ก้าวเข้าสู่วัยทำงาน กระเป๋าชีวิตที่ฉันแบกออกจากรั้วมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยความดีความงาม และในทุกก้าวย่างของฉัน มีทั้งความมุ่งมั่น ความเพียรพยายาม ความมานะอุตสาหะ ความรับผิดชอบ การมีวินัย ความกตัญญู ความประหยัด อีกสารพัด รวมทั้ง คำว่า “ความจริงใจ” ฉันกำหนดไว้ในใจว่าจะใช้คำนี้อย่างดีที่สุด ให้ตรงความหมายที่สุดในการทำงาน ฉันจะหยิบยื่นให้ทุกคน “ความบริสุทธิ์ใจ, ความสุจริตใจ” ซึ่งหมายถึง “ความจริงใจ” (sincerity)
ฉันยังคงเด็กเกินไป เพราะความคิดที่ว่าเมื่อฉันมอบความจริงใจให้แก่ใครแล้ว ฉันก็จะได้รับคืนกลับมาเช่นกัน ช่างเป็นความฝันอันแสนบรรเจิดเสียจริง เมื่อเริ่มทำงาน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากหนึ่งปีเป็นหลายปี ฉันเริ่มจะค้นพบว่า เอ!ไม่จริงแล้ว(แฮะ) ให้เขาไปแล้วหวังจะได้คืนมา สิ่งที่ฉันได้ค้นพบหลายครั้งหลายคราที่ฉันต้องผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า เจ็บมากบ้างน้อยบ้าง มีครั้งหนึ่งเจียนตายเลยทีเดียว แต่ก็ทำให้ฉันแข็งแกร่งขึ้น ประสบการณ์ในกระเป๋าชีวิตของฉันหนักขึ้น แน่นขึ้นทุกวันก็ว่าได้
การตระหนัก เป็นการรู้ประจักษ์ชัด ณ เวลานี้ ฉันไม่คาดหวังแล้วว่าฉันจะได้รับความจริงใจจากใครหรือไม่ แต่ฉันก็จะยังคงเป็นผู้ให้ความจริงใจแก่ทุกคนอยู่ดังเดิม เพราะความจริงใจคือตัวตนของฉันแล้ว...
มีนิสัย...รักการอ่าน
“อ่านมากรู้มาก อ่านน้อยรู้น้อย ไม่อ่านไม่รู้” “ ชาติจะก้าวไกล ถ้าคนไทยรักการอ่าน” “การศึกษาจะก้าวไกล ถ้าครูไทยรักการอ่าน” ฉันจำได้เสมอถึงบทอ่านที่ฉันชอบนักชอบหนาเมื่อยังเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จากหนังสือสอนอ่าน “ประถมมาลา” โดยเฉพาะฉันจะออกเสียงคล้ายตะโกนในการท่องเป็นทำนองเสนาะ เพราะอ่านค่อนข้างยากทีเดียว แต่ฉันก็อ่านจนกระทั่งจำได้ขึ้นใจ ..หัวใจนักปราชญ์..
เริ่มเรียนให้เร่งรู้ ทั้งสี่องค์ประมาณหมาย
หนึ่งฟังอย่าฟังดาย ให้ตั้งจิตกำหนดจำ
หนึ่งให้อุตสาหะ เอาจิตคิดพินิจคำ
หนึ่งห้ามอย่าเอื้อนอำ ฉงนใดให้เร่งถาม
หนึ่งให้พินิจคิด ลิขิตข้อสุขุมความ
พร้อมองค์จึงทรงนาม ว่าศิษย์แท้ที่ศึกษา
ฉันจำไม่ได้แล้วว่าฉันรักการอ่านตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ฉันรู้ว่าคนที่ทำให้ฉันรักการอ่านคือ พ่อของฉันเอง วิธีการอ่านของฉันอยู่ที่นี่ค่ะ.. ที่บ้านไม่มีห้องสมุดแต่ฉันก็จะมีตู้หนังสือวางอยู่เกือบทุกห้อง ฉันเป็นคนรักหนังสือ กระดาษทุกแผ่นที่ให้ความรู้ฉันจะเก็บไว้หมด เพื่อน ๆ เคยล้อฉันเสมอว่า ยายบ้าหอบฟาง ..บ้าหนังสือ แต่ฉันก็ภูมิใจนัก ห้องอ่านหนังสือของฉัน คือ ห้องน้ำ(สวย สะอาดค่ะ) เพราะฉันไม่ค่อยมีเวลาว่างเลยในแต่ละวัน ฉันจึงต้องหาเวลาน้อยนิดเพื่อการอ่าน..ให้ได้
ให้ความสำคัญของงาน..เท่าชีวิต
ด้วยมุ่งมั่นงานนั้นหรือคือชีวิต จึงตั้งจิตมุ่งมั่นเพื่อการศึกษา
งานที่ทำทุกอย่างสำเร็จทุกครา อุปสรรคมากนักหนาจะฝ่าไป
แม้บางครั้งเกิดความท้อระย่อจิต มากความคิดในงานที่ขานไข
เมื่อมากคนมากความคิดต่างจิตใจ งานนั้นไซร้ยังต้องทำน้อมนำมา
ฉันจะพูดอยู่เสมอ บ่อย ๆว่า อยากให้วันหนึ่งมี ๔๘ ชั่วโมง อยากมีสัก ๒๐ มือ อย่างทศกัณฐ์ เอามือนี้ร่างงาน เอามือนี้พิมพ์ เอามือนี้เปิดตรวจสอบงานที่พิมพ์แล้ว เอามือนี้ชงกาแฟ ยกขึ้นดื่ม เอ๊ะก็ต้องเพิ่มหัวด้วยสินะคะ พอตั้งโจทย์ก็จะมีคำถามว่า หากงานหมดแล้ว ว่างแล้ว จะเอามือที่เกินมาไปไว้ที่ไหน เอ เท่าที่จำได้ นานมาแล้ว นานมาก จนถึงวันนี้ ไม่มีงานน้อยเลย วันต่อวัน ไม่มีเสาร์ไม่มีอาทิตย์ ไม่มีกลางวันไม่มีกลางคืนในการทำงาน การทำงานมากก็ใช่ว่าผลที่เกิดจะดีเสมอไป หากมองหลาย ๆ มุม ที่ผนวกเรื่องของชีวิตเข้าไปด้วย ขอบอกเล่าเท่านี้นะคะ ส่วนที่เป็นความลับแต่ไม่ลับ ส่วนที่เป็นความลับแต่ลับก็ขอเป็นความลับต่อไปค่ะ..อิๆ
ในดวงจิตยอมแพ้ ๓ สิ่งเท่านั้นค่ะ..เป็นความลับสุดท้าย อยู่ในกรอบที่ ๑ หน้า ๑ เจ้าค่ะ..
