APHN Diploma of Palliative Care ๒๒: รู้มั๊ย เวลามาหาหมอ ผู้ป่วยมีโอกาสพูดตอนเริ่มต้นนานเท่าไร

   ในชั่วโมง assessment practice ซึ่งเป็นการนำเสนอตัวอย่างคนไข้แล้วให้นักเรียนแต่ละคนช่วยออกความเห็นว่าจะทำอย่างไรดีในสถานการณ์อย่างนั้น มี คุณหมอ Rosalie Shaw หมอชาวออสเตรเลียแต่มาทำงานที่สิงคโปร์เกือบยี่สิบปีแล้ว ปัจจุบันเป็นเลขาธิการของ Asia Pacific Hospice Palliative Care Network เป็นคนดำเนินรายการ
   ผู้ป่วยที่ Rosalie นำมาให้เราวิเคราะห์เป็นผู้หญิงอายุ ๔๓ ปี เพิ่งผ่าตัดมะเร็งเต้านมไปแต่ไม่ยอมรับเคมีบำบัด เพราะไม่อยากหยุดงาน ต่อมาผู้ป่วยกลับมาใหม่ด้วยอาการไอ คำถามที่ Rosalie โยนให้พวกเราคิดคือ จะประเมินอย่างไรต่อไป
   นักเรียนทุกคนซึ่งประสบการณ์โชกโชน ต่างช่วยกันตั้งคำถามเธอกันใหญ่ว่า เป็นเมื่อไร หนักมั๊ย ใช้ยาอะไรอยู่รึเปล่า มีอการอื่นร่วมด้วยมั๊ย .... เรียกได้ว่าระดมยิงคำถามกันจนตอบแทบไม่ทัน แล้วเราทุกคนก็หยุดกึกกับคำพูดของ Rosalie ที่ว่า คิดหรือเปล่าว่า ผู้ป่วยจะรู้สึกอย่างไร กับคำถามนำแบบนี้
   คำตอบของเธอทำเราอึ้งเลย ผู้ป่วยจะต้องพะวงกับการตอบคำถามนำของเรา จนลืมเรื่องสำคัญของตนเอง แล้วเธอก็ยกตัวเลขเด็ดจากการศึกษาในสหรัฐอเมริกาว่า

รู้มั๊ย เวลามาหาหมอ ผู้ป่วยมีโอกาสพูดตอนเริ่มต้นนานเท่าไร

คำตอบ ค่าเฉลี่ย ๒๒ วินาที เท่านั้น หลังจากนั้นผู้ป่วยจะถูกบรรดาคุณหมอแย่งพูดหมด ไม่มีโอกาสได้เล่าอะไรที่ทุกข์ใจจริงๆเลย มัวแต่พยายามนึกควานหาคำตอบสำหรับคำถามนำสารพัดที่ถล่มเข้าใส่ ที่หมอเราเรียกว่า การซักประวัติทางการแพทย์

   คำถามที่ Rosalie แนะนำ ๒ คำถามที่ควรใช้จริงๆ เวลาสอบถามเรื่องอาการสำคัญ คือ
   ๑. ไหน ลองบอกหมอหน่อยสิว่า ไอ้อาการ... นี้ มันเป็นอย่างไร
   ๒. มีอะไรอีกมั๊ยที่อยากบอกหมออีก
   จบ แค่ ๒ คำถาม

   เอาละสิครับ เธอเสนอให้เราเลิกซักประวัติ อาการสำคัญ แบบตั้งคำถามนำ ที่เราถูกสั่งสอนมาตั้งแต่เป็นนักเรียนแพทย์ และเสนอให้เราเก็บคำถามนำพวกนี้เอาไว้ตอนท้ายๆ ที่อยากจะสอบถามผู้ป่วยเพื่อความครบถ้วนทุกระบบ เท่านั้น

๖ ตุลาคม ๒๕๕๐

<< APHN Diploma of Palliative Care ๒๑: รอยต่อระหว่าง curative กับ palliative

APHN Diploma of Palliative Care ๒๓: The silver line >>

เขียนใน GotoKnow โดย นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี
ใน เพื่อน PAL

คำสำคัญ (Tags): #การซํกประวัติ#การดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย#การประเมินอาการ#ผู้ป่วย#แพทย์

หมายเลขบันทึก: 157281เขียนเมื่อ 3 มกราคม 2008 20:54 น. ()แก้ไขเมื่อ 29 มีนาคม 2012 15:10 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (30)

sasinanda

เขียนเมื่อ 3 มกราคม 2008 22:02 น. ()

สวัสดีปีใหม่ค่ะอาจารย์

และอยากเข้ามาบอกว่า

จริงอย่างที่อาจารย์บอกค่ะว่าคนไข้ ไม่ค่อยได้มีโอกาสบอกเล่าอะไรมากนัก ส่วนใหญ่คุณหมอจะซักหมด

แต่ส่วนตัวเอง ไปหาหมอทีไร แย่งกันพูดกับคุณหมอค่ะ เพราะช่างถาม รีบชิงถามก่อนอยู่เรื่อยค่ะ

แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช

เขียนเมื่อ 4 มกราคม 2008 05:05 น. ()

สวัสดีปีใหม่ค่ะอาจารย์

ดิฉันจะบอกคนไข้ว่า ถ้าหมอมา ให้รีบถามหมอก่อน ก่อนที่หมอจะคุยกันเอง

ถ้ากลัวว่าจะพูดไม่ทัน เขียนคำถามใส่กระดาษไว้ พอหมอมา ให้ยื่นให้หมอก่อนที่หมอจะคุยกันเอง

เพราะถ้าให้หมอคุยกันเองเสร็จ บางทีหมอเดินกลับไปเลย โดยลืมถามคนไข้ค่ะ

มะปรางเปรี้ยว

เขียนเมื่อ 4 มกราคม 2008 10:56 น. ()

สวัสดีปีใหม่ 2551 คะ อาจารย์หมอเต็มศักดิ์

อ่านบันทึกนี้แล้วนึกถึงตอนที่ตัวเองป่วย มันมีความถามมากมายด้วยความสงสัยคะ ก่อนเข้าตรวจนั่งคิดในใจและต้องถามคุณหมอให้ได้ ส่วนมากคุณหมอจะพูดน้อย แต่หนูพูดเยอะกว่าทุกครั้งคะ

โรจน์

เขียนเมื่อ 4 มกราคม 2008 15:08 น. ()

เป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อเรานึกถึงสิ่งที่อยากรู้ (ส่วนใหญ่จะเป็นอาการทางกาย ) แต่ผู้ป่วยทุกข์ขนาดไหนในช่วงที่หายไป เขาอยู่อย่างไรหลังผ่าตัด แล้วเขาอยากให้เราช่วยอะไรนั้น เป็นสิ่งที่เราไม่ค่อยได้คิดกันเท่าไร

บางครั้งวิธีการดูแลที่ดีและสมดุลที่สุดคือ ดูแลต่อเนื่อง ถึงแม้เวลาแต่ละครั้งจะมีจำกัด แต่ความรู้จักที่มีต่อกันจะเพิ่มพูน ลดปัญหาการสื่อสารไปได้มาก

การสื่อสารที่สุมดุล ต้องมีทั้ง ให้และรับสาร เราถูกฝึกให้ซักมากกว่าถูกฝึกให้ (ทน) ฟัง นี่เป้นการหลงทางอย่างใหญ่หลวงในระบบการแพทย์

นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี