อ่านนิทาน

เกริ่นนำ#1    #2    #3    #4    #5

คืนวันพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวสาดแสงสีทองประหลาดมายังพื้นโลก ขณะที่สิ่งมีชีวิตทุกสรรพสิ่งพากันหลับใหลด้วยความเหนื่อยล้าที่ต้องผจญกันมาทั้งวัน อีกฟากหนึ่งของมิติเวลา สิ่งลี้ลับในโลกแห่งจินตนาการ ที่หลับใหลกันมานานแสนนาน ก็กลับมีชีวิตขึ้นอีกครั้งด้วยมนต์ขลังของแสงจันทร์สีทอง

“ติ๋ง ๆๆ” เสียงหยดน้ำจากก๊อก หยดแล้วหยดเล่าหยดลงอ่างล้างหน้าเป็นจังหวะถี่ ๆ “เฮ้อ!” หยดน้ำจอมซนหยดหนึ่งบิดขี้เกียจ “หลับไปซะนาน ได้ตื่นไปเล่นซะที เอ! คราวนี้เราจะไปไหนดีนะ” หยดน้ำจอมซนคิด “อ๋อ! นึกออกแล้ว ไปหาพี่ก้านใหญ่ในป่าแสนสุขดีกว่า เออ! ต้องชวนเพื่อน ๆ ไปกันเยอะ ๆ”

ว่าแล้ว หยดน้ำจอมซนก็กระโดดเหย็ง ๆ ด้วยความดีใจที่จะได้ออกไปเล่นสนุกอีกครั้ง หลังจากตระเวนหาเพื่อน ๆ พักใหญ่ ก็มาสะดุดที่ห้องของตุ๊ต๊ะ เด็กชายช่างเจรจาวัยสิบขวบ ในห้องมีแสงสว่างเล็ดลอดออกมา “นั่นเจ้าโป๊งเหน่งนี่นา” หยดน้ำจอมซนถอนหายใจ “คนบ้านนี้ ช่างเหมือนกันจริง ๆ คุณพ่อแปรงฟันเสร็จก็ปิดก๊อกไม่สนิท ตอนแปรงก็เปิดน้ำให้ไหลตลอดการแปรงฟัน ส่วนตุ๊ต๊ะ อ่านหนังสือไม่ทันไรก็ง่วง กระโดดขึ้นเตียง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ปิดไฟ” ... “ใช่ ๆ” โป๊งเหน่งหลอดไฟขี้เหงาสนับสนุน “พวกเค้าไม่สนใจพวกเราเลย” โป๊งเหน่งเริ่มน้อยใจขึ้นมาทันที หยดน้ำจึงรีบเปลี่ยนบรรยากาศ โดยการเข้าเรื่องทัวร์ป่าแสนสุขทันที

ตุ๊ต๊ะนอนพลิกตัวไปมาอยู่ครู่ใหญ่ก็ลืมตาขึ้นด้วยความหงุดหงิด แต่ประสาทสั่งการยังไม่รับรู้อะไร "ดี ๆ ไปชวนเพื่อน ๆ กันอีกเถอะ" โป๊งเหน่งอารมณ์ดีขึ้นมาทันที "เสียงอะไรน่ะ น่ารำคาญจริง" ตุ๊ต๊ะพึมพำเสียงอู้อี้ เมื่อตั้งสติได้ เริ่มหายจากอาการงัวเงีย ตุ๊ต๊ะกระโดดขึ้นนั่งบนเตียงอย่างรวดเร็ว ตาที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นเบิกกว้าง "จ๊าก! ผีหลอก" ตุ๊ต๊ะผลุบหายไปในผ้าห่ม คลุมโปงตัวสั่นด้วยความกลัว

"สงสัยเราจะเสียงดังเกินไป ทำเอาตุ๊ต๊ะตื่นซะแล้ว" โป๊งเหน่งพูด แล้วหมุนตัวเองออกจากขั้วหลอด "นี่ ๆ ไม่ต้องกลัวพวกเราหรอก เราไม่ใช่ผีนะ" หยดน้ำเข้าไปใกล้ตุ๊ต๊ะ แล้วเล่าเรื่องการตื่นของสิ่งลี้ลับบนโลกให้ตุ๊ต๊ะฟัง ตุ๊ต๊ะรวบรวมความกล้าทั้งหมด เลื่อนผ้าห่มมาอยู่ใต้ตาอย่างหวาด ๆ เพิ่งมองเห็นหน้าหยดน้ำกับโป๊งเหน่งชัด ๆ ตุ๊ต๊ะคลายความกลัวลง ทั้งสองยิ้มให้หน้าตาดูเป็นมิตร ตุ๊ต๊ะจึงลุกขึ้นนั่งอีกครั้งและยิ้มทักทายเพื่อนใหม่ "หายกลัวพวกเราแล้วสินะ เธอเป็นเด็กกล้าหาญ ไม่เคยกลัวใครอยู่แล้วนี่" "ใช่! ไม่เคยกลัวใคร" โป๊งเหน่งทวนคำพูดของหยดน้ำ พูดไปหัวเราะไป ด้วยขำในท่าทีของตุ๊ต๊ะเมื่อครู่

ตุ๊ต๊ะรู้เรื่องที่เพื่อนใหม่ของเค้าจะไปป่าแสนสุขกัน ก็ขอตามไปด้วยคน "รีบไปกันเถอะ สามคนนี่แหละ ไม่ต้องชวนคนอื่นแล้ว เดี๋ยวจะเช้าซะก่อน" ตุ๊ต๊ะรบเร้า "ดีเหมือนกัน เมื้อกี้ชั้นตระเวนดูรอบบ้านก็ไม่เจอใครแล้วล่ะ คงออกไปเที่ยวที่อื่นกันหมดแล้ว" และแล้ว การเดินทางของสามสหายยามดึกสงัดคืนหนึ่งก็เริ่มขึ้น โดยมีโป๊งเหน่งเดินนำหน้าคอยให้แสงสว่างแก่เพื่อน ๆ และมีหยดน้ำคอยบอกทาง

อ่านนิทาน

เกริ่นนำ#1    #2    #3    #4    #5