อ่านนิทาน

เกริ่นนำ#1    #2    #3    #4    #5

เดินไปได้ไม่นาน หยดน้ำก็หยุดอยู่กับที่ ตรงหน้ามีแสงสว่างจ้าเป็นบริเวณกว้าง ดูเหมือนคนละโลกกับบริเวณรอบ ๆ "นี่แหละป่าแสนสุข ที่นี่ไม่มีกลางวัน ไม่มีกลางคืน แต่จะสว่างเหมือนตอนเช้าด้วยอำนาจแห่งแสงทองของจันทร์ครึ่งเสี้ยว" หยดน้ำกระโดดหยองแหยงด้วยความรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่ก้านใหญ่ "เอาล่ะ เรารีบเข้าไปข้างในกันเถอะ"

ตุ๊ต๊ะยืนอ้าปากค้าง มองป่าแสนสุขอย่างถูกมนต์สะกดแห่งป่า ทำเอาตะลึงไปชั่วขณะ "สวยจัง! นี่เหรอป่าแสนสุข ชั้นไม่เคยเห็นป่าที่สวยอย่างนี้มาก่อนเลย ต้นไม้เขียวชอุ่ม ดอกไม้ป่าสีสดสวยหลายร้อยพันธุ์ เสียงนกร้อง สัตว์ป่ามากมาย" โป๊งเหน่งไม่เคยมาป่าแสนสุขเหมือนกัน แต่เคยได้ยินเรื่องป่าแสนสุขมานานแล้ว

หยดน้ำเริ่มเล่าตำนานป่าแสนสุขให้เพื่อน ๆ ฟัง "ป่าแสนสุขเป็นป่าแห่งจินตนาการ ที่เทพแห่งการตื่นเป็นผู้เนรมิตขึ้นพร้อม ๆ กับการรวมตัวของอุกาบาตซึ่งเป็นกำเนิดของโลก ป่าแสนสุขเติบโตด้วยน้ำใจของพวกมนุษย์ ถ้าพวกมนุษย์มีน้ำใจให้กัน ป่าแสนสุขก็จะเติบโตสวยงามเหมือนป่าบนโลกที่ได้รับน้ำฝนชุ่มฉ่ำ ดินและปุ๋ยที่อุดมไปด้วยแร่ธาตุที่ช่วยให้ราก กิ่งก้าน ลำต้น และใบ แข็งแรง"

"มีน้ำใจให้กันเหรอ" ตุ๊ต๊ะทวนคำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง "แสดงว่าตอนนี้พวกมนุษย์มีน้ำใจให้กันล่ะสิ ป่าถึงสวยอย่างนี้"  แต่...ทำไมนะ ชั้นได้ยินหลาย ๆ คนพูดว่า คนสมัยนี้แล้งน้ำใจ แล้วชั้นก็เจอมากับตัวเองหลายหนแล้วด้วย" ... "เอ! แต่ชั้นเคยได้ยินมา ป่าแสนสุขน่าจะสวยกว่านี้นะ" โป๊งเหน่งเอ่ยลอย ๆ "เอาล่ะ ๆ ไปหาพี่ก้านใหญ่กันเถอะ อยากรู้อะไรก็ถามพี่ก้านใหญ่เองละกัน"

ณ ใจกลางป่าแสนสุข มีต้นหว้าต้นสูงใหญ่ต้นหนึ่ง ดูจะเป็นต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดในป่าแห่งนี้ ความกว้างของลำต้นประมาณห้าคนโอบ ก้านใหญ่ยิ้มทักทายพวกหยดน้ำ "โอ! เจ้าจอมซน มาเที่ยวป่าแสนสุขอีกแล้วเหรอ คราวนี้พาใครมาด้วยล่ะ"

หยดน้ำกระโดดขึ้นไปบนก้านที่เตี้ยที่สุดของก้านใหญ่ ตุ๊ต๊ะปีนขึ้นไปนั่งข้าง ๆ หยดน้ำ โดยมีโป๊งเหน่งเกาะที่ไหล่ แล้วกระโดดไปนั่งที่ปลายกิ่ง หยดน้ำแนะนำเพื่อน ๆ ให้พี่ก้านใหญ่รู้จัก "ชั้นดีใจจังเลยที่ได้มาเจอพี่ก้านใหญ่อีก คิดถึงจัง แต่ทำไมปีนี้ดูพี่ซูบ ๆ ไปนะ" หยดน้ำถามด้วยความแปลกใจ

อ่านนิทาน

เกริ่นนำ#1    #2    #3    #4    #5