อ่านนิทาน

เกริ่นนำ#1    #2    #3    #4    #5

ก้านใหญ่หน้าสลด แล้วเริ่มเล่าวิกฤตการณ์ที่เกิดขึ้นให้สหายน้อย ๆ ทั้งสามฟัง "ป่าแสนสุขยังสวยอยู่ก็จริง แต่ถ้าเคยเห็นป่าแสนสุขเมื่อการตื่นย้อนหลังไปซักประมาณสิบปีที่แล้ว ก็จะเห็นความแตกต่างมากทีเดียว สมัยนั้นตัวชั้นใหญ่ขนาดยี่สิบคนโอบเห็นจะได้" ... "หา! ยี่สิบคนโอบ" ตุ๊ต๊ะอุทาน

“ใช่! ตัวชั้นเล็กลงเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่อายุมากขึ้น พวกเราในป่าแสนสุขไม่มีการตาย ถ้ายังมีน้ำใจ แต่สมัยโลกาภิวัตรนี้ ความเจริญแพร่ขยายไปทั่ว พร้อม ๆ กับน้ำใจเริ่มหดหายลง” "จริงครับ ตุ๊ต๊ะเห็นด้วย" ตุ๊ต๊ะคอยเสริมคำพูดก้านใหญ่เป็นระยะ ๆ

"แต่ก็ยังถือว่า มนุษย์ส่วนใหญ่ในขณะนี้ยังมีน้ำใจให้กัน ป่าแสนสุขถึงยังสวยอยู่ ถึงจะไม่เหมือนสมัยก่อน แต่ถ้าน้ำใจน้อยลงเรื่อย ๆ พวกเราก็คงแย่ น่าสงสารพวกป่าบนโลกแห่งความจริงนะ จริง ๆ เค้าก็เติบโตด้วยน้ำใจเหมือนกัน แต่พวกเค้าบอบบางกว่าพวกเราในป่าแสนสุขมาก คนหมู่น้อยที่ไร้น้ำใจ กับพวกที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ทำให้เพื่อน ๆ เราหลายต่อหลายต้นเหลือแต่ตอ ระบบนิเวศน์ก็เสียสมดุล"

"ความเจริญ เกิดขึ้นพร้อม ๆ กับความหายนะ ควันพิษจากโรงงาน รถยนต์ ก็ทำให้อากาศเสีย แม่น้ำเน่าเหม็นเพราะขยะและมลพิษ แถมแหล่งพลังงานธรรมชาติก็ถูกใช้อย่างสิ้นเปลือง" คราวนี้ตุ๊ต๊ะยิ้มแหย ๆ เพราะลืมปิดไฟเป็นประจำ "สภาวะบนโลก ต้องได้รับการบำบัดอย่างรีบด่วน โดยการร่วมแรงใจกันของทุกคน คือต้องรวมน้ำใจ และที่สำคัญ ลงมือปฏิบัติกันอย่างจริงจัง"

สีทองของแสงจันทร์ภายนอกป่าเริ่มจางเป็นสีเหลืองนวลเรื่อ ๆ ป่าแสนสุขกำลังจะหลับไหลอีกครั้ง "ทุกคนรีบกลับบ้านกันเถอะ ตอนนี้โลกแห่งความจริงจะเริ่มตื่นแล้ว" ก่อนกลับพี่ก้านใหญ่ยังฝากข้อคิดไว้ "การสร้างหรือการทำลาย ความเจริญหรือความเสื่อม ค้นหาจุดหมายที่แท้จริงของการเกิด ธรรมชาติคืออะไร ตัวเราคือส่วนหนึ่งของธรรมชาติ" ตุ๊ต๊ะไม่ค่อยเข้าใจความหมายนัก แต่ก็จำคำพูดของพี่ก้านใหญ่ได้ทุกคำ สามสหายลาพี่ก้านใหญ่ เมื่อออกจากป่าแสนสุข สิ่งมีชีวิตนอกป่าแสนสุขเริ่มตื่นกันบ้างแล้ว แม้ว่าฟ้าจะยังมืดอยู่ ในยามนี้ แสงจันทร์ยิ่งจางไปมากกว่าเดิม ภาพป่าแสนสุขเริ่มเลือนราง "น่าเสียดาย ชั้นยังไม่อยากกลับเลย" ตุ๊ต๊ะบอกเพื่อน ๆ ในใจก็นึกถึงคำพูดของพี่ก้านใหญ่ตลอดทางกลับบ้าน

"กริ๊ง ๆๆ" เสียงนาฬิกาปลุกรูปโทรศัพท์ดังขึ้น ตุ๊ต๊ะสะดุ้งตื่น มือกดนาฬิกาปลุก  น่าแปลก ที่วันนี้ตุ๊ต๊ะตื่นขึ้นในทันที ไม่นอนต่อจนคุณแม่มาปลุกเหมือนทุกครั้ง ตุ๊ต๊ะรวบรวมสติ แล้วเริ่มคิดถึงเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

อ่านนิทาน

เกริ่นนำ#1    #2    #3    #4    #5