คำถามนี้เป็นคำถามที่อาจารย์สอนการพัฒนาตนเองถามนักเรียนในห้องเรียนวันนี้

ที่ ๆ มีเราอยู่เขามีความสุข หรือหนักใจ?

หนูหันกลับมาทบทวนในตนเอง บ่อยครั้งที่สัมผัสได้ว่าหลายคนอึ้ง อึดอัด ทำตัวไม่ถูก ไม่มั่นใจ หวาดหวั่น บางทีใจหนูก็แผ่รัศมีของความหวาดกลัวไปก่อน หวาดหวั่นไม่มั่นใจ อึดอัด ทำให้ได้รับการตอบสนองของบรรยากาศแบบนี้

หนูมองบย้อนสังเกตที่ครู

“ทุก ๆ ที่ที่มีท่านอยู่ หรือ มีคนระลึกถึงท่าน จะเป็นจุดแห่งความสว่างและเบิกบาน อาจจะมีเสียงหัวเราะเบา ๆ หรือรอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้าของคนที่ยืนใกล้ ๆ ท่าน บางรายก็เป็นแววตาแห่งความสุข อิ่มเอมภายในใจ”

 

อืมน่าทึ่งจริง ๆ ครูท่านทำได้ยังไงนะ

โอ้ ท่านสอนหนูมาตลอดว่า

“ไม่สำคัญว่าเขาจะปฏิบัติอย่างไรต่อเรา สำคัญที่ว่าเราปฏิบัติอย่างไรต่อเขา”

เหมือนที่หนูเคยเขียนในบันทึกนี้ ใจและความจริงใจ ครูท่านทำให้เห็นจนประจักษ์แจ้ง ว่า

“ทุก ๆ ที่ ที่ท่านไป ท่านให้ความสำคัญกับใจของท่านเอง ท่านเคารพใจของท่านเอง ที่ปรารถนาดี ต่อคนที่อยู่ตรงหน้า หรือคนที่ท่านปฏิสัมพันด้วย ว่าเป็นคนพิเศษ ไม่สำคัญว่าเขาเหล่านั้นจะปฏิบัติอย่างไรต่อท่าน สำคัญที่ท่านหยิบยื่นความความรักความจริงใจให้กับทุก ๆ คน”

หนูรู้สึกได้ร้อยเปอร์เซนต์ว่า “ทุก ๆ ที่ที่มีครู สามารถทำให้คนมีความสุขได้”

ส่วนตัวหนูนั้น มีเพียงบางคราที่คนรอบข้างมีความสุข โดยส่วนใหญ่มาจาก ใจหนูมีความสุขและเบิกบาน โอ้ จริง ๆ ด้วย คนรอบข้างหนูเบิกบานและบริสุทธิ์เพราะใจหนู เบิกบาน แต่เมื่อไหร่ที่ใจหนูห่อเหี่ยว ทุกข์ ที่ตรงนั้นก็เหมือน ขมุกขมัวขุ่นข้องไปหมด”

โอ้ความสำคัญมันอยู่ที่ใจอย่างที่ครูท่านเมตตาจริง ๆ กราบขอบพระคุณครูค่ะ