Gotoknow...มากกว่าบล๊อกแลกเปลี่ยนความคิด
หนูเข้ามาเป็นสมาชิกของG2K นับเวลานี้ก็เกือบๆจะ 5 เดือนแล้ว ได้รับการชักชวนมาจาก พี่กล้า หรือ คุณต้นกล้า developer แห่ง G2K นั่นเอง ตอนเข้ามาครั้งแรก นั้น ความประทับใจแรกพบคือ มีเนื้อหาทางวิชาการ ความคิดจากบุคคลที่ทรงภูมิให้อ่านเยอะดี แล้วอีกอย่างก็คือ อยากเขียนบันทึก อยากมีบล็อกกะเค้ามั่ง ก็เท่านั้น แต่พอเวลาผ่านไป อ่านบันทึกของบล๊อกเกอร์หลายๆท่าน ก็เห็นว่า นอกจากจะมีเรื่องราวทางวิชาการแล้ว มันก็มีพวกความคิดเห็นส่วนตัว ประสบการณ์ต่างๆ ที่บล๊อกเกอร์แต่ท่านแต่ละท่านไปประสบพบเจอ มันเปิดมุมมองอะไรหลายๆอย่าง ทำให้เ็ห็น ให้คิด ให้ทำ อะไรที่มันกว้างขึ้น อาทิเช่น
บันทึกหนึ่งของ อ.ธวัชชัย บันทึกนี้ทำให้หนู ได้แนวความคิดใหม่ ในการเสพข่าวสาร บ้านเมือง จนต้อง bookmarks เวปไซต์ของ reuters , BBC , และ นิตยสาร New York Times เก็บไว้เลย และพยายามเข้าไปอ่านมันบ่อยๆ แม้ว่าจะอ่านรู้เรื่องมั่ง ไม่รู้เรื่องมั่ง อิอิ
บันทึกของ น้องจิ ทำให้เห็นอีกมุมหนึ่งของเด็กมัธยมคนหนึ่ง ที่เป็นมากกว่าเด็ก เขียนบันทึกแทบจะทุกวัน เล่าอะไรต่อมิอะไร ง่ายๆ แต่ก็มีคุณค่าในตัวมันเอง แถมยังมีคนอ่านเยอะมาก(แอบอิจฉาเล็กๆ อิอิ) น่ารักดี เด็กคนหนึ่งที่ไม่เคยเ็้ห็นหน้า แต่ให้ความรู้สึกว่า คุ้นเคย อ่านแล้วมองย้อนกลับมาหาตัวเองเลย แล้วเราล่ะ ทำอะไรได้อย่างน้องเค้ามั้ย (อายเลยค่ะ)
นอกจากนั้น ที่นี่ยังทำให้เจอผู้คนมากมาย แถมแต่ละท่านก็สุดยอดทั้งนั้น :) เช่น
อ.ขจิต บล๊อกเกอร์คนแรกที่รับ บล๊อกของหนูไว้ในแพลนเนต ประทับใจค่ะ :) แล้วยังตามมาแวะเวียนอ่าน พร้อมกับแสดงความคิดเห็นอยู่บ่อยๆ มันทำให้มีกำลังใจในการเขียนบันทึกมากขึ้น ขอบคุณมากค่ะ
อ.Wasawat Deemarn พี่อาจารย์ ที่บังเอิญมาเจอกัน อิอิ แล้วก็เลยรู้ว่าโลกมันกลมจริงๆ แลกเปลี่ยนเรียนรู้ ความรู้ มากมาย จาก อ.พี่Wasawat มาตั้งนานแล้ว ด้วยความเคารพค่าา
ลุงเอก อาจารย์ผู้ใหญ่(มาก (คุณวุฒินะคะที่มาก ไม่เกี่ยวกับวัยวุฒิ อิอิ))ที่มาพร้อมกับแนวคิด KM ได้อะไรหลายๆ อย่างจากการอ่านบล๊อกของท่าน
พี่เอก บล๊อกเกอร์ชาวแม่ฮ่องสอน(เหมือนกัน) กับแนวคิดเพื่อชุมชนอย่างแท้จริง ข้าน้อยขอคาราวะ
คุณพี่ naree sawan พี่ (รับเป็นน้องหน่อยละกันนะคะ) ที่มักจะมีงานเขียนโดนๆ มาให้อ่านเสมอ เช่น ผู้หญิงทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิด หรือ ปริญญาหรือจะใช่ใบเบิกทาง อ่านแล้วคิดตาม ชอบค่ะ
พี่กล้า พี่ชายที่รู้ักกันมานานแต่ ไม่รู้ว่า เป็นคนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ (อะ ล้อเล่น) อ่านบันทึกแล้วรู้จักตัวตนเยอะขึ้น ขอบคุณที่แนะนำให้มาพบกับ G2K นะคะ
นี่เพียงบางส่วนนะคะ ยังมีอีกหลายๆท่านนะคะ ถ้าไมไ่ด้กล่าวถึงก็ให้รู้ไว้ว่า แม้ไม่พูดถึงใช่ว่าไม่คิดถึงนะคะ
และล่าสุดได้ไปอ่านบันทึกหนึ่งของ มึนกับคำขอ..ของนักศึกษาปริญญาเอก ของ อ.คุณนายดอกเตอร์
โดนอีกแล้วค่ะ บันทึกนี้ จัดเป็นอีกหนึ่งบันทึกเปลี่ยนชีวิตได้เลย(ไม่ได้พูดโอเวอร์นะ ด้วยความสัตย์จริง) เพราะ หนูกำลังหาทางออกให้ตัวเองไม่เจอ ว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรดีกับการเรียนในระดับต่อไป สาขานึงเป็นสาขาที่อยากเรียน เพราะ น่าสนใจ แต่อีกสาขานึง เป็นสาขาตรงกับสายงานที่กำลังทำ แหม มันพูดยากนะคะว่า เราควรเลือกเรียนอะไรเนี่ย เลือกความชอบ หรือความเหมาะสม สับสนจนต้องหาทางออกโดยการเขียน e-mail ปรึกษาอาจารย์ท่านหนึ่ง (ขอไม่เอ่ยนามนะคะ) ซึ่งเป็นบล๊อกเกอร์ของG2K นี่แหละค่ะ แต่เพราะ เรา กำลังสับสน ข้อความที่ส่งไป มันก็เลยไม่ชัดเจน แหมพอตัวเราเองมันไม่ชัดเจน ใครเค้าจะมาตัดสินใจแทนเราได้(โง่จริงๆ ผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย) หลังจากนั้นนานพอสมควร ได้มาอ่านบันทึกนี้ มันเลยคิดได้ค่ะว่า สุดท้ายแล้วเราต้องตอบตัวเราเองให้ได้ก่อน ว่าจะเอายังไงกับชีวิต แล้วคนอื่นถึงจะแนะนำเราได้ว่าเราจะต้องเดินไปในแนวทางนี้อย่างไร ความชัดเจนต่อตัวเอง สำคัญมากๆ ความมุ่งมั่นต่อสิ่งที่จะทำ แรงบันดาลใจ เหล่านี้ เราต้องหาให้ก่อนว่า มันอยู่ที่ไหน ถ้าตัวเองยังหวั่นไหว การเดินทาง ซึ่งไม่ได้ง่ายเลยนั้น ย่อมไม่ถึงจุดหมายอย่างแน่นอน ท้ายที่สุด เราต้องใช้ประสบการณ์ที่เรามีอยู่มาเป็นฐานให้ตัวเอง เพื่อที่จะก้าวต่อไปอย่างมั่นคง
จากประสบการณ์ครั้งนี้ ทำให้ความรู้สึกต่อ G2Kเปลี่ยนไปเ้ป็นมากกว่าบล็อกที่ให้ความรู้ แลกเปลี่ยนความคิด แต่เป็นสถานที่ที่สามารถมาขอคำปรึกษา มาปลดปล่อยเรื่องราวที่คับข้องใจ (แต่ไม่ใช่ว่าก่นด่า ว่าให้ใครนะคะ) เล่าเรื่องราวต่างๆ โดยมั่นใจได้ว่า ที่นี่มีคนพร้อมจะรับฟัง มารับรู้ ช่วยเหลือ และ ส่งต่อความห่วงใย ความปราถนาดีผ่านตัวอักษร โดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ และเป็นที่ๆ สามารถเป็นได้ทั้งผู้ให้และผู้รับในเวลาเดียวกัน
และนี่ก็เป็นที่มาของบันทึกนี้ที่อยากเขียนขึ้นที่เพื่อ ขอขอบคุณทุกๆประสบการณ์และความคิดเห็นของบล๊อกเกอร์แห่ง G2K ขอบคุณทีมงาน G2K ทุกท่านที่ยอมเหน็ดเหนื่อย แก้ไข ปรับปรุง เปลี่ยนแปลง เพื่อสร้างสรรค์สังคมแห่งการเรียนรู้ แม้ว่านี่จะเ็ป็นเพียงประสบการณ์หนึ่งจากหลายพันประสบการณ์ที่ได้เข้ามาใช้ G2K นี้ แต่ก็มั่นใจค่ะว่า ผู้ที่เข้ามาใช้ G2K ทุกคนต้องประทับใจในเอกลักษณ์เหล่านี้(เช่นเดียวกับหนู ที่ต้องเปิดทุกครั้งที่เล่น internet)อย่างแน่นอน
ความเห็น (10)
สว้สดีครับ น้องอาจารย์ หัวใจติดปีก บินปล๋อ ...
- บันทึกนี้กลั่นมาจากหัวใจ ... การเขียนด้วยหัวใจมันเป็นเรื่องง่ายจริง ๆ ใช่ไหมครับ
- การแสดงความรู้สึกแบบนี้ สร้างบรรยากาศมิตรภาพดีแท้
- จนบันทึกนี้ น่าจะเป็นบันทึกที่เขาเล่น ๆ กัน ว่า บันทึกคิด (ไม่) ถึง ยังไงล่ะครับ
- เพราะไปคิดถึงใคร ๆ มากมาย รวมถึง พี่ด้วย อิ อิ ชอบ ๆ
- ขอบคุณที่ให้เกียรตินะจ๊ะ ... โลกมันกลมจริง ๆ ด้วย เจอกันได้ยังไง แถมยังจำกันได้อีก ... บ้าไปเลย
- ขอให้กำลังใจในเรื่องที่ตัดสินใจนะครับ
ขอบใจจ้า :)
สวัสดีค่ะ อ. พี่- พี่อ. Wasawat Deemarn
- แน่นอนค่ะ การเขียนอะไรที่มันมาจากใจ ย่อมไม่ต้องคิดมาก มันหลั่ง พรั่งพรู ออกมาเองหมดเลย (เข้าใจเลยว่า ถ้าไม่มีอารมณ์เขียน อย่าไปเขียน มันเ้ป็นไง) การเขียนอะไรซักอย่าง ถ้ามันไม่มาจากใจ มันคงไม่ได้ใจความอะค่ะ น้องว่านะ
- จริงๆ ก็อยากทำเป็น บันทึกคิด (ไม่) ถึง เหมือนกันนะ แต่ไม่ว่าต้องทำไงอ่าา รบกวนผู้รู้ ชี้แนะ อีกแล้ว :)
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมนะคะ
สวัสดีค่ะ คุณ DSS "work with disability" ( หนิง )
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนนะคะ
- แวะมาดูว่าใครบ่นถึง
- หูยยินดีต้อนรับน้องสาวสวยๆอีกคนไว้ในอ้อมใจ
- อิอิ แหมชมแบบนี้พี่ก็เขินแย่
- บันทึกใน G2K มีหลากหลายและน่าสนใจทุกๆบันทึกนะคะ
มาเป็นกำลังใจให้นะครับน้องสาว
การแสดงออกที่ตรงไปตรงมา รู้จักทบทวนตัวเอง และใฝ่รู้เช่นนี้ นี่คือคุณสมบัติที่ดีของเด็กรุ่นใหม่ของเรา ให้ชีวิตมีสาระอาจจะแอ๊บแบ๊วไปบ้างให้เป็นเพียงสีสันเท่านั้น คนรุ่นปู่ รุ่นทวดรับได้ รับได้ครับ
สวัสดีค่ะ พี่naree suwan
- ขอบคุณมากนะคะ ที่รับเป็นน้องสาวนะคะ อิอิ
- ได้เครือญาติ(ต่างสายเลือด)เพิ่มอีกหนึ่ง หุหุหุ
- แล้วจะแวะไปเยี่ยมบ่อยๆค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณพี่(ละกันเนอะ)บางทราย (คนเข็นครก ขึ้นภูเขา)
ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจ
- บางครั้งหนูก็กลัวนะคะว่า การแสดงออกอย่างตรงไปตรงมา จะเป็นการแสดงออกที่ก้าวร้าวไปรึปล่าว แต่พอมาคิดดูอีกที มันไม่ได้ขึ้นอยู่ว่า เราแสดงอะไรออกไป แต่เราแสดงออกไปอย่างไรมากกว่า
- กิ่งไผ่ ยิ่งสูงยิ่งโน้มลง หนูเชื่ออย่างนั้น ตัวอย่างใน G2K มีเยอะมาก
- ความอ่อนน้อม ถ่อมตนสำคัญมากๆ
- หนูต้องเรียนรู้อีกเยอะค่ะ
- ช่วยชี้แนะด้วยนะคะ
สวัสดีครับน้อง
ยินดีต้อนรับนะครับ พี่เองก็ไปตอบไว้ในบันทึกนี้ มึนกับคำขอ..ของนักศึกษาปริญญาเอก ของ อ.คุณนายดอกเตอร์ เหมือนกัน จริงๆ แล้วทุกคนหวังดีและอยากจะช่วยเหลือและให้คำแนะนำนะครับ เพียงแต่อย่างที่น้องเข้าใจนะครับ ว่าเราต้องค้นหาตัวเองให้เจอก่อน โดยเฉพาะการเรียนปริญญาเอกนั้น ไม่ใช่เป็นการเรียนเพื่อปริญญาใดๆ เลยครับ แต่เป็นการเรียนเพืื่อวัดศักยภาพตัวเราในระบบคิด ระบบการแก้ปัญหา และระบบการประยุกต์ใช้ให้เข้ากับสถานการณ์ ดังนั้นกระบี่อยู่ในมือน้อง อยู่ที่ว่าน้องจะรำอย่างไร รำด้วยตัวเองเป็นส่วนใหญ่
พี่เองก็ยังรำและคิดกระบวนท่าได้ไม่หมดเหมือนกันครับ ขอเป็นกำลังใจครับ และขอให้สนุกกับการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในชุมชนอ่าวแห่งปัญญาแหล่งนี้ครับ
โชคดีครับ
สวัสดีค่ะ คุณ เม้ง สมพร ช่วยอารีย์
ขอเรียกว่าพี่นะคะ
- ขอบคุณมากนะคะ พี่เม้ง จริงๆ ส่วนหนึ่งที่คิดได้ก็มาจากความคิดเห็นของพี่ที่ในบันทึก มึนกับคำขอ..ของนักศึกษาปริญญาเอก ของ อ.คุณนายดอกเตอร์นี่แหละค่ะ
- ก็คงเป็นอย่างที่พี่ว่าเนอะ กระบี่อยู่ในมือ ขึ้นอยู่กับเราว่าจะคิดรำกระบวนท่าไหน อย่างไร อิอิ
- อ้อ น้องกำลังจะเรียน ป.โท เองค่ะ ป. เอก คงยังมิสามารถง่ายๆ แต่ก็แนวคิดเดียวกันนั่นแหละค่ะ น้องว่า ทั้งโท และ เอก ถ้าเราเรียนเพราะเราต้องการวัดศักยภาพตัวเอง มันก็เป็นอะไรที่น่าสนุกดีนะคะ
- ขอเป็นกำลังใจให้พี่เม้ง เช่นกันค่ะ