อย่ามัวเพลิน ลุ่มหลง ใน "คำชม..."
ติดดีนี่แก้ยากกว่าติดชั่วอีก ซึ่งแน่นอนว่า "หลงดี" นี่แก้ยากกว่า "หลงชั่ว" อีกอย่างแน่นอน...!
ความหลงดีเป็นความหลงที่ละเอียดและปราณีต
ความหลงดีเป็นความหลงที่เรา "ไม่อยาก" จะแก้
ความหลงชั่วนั้นก็เหมือนกับเรากำลังเดินเข้ากองไฟใคร ๆ ก็รู้ว่า "ร้อน"
ความหลงดีนั้นก็เปรียบได้กับเรากำลังเดินเข้าไปอยู่ท่ามกลาง "ภูเขาน้ำแข็ง" ซึ่งดูภายนอกนั้น "สวยงาม"
แต่ไม่ว่าจะเป็นความหนาวเย็นจากน้ำแข็งหรือความร้อนจากกองไฟนั้นก็สามารถทำให้เรา "ทุกข์" กายและทุกข์ใจได้เช่นเดียวกัน
แต่เรามั่นใจอยู่แล้วว่าท่านจะ "ไม่หลง" ไปตามสิ่งสมมติต่าง ๆ อยู่แล้วเน๊อะ...
ต้องคอยตบตัวเองอยู่ตลอดนะ โดยเฉพาะเวลาที่มีคนมา "ชม" มาสรรเสริญ มาเยินยอ
คำด่าเราก็ยังรู้ว่าเป็นคำด่า รู้ว่าคำด่ามันไม่ดี รู้ว่าโดนด่าแล้วใจมันแฟ้บไปหมด
คำชมบางครั้งเรารู้ว่าเป็นคำชม แล้วเราทั้งหลายก็ชอบคำชมกันเสียด้วย เพราะรู้ว่าเวลาโดนชมแล้วใจมัน "พอง" ไปหมด
ระวังให้ดีนะ เรานี้จะ "ขนาบแล้ว ขนาบอีก"
จะท้อแท้หรือเปล่าน๊อ โดน "ขนาบ" มาก ๆ
เอาน่า เอาน่า ลองดูซักตั้งเน๊อะ
ต้องสร้าง "บารมี" กันหน่อย
ขันติบารมีและวิริยะบารมี เป็น "บามี" ที่ควรสร้างและควรมีให้กับชีวิตนี้
ความขยัน ความอดทน ความพากเพียร บากบั่น สิ่งทั้งหลายจะสร้างโจทย์เพื่อพัฒนา "ปัญญา"
คนมี "ศีล" ดีอยู่แล้วไม่น่าห่วง
เพราะเวลาคนเหนื่อย ๆ ท้อ ๆ หากไม่มีศีล ก็จะโดดไปทำความชั่ว
แต่ถ้าหากคนมีศีลดี ถึงแม้นเหนื่อยแค่ไหนก็จะต้อง "ธรรมรักษา"
คนมีศีลจะมี "ธรรม" ประจำใจ
บัณฑิตชนถึงแม้นเหนื่อยแค่ไหนก็ไม่ทิ้ง "ธรรม..."
ความเห็น (6)
สวัสดีค่ะ
มาศึกษาธรรมยามเช้าค่ะ
ทุกคนควรมีธรรมประจำใจ เพื่อเอาไว้เตือนสติตนเองยามที่จิตใจสับสน อยู่ในอารมณ์โกรธ โลภและหลง
บางคนหลงในอำนาจ เป็นความหลงที่น่ากลัว ไม่มีสิ่งใดเตือนสติได้
แต่ทุกอย่างก็แก้ไขได้หากเรารู้จักเตือนตนเอง และมั่นนั่งสมาธิระงับอาการทั้งปวง
ดิฉันก็เคยหลงค่ะ
หลงคำชม เกิดปิติ
เพราะเมื่อทำในสิ่งที่ควรทำบางเรื่องแล้ว เกิดความรู้สึกปิติ ที่ได้ทำประโยชน์ต่อตน และต่อผู้อื่น
อันที่จริง ปิติ ถ้าไม่หลง ก็นำไปสู่องค์ธรรมอื่นๆ ตั้งแต่สุข จนถึงสมาธิ จึงนำจิตที่เป็นสมาธิในขณะนั้นไปพิจารณาธรรม
แต่เพราะหลง จึงอิ่มเอมอยู่ในจิต อยากอิ่มอยู่อย่างนั้นนานๆ
ดังนั้นเวลาในแต่ละวันที่เคยใช้จิตพิจารณาสิ่งต่างๆ หรือเหตุการณ์ที่ประสบ แล้วน้อมลงสู่ไตรลักษณ์ ในช่วงเวลานั้นก็ไม่ได้ทำ กลับมองผ่าน
เฝ้าแต่เสพสุขทั้งวัน
จนเมื่อเสร็จงาน จึงระลึกขึ้นได้ ว่าได้หลงในวิปัสสนูปกิเลสเข้าให้แล้ว และเป็นความหลงที่เป็นอันตราย เพราะจิตขาดความตั้งมั่น ไม่พร้อมที่จะใช้ทำงาน ซึ่งนอกจากจะไม่ได้ใช้จิตพิจารณาธรรมแล้ว ยังอาจก่อให้เกิดความยึดถือมั่นตามมา
นั่นคือ ความยึดถือมั่นในความดี ยึดถือว่าทำความดีแล้วต้องมีคนเห็น ต้องมีผลตอบแทน
ถ้าจิตเคยชินกับความโลภ ก็อาจหวังผลตอบแทนในรูปของทรัพย์ สิ่งของที่จับต้องได้ ถ้าละเอียดขึ้นมา ก็อาจหวังผลตอบแทนเป็น
คำสรรเสริญ
ถ้าไม่ได้ ก็อาจเกิดทุกข์ และท้อ ตามมา ดังเช่นคำพูดที่เคยได้ยินบ่อยๆว่า ท้อใจ ไม่รู้จะทำดีไปทำไม ทำไปก็ไม่มีใครเห็น
การทำดี จึงไม่ใช่เป็นเพียงกิจกรรมเพื่อให้ชีวิตผ่านไปวันๆ แต่เป็นการกระทำที่ทำด้วยความยึดถือมั่น ว่านั้นคือผลงาน “ของกู”
จึงได้รู้ ว่า “ธรรม” แสดง “ธรรม” ให้เห็น
ให้เห็นโทษของปิติ
โทษของสุข
"ความหลงดีเป็นความหลงที่ละเอียดและปราณีต ความหลงดีเป็นความหลงที่เรา "ไม่อยาก" จะแก้"
เห็นด้วยค่ะ เพราะแก้ยากมากๆเลยค่ะ
พอเวลาโดนชม ใจก็พองเจ้าค่ะ.......อยากได้อีก
พอโดนดุด่า ก็จ๋อย ....กลัว .....งอน...ไม่พอใจ....ไม่อยากได้อีก
ขาดสติ ก็ติดกับ มันทั้งสุขและทุกข์เจ้าค่ะ
กว่าจะมีปัญญาถอยมาดู หลายคราก็น่วม แสนสาหัส
หนัก ๆ เข้าเลย ต้องฝึกสติ เสริมกำลัง
ด้วยศรัทธาแห่งการทำดี
หลายครั้งหลายครา ที่ตั้งใจทำแล้วโดน นินทา ดุด่า ก็มี
แต่ก็คิดอย่างนี้ค่ะ
เอาวะ (รู้สึกอย่างนี้จริง ๆค่ะ)
ทำก็โดนด่า ไม่ทำก็โดนด่า
ถ้ามันเป็นการทำดี ก็จะทำ
ใครจะว่ายังไงก็ช่างเขา
หรือใครอยากชม ก็ ชมไป
ทำตามหน้าที่ ตามกำลังสติปัญญา
ที่พึงมี อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ เป็นภาระให้ใคร
สาธุเจ้าค่ะ ขอบคุณที่ให้โอกาส
การปฏิบัติธรรมนั้นแท้ที่จริงแล้วก็ปฏิบัติเพื่อปล่อย เพื่อวาง...
และถ้าการกระทำใดที่กระทำแล้ว ทำเพื่อปล่อย เพื่อวาง ก็เรียกได้ว่าเป็น "การปฏิบัติธรรม"
ไม่ว่าจะเรายืน จะเดิน จะนั่ง จะนอนอยู่ที่ไหน ในเวลาใด ณ สถานที่ใด
ไม่ว่าจะเป็นที่บ้าน ที่ทำงาน ทุก ๆ สถานที่ที่ไม่นับเพียงเฉพาะวัด
หากเรามีสิ่งใดมากระทบ แล้วใจเรากระเพื่อม หากเราปล่อยได้ วางได้ การกระทำนั้นไซร้เรียกว่า "การปฏิบัติธรรม"
ความทุกข์เกิดจากความยึดถือ
ถ้าเขาเราด่าเราว่า "ควาย" แล้วเราไปส่องกระจกดูว่าเราไม่ใช่ควายนั้นก็ "จบ"
แต่ถ้าหากเราโกรธนั้นน่ะสิ เราจะโง่ยิ่งกว่า ....... เลยนะ
เวลาพูดเรื่องเหล่านี้นั้นดูง่าย แต่เวลาทำจริง ๆ นั้นไม่ง่ายเลย
ฐานแห่งศีล และสมาธิ ต้องมาพร้อมพรั่ง ทันเวลา
หมั่นรักษาศีลให้ดี มีเวลาก็หัดหายใจเข้าให้สบาย หายใจออกให้สบาย
ไม่ว่าจะเจอโจทย์หนักหนาสักปานใด ก็ขอให้หายใจ "สบาย" เท่านั้นพอ...
เป็นการง่ายที่คนเราจะ ติดดี หลงดี จึงเป็นความจำเป็นที่จะต้องมีกัลยาณมิตร
มีผู้ใจเป็นธรรม คอยสอดส่อง ชี้แนะกัน อย่างสม่ำเสมอ G2K นี่แหละค่ะเป็นที่พึ่ง ที่แลกเปลี่ยน
เป็นที่ส่องกระจก ได้ดีแท้ หวังทุกครั้งที่เปิดเข้ามา ว่าจะได้เจอครูบาอาจารย์มาชี้แนะและชี้เตือน
เป็นมงคลแท้ๆของชีวิต ที่บอกได้ว่า บุญนำพา ท่านเป็นใครก็ช่างแต่เป็นครูผู้ชี้ทางอันประเสริฐ
ทางแห่งการ ละ และวางเสีย น้อมจิตคารวะด้วยใจจริง
ของหวาน ๆ เย็น ๆ ใคร ๆ ก็ชอบ
ของสวย ๆ งาม ๆ ใคร ๆ ก็ชอบ
ของดี ๆ เจ๋ง ๆ ใคร ๆ ก็ชอบ
ก็เพราะความชอบนี่เองเราถึงต้อง "วุ่นวาย" กันอยู่ทุกวันนี้
ชอบโน่น ชอบนี่ อยากได้โน่น อยากได้นี่ อยากได้แต่สิ่งดี ๆ กันทั้งนั้น
แต่กว่าจะได้มาก็ตั้งสู้อุตส่าห์แบกกระเป๋าใบน้อย ๆ ไปเรียนหนังสือตั้งแต่อนุบาลจนถึงตอนนี้แล้วก็ยังเรียนกันไม่จบ
เรียนมาเพื่อที่จะทำงาน งานที่จะต้องเงินไปแลกสิ่งที่ "ชอบ"
บางคนได้สิ่งที่ชอบแล้วก็ อยากได้เพิ่มขึ้นไปอีก ความอยากนี้ไม่มีที่สิ้นสุด (นักธุรกิจถึงรวยไง...)
คน ๆ หนึ่ง (นักธุรกิจ) วัน ๆ เขาก็นั่งคิด นอนคิด ว่าจะกระตุ้นกิเลสเราได้อย่างไร เงินที่อยู่ในกระเป๋า ตัวเลขที่อยู่ในบัญชีของเราถึงจะกระเด็นหลุดไปหากระเป๋าของเขาได้
แล้วเราบางครั้งก็ "โง่" ตกหลุมพรางของเขา
โง่ ถอนเงินในบัญชีไปให้เขา
โง่ ควักสตางค์ออกไปให้เขา ทั้ง ๆ ที่เราต้องสู้อุตส่าห์หาเงินมาเลือดตาแทบกระเด็น
ฝึกจิตให้เข้มแข็งแต่ "สิ่งเร้า" ที่มากระตุ้นกิเลสของเรานะ
รักษา "ศีล" ให้ดี
ศีล ๕ ดีแล้วก็ขยับเข้าหาศีล ๘ ค่อย ๆ "กระดื้บ กระดื้บ" ไปเรื่อย ๆ
แต่ไม่ว่าศีลจะมีมากสักแค่ไหน สิ่งสำคัญที่สุดคือ ต้องรักษา "ใจ" ของตนเองให้ดี...