เล่าประสบการณ์ 6 เดือน ใน Gotoknow.org ให้ฟัง


ผมตั้งใจไว้ว่า จะเขียนให้ครบสัก 200 บันทึก แล้วหยุดเขียน ...

สืบเนื่องจากบันทึก ประเมินตนเองในรอบ 6 เดือน ใน Gotoknow.org (ฉบับหาข้อสรุป)  ... ตั้งใจว่า จะหาข้อสรุปก่อน แล้วจะเล่าเบื้องหลังและความประทับใจที่ผ่านมาให้ฟัง ดีบ้าง ร้ายบ้าง

ตอนแรกตั้งใจว่า จะเรียกบันทึกนี้ว่า "ประเมินตนเองในรอบ 6 เดือน ใน Gotoknow.org (ฉบับแสดงตัวตน)" ... ตอนนี้กลับคิดว่า ชื่อบันทึกไม่สนุก ไม่น่าสนใจ ไม่ลงตัว เลยขอเปลี่ยนเป็น "เล่าประสบการณ์ 6 เดือน ใน Gotoknow.org ให้ฟัง" ดีกว่า ครับ

 

 

คุณทราบหรือไม่ว่า ... ? (เรื่องที่คุณไม่เคยรู้)

ผมเขียนบันทึกผ่านมาแล้ว 174 บันทึก จากสมุดบันทึก 9 เล่ม ... 

 

สมุดบันทึกเล่มแรกของผม คือ บันทึกความคิดดี..ความคิดชั่ว .. ที่อยู่ คือ http://gotoknow.org/blog/wasawatdeemarn

 

บันทึกแรกสุดของผม คือ ที่มาของชื่อ "วสวัตดีมาร" .. เพื่อต้องการบอกสมาชิกท่านอื่น  ๆ ถึงที่มาของการใช้นามแฝงนี้

 

บันทึกที่มีผู้คนให้ความ สนใจเข้ามาอ่าน มากที่สุด คือ ฟังเพลง / ดาวน์โหลดเพลง "แสงหนึ่ง" เพลงเทิดพระเกียรติสมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอฯ (ฉบับปรับปรุง) มีผู้คนเข้าอ่านถึงตรงนี้ ก็ 16,417 ครั้ง (18 มี.ค.51) ... จากสมุดบันทึก ชื่อ ผมรักในหลวง

 

บันทึกที่มี แสดงความคิดเห็น มากที่สุด คือ เจ้าของบันทึกควรเลือกการตอบความคิดเห็นอย่างไร ระหว่าง "เลือกตอบทุกคน" กับ "เลือกตอบบางคน" ? มีการแสดงความคิดเห็น 72 ความคิดเห็น ... จากสมุดบันทึก ชื่อ ข้อสงสัยของคนขวางโลก

 

บันทึกที่มีการ ต่อยอดความรู้ และมีการทำข้อสรุปในภายหลังได้ดีที่สุด คือ "บล็อกร้าง สมาชิกลวง" จะมีแนวทางจัดการอย่างไรได้บ้าง ?  ... จากสมุดบันทึก ชื่อ ข้อสงสัยของคนขวางโลก

 

บันทึกที่ผมรู้สึกว่า เหนื่อย ต่อการตอบประเด็นมากที่สุด คือ ท่านคิดอย่างไรกับการให้นักเรียน นักศึกษา เป็นสมาชิกของ Gotoknow ?  , "บล็อกร้าง สมาชิกลวง" จะมีแนวทางจัดการอย่างไรได้บ้าง ?  และ เจ้าของบันทึกควรเลือกการตอบความคิดเห็นอย่างไร ระหว่าง "เลือกตอบทุกคน" กับ "เลือกตอบบางคน" ? ... จากสมุดบันทึก ชื่อ ข้อสงสัยของคนขวางโลก

 

บันทึกที่มีสมาชิกแสดงความคิดเห็นแบบ หาเหตุ แต่ไม่ต้องการผล คือ  เจ้าของบันทึกควรเลือกการตอบความคิดเห็นอย่างไร ระหว่าง "เลือกตอบทุกคน" กับ "เลือกตอบบางคน" ? ... จากสมุดบันทึก ชื่อ ข้อสงสัยของคนขวางโลก

 

บันทึกที่กลับมาอ่านอีกทีแล้วรู้สึก "ฮา" อย่างไม่น่าเชื่อ คือ ใครคิดว่า "เป็นอาจารย์...สบายจะตายไป" ยกมือขึ้น ? ... จากสมุดบันทึก ชื่อ ข้อสงสัยของคนขวางโลก

 

บันทึกที่มีผู้อ่านแล้วบอกว่า ดุเดือด เลือดพล่าน คือ รู้ได้ยังไงว่า "สถาบันการศึกษาของตัวเอง" ดีกว่า "สถาบันการศึกษาของคนอื่น" ? จากสมุดบันทึก ชื่อ มหาวิทยาลัยชายเขาของคนชายขอบ

 

บันทึกที่ผมต้อง ล็อกบันทึกเอาไว้ให้ผู้ใช้งานที่ลงทะเบียนเท่านั้น ที่แสดงความคิดเห็นได้ เนื่องจากบันทึกมีความล่อแหลมถึงบุคคลสาธารณะคนหนึ่ง อีกทั้งยังเป็นบันทึกที่ผมต้องเข้าไปแก้ไขเนื้อความถึง 2 ครั้ง ก่อนนำขึ้นแสดงต่อประชาคมอีกครั้ง คือ บันทึกการประชุมอาจารย์ทั้งมหาวิทยาลัย ภาคเรียนที่ 2/2550 (10 มี.ค.51) ... จากสมุดบันทึก ชื่อ มหาวิทยาลัยชายเขาของคนชายขอบ

 

บันทึกที่ผมภูมิใจนำเสนอการสอน ด้านคุณธรรม ให้กับนักศึกษา คือ วันนี้..คุณกราบเท้าคุณพ่อคุณแม่หรือยัง ? ... จากสมุดบันทึก ชื่อ มหาวิทยาลัยชายเขาของคนชายขอบ

 

บันทึกแรกสุดที่ผมตัดสินใจลบทิ้ง .. มันเป็นบันทึกที่เป็นเรื่องราวของผู้บริหารคนหนึ่งที่เลือกใช้ Gotoknow เป็นเครื่องมือในการวางกลยุทธ์การบิดเบือนข่าวสารให้กับประชาคมในองค์กรของตัวเอง .. ผมตัดสินใจลบหลังจากมีคนเข้ามาอ่านแล้ว 13 คน ... กัลยาณมิตรท่านหนึ่ง ท่านเขียนเตือนมาว่า มันอาจจะทำลายบรรยากาศโดยรวม ขอให้ประชาคมเป็นผู้ตัดสินเอง ... ถึงแม้จะเป็นความจริงก็ตาม ผมจึงตัดสินใจลบทิ้ง ... เป็นบันทึกเดียวที่ผมลบทิ้งในรอบ 6 เดือน

 

บันทึกหมายเลข 174 เป็น บันทึกล่าสุดในรอบ 6 เดือน คือ กระบวนการเขียนบันทึกของผม ใน Gotoknow.org .. (เล่าให้ฟัง) ... จากสมุดบันทึก ชื่อ บันทึกความคิดดี..ความคิดชั่ว

 

 

การวิเคราะห์พัฒนาการของตัวเองจากการใช้งาน Gotoknow.org

 

เวลาผมจะเขียนบันทึกสักบันทึก ผมจะ "คิด" วางแผนเรื่องราวในการเขียนก่อน ว่าจะดำเนินไปอย่างไรบ้าง ต้องใช้ "แหล่งข้อมูล" ใดช่วยได้บ้าง เมื่อข้อมูลแน่นแล้วจึงลงมือ "เขียน" และค่อย ๆ ตกแต่งบันทึกให้อ่านง่ายที่สุด เพื่อการสื่อสารให้ตรงประเด็นที่ต้องการมากที่สุด ดังนั้น ผมจะมีพัฒนาการด้านการคิด การค้นคว้า และ การเขียน ... เป็นการเตรียมตนให้มีความเป็นนักวิชาการที่เผยแพร่งานวิชาการให้คนอื่นเขารู้เรื่อง (ก็ดันทะลึ่งมาเป็นครูบาอาจารย์มหาวิทยาลัยนี่น้า)

 

ผมเลือกเขียนบันทึกที่มีคุณภาพ มากกว่า การเขียนไปโดยไม่มีเป้าหมายใด ๆ ... เพราะผมไม่เลือกบันทึกเหมือนเขียนไดอารี หรือ เขียนไว้เพื่อโม้ถึงความเก่งกาจของตัวเอง

 

ผมเขียนบันทึกด้วยความซื่อสัตย์และซื่อตรง ... สิ่งไหนผมไม่รู้ ผมก็ไม่เขียน แต่จะแจ้งว่า เรื่องนี้ผมไม่รู้ อยากได้ผู้รู้มาบอกให้ฟังหน่อย ผมไม่ชอบโกหก หรือ พูดเกินความเป็นจริง และไม่ขี้คุยจนน่ารำคาญ

 

ผมไม่เขียนบันทึกด้วยวลี ข้อเขียน ที่รุนแรง และหยาบคายเกินไป หรือเกินสมควร เพราะผมไม่ชอบพูดคำหยาบคาย ... แต่จะเลือกใช้คำที่สมควรแต่สถานการณ์ ยกตัวอย่างเช่น ใครคิดว่า "เป็นอาจารย์...สบายจะตายไป" ยกมือขึ้น ? ... ผมใช้ ไอ้ ตู เอ็ง เป็นต้น ไม่เคยใช้คำหยาบกว่านี้เลย ... หรือการที่ผมแสดงความคิดเห็น ผมก็ไม่ค่อยชอบคำหยาบ หรือดูไม่ไพเราะ แต่ไม่หวานจนเลี่ยน มากเกินงาม แสดงความไม่จริงใจเกินไป แวะมาหวานอย่างเดียว แบบนี้ก็ไม่ไหว

 

ผมถือเรื่อง "การให้เกียรติ" กัน โดยไม่สนใจอายุ หรือ วัย หน้าที่การงาน หรือ ใบปริญญา ... ผมเชื่อว่า ถ้าเราต้องการให้คนอื่นปฏิบัติกับเราอย่างไร เราก็ต้องปฏิบัติกับเขาอย่างนั้นก่อน ... และทุกคนมีความเป็นมนุษย์เท่าเทียมกันครับ เราต้องให้เกียรติกัน ถึงจะถูกต้อง

 

การยอมรับความคิดเห็นของเพื่อนและกัลยาณมิตรที่มีความคิดเห็นไม่ตรงกับเรา ... ถือเป็นการยกระดับจิตใจให้สูงขึ้น ... ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะคิดไม่เหมือนคนอื่น ทำไมใคร ๆ ต้องคิดเหมือนเรา หรือเราต้องคิดเหมือนคนอื่นด้วยล่ะ ... ต้องรู้จักรับฟัง การฟังทำให้เราได้รับมิตรภาพของคนมากมาย แต่หลายคนผมเคยมีการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นนั้น จะไม่ยอมฟังใครทั้งสิ้น ... ยังคงคิดว่า ตัวเองถูก คนอื่นผิด ... แบบนี้ ผมจะไม่เลือกที่จะคุยต่อ แต่ผมเลือกที่จะ "หยุด" ปล่อยให้เขาอยู่ในโลกที่เขาคิดว่า ถูก หรือ ดี ต่อไป กรรมใครกรรมมัน ครับ

 

 

ประสบการณ์ที่น่าจดจำ

 

เรื่องดี ๆ

มีกัลยาณมิตรอยู่ท่านหนึ่งที่บังเอิญมาเชียงใหม่ ... แวะไปเยี่ยมเพื่อน ๆ ใน Gotoknow ที่เชียงใหม่มากมาย ... แต่ท้ายสุด ขอพบผมให้ได้ แถมแจ้งเบอร์ติดต่อเสร็จสรรพ ที่ฮามาก ๆ คือ ท่านผู้นี้ ใช้การแสดงความคิดเห็นลงในบันทึกผมทุกช่วงเวลา ซึ่งทำให้ผมยิ้มได้กับความฮาของท่านผู้นี้ ครับ แต่ในที่สุด ผมก็ไม่ยอมพบท่าน .. เพราะผมเป็นคนไม่เปิดเผยครับ ... ท่านผู้นี้ ได้แก่ "... ท่านอาจารย์ขจิต ฝอยทอง ..." นั่นเอง ครับ .... ผมขอบคุณท่านอาจารย์มาก ๆ ที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ในโลกนี้ยังมีเพื่อนอยู่ ... นับตั้งแต่นั้นมา เมื่อมีการปฏิสัมพันธ์ในบันทึก ผมกับอาจารย์จะพูดเล่น แซวกันตลอด ด้วยมิตรภาพที่ดีต่อกันเสมอมา แม้ไม่เคยพบกันสักครั้งก็ตาม ครับ

 

กัลยาณมิตรท่านที่สอง ที่ทำให้ผมประทับใจมาก ทั้ง ๆ ที่เราไม่เคยพบกัน คือ "... คุณเบิร์ด แห่ง โรงพยาบาลเชียงรายประชานุเคราะห์ ..." ท่านแสดงความจำนงเนื่องในวันปีใหม่ว่า อยากส่งการ์ดอวยพรมาให้ผมที่เชียงใหม่ ผมก็ตอบปฏิเสธ เพราะสาเหตุหลาย ๆ ประการ คุณเบิร์ดก็ไม่เคยโกรธผม กลับส่งการ์ดอิเล็กทรอนิกส์ การ์ดรูปภาพมาทางบันทึกแทน ... ผมซาบซึ้งใจเป็นที่สุด ... เราพูดคุยกันในบันทึกและความคิดเห็นทุกครั้งที่มีโอกาส ... หยอกเหย้ากันตามภาษาคนแก่คุยกัน (น้านนน) ...

 

กัลยาณมิตรท่านที่สาม ... ตัวไม่เคยพบ หน้าไม่รู้จัก .. รู้จักกันผ่านทางบันทึก ความคิดเห็น รู้จักนิสัยจากบันทึกของแต่ละคน ช่วยเหลือเจ้าลูกศิษย์ครูดอยของผมในเรื่องของการเขียนขอความอนุเคราะห์บริจาคสิ่งของให้กับเด็กน้อยด้อยโอกาสที่ปางมะผ้า ... ซึ่งผมก็ทำสำเร็จ ประสานจนความช่วยเหลือไปถึงมือ ร่ำ ๆ ว่าจะไปเที่ยวปาย แต่ยังไม่มีโอกาสไปสักที แถม หลังปีใหม่มานี้ ส่งสมุดไดอารี และหนังสือดี ๆ มาให้ผมอีก โดยกะว่าจะมาจ๊ะเอ๋ผม แต่โชคชะตา บอกว่า ยังก่อน ๆ ปล่อยผมให้ทำหน้าที่ครูไปก่อน อิ อิ ท่านผู้นี้คือ "... คุณเอก จตุพร ไกด์กิตติมศักดิ์ แห่ง อำเภอปาย ..." ของหลาย ๆ ท่านนั่นเอง

 

น้องกัลยาณมิตรคนที่ 4 ... เป็นคนเดียวที่ได้พบผม ตัวเป็น ๆ คือ "... น้องอาจารย์หัวใจติดปีก แห่ง วิทยาลัยแม่ฮ่องสอน ..."  ที่เล่าให้ฟังว่า โลกกลมมีจริง เจอกันได้อย่างไรก็ไม่ทราบ ตอนผมไปปางอุ๋ง น้องอาจารย์อุตส่าห์ช่วยติดต่อรถเครื่องเช่าให้ผมได้ขี่ไป ... ขอบคุณมาก ๆ ครับ ประทับใจจัง แล้วปัจจุบันก็ยังคงพบกันเรื่อย ๆ ตามโอกาส

 

เรื่องแย่ ๆ

เรื่องกัลยาณมิตรผ่านไป ต่อไปเรื่องแย่ ๆ บ้าง ... ในที่สุด ในรอบ 6 เดือน ผมก็ได้พบคนที่เข้ามาหาเหตุ แต่ไม่ต้องการผล ใน บันทึก เจ้าของบันทึกควรเลือกการตอบความคิดเห็นอย่างไร ระหว่าง "เลือกตอบทุกคน" กับ "เลือกตอบบางคน" ? ... จากสมุดบันทึก ชื่อ ข้อสงสัยของคนขวางโลก .. แสดงความคิดเห็นแล้วก็มีการโต้เถียงโต้ตอบกันเป็นระยะ ผมพยายามควบคุมอารมณ์และการใช้คำพูดมากที่สุด และมีการที่ผมต้องลบความคิดเห็นตัวเองที่ผมคิดว่า ไม่ดี ออกด้วย และผมจึงขอยุติกับเขาว่า ผมไม่ขอโต้ตอบอีกแล้ว ... ทุกอย่างจึงสงบลง ... ใช้เวลาจากเย็นวันหนึ่ง ไปจนถึงอีกวัน ... เป็นเหตุการณ์ที่ผมเครียดและเสียความรู้สึกเป็นที่สุด และที่เสียใจอีกประการคือ ผมกลับทำให้กัลยาณมิตรของผม คือ คุณเอก กับ คุณเบิร์ด ต้องเดือดร้อนไปด้วย ...

 

หลังจากเหตุการณ์นี้ มี อาจารย์แป๋ว และคุณเอก .. เขียนเมล์มาให้กำลังใจ ... ขอบคุณมาก ๆ ครับ ... ความคิดที่อยู่ในสมองขณะนั้น คือ "นี่ผมกำลังหลงอยู่ในโลกเสมือนที่จำลองโลกจริง หรือนี่ ผมจะมาโมโหโกรธาให้มันได้อะไร ในเมื่อนี่เป็นแค่เหตุการณ์จำลองที่ผมเข้าเอาจิตไปมีอารมณ์ร่วมกับเขาเอง ไม่อยากคุยก็ไม่ต้องตอบ ก็หมดเรื่อง" .. เหตุการณ์นี้ ทำให้ผมโตมากขึ้น ครับ และผมพบมิตรแท้อีกต่างหาก :)

 

อีกเรื่องที่แย่ ๆ ของผม คือ การวิวาทะกันในบันทึกหนึ่งของผมกับผู้บริหารคนหนึ่ง ในเรื่อง "การออกนอกระบบของมหาวิทยาลัย" ... ผมเห็นท่านเขียนบันทึกเรื่องราวเรื่องนี้ ผมจึงอยากให้ท่านผู้นี้ มองด้านอื่น ๆ บ้าง ไม่ใช่ บอกว่า อันนี้ดี ถ้าไม่ทำตามความคิดนี้ ไม่ดี ... ผมจึงไปตั้งคำถามเอาไว้ ให้ลองคิดดู แต่ผลกลับเป็นว่า ... ผมนี่มันแย่ ไม่รู้จักอ่านเรื่องราวที่แกเขียนมานาน บอกผมว่า ให้กลับไปอ่าน จะได้รู้  ผมคิดว่า แกตอบผมไม่ตรงประเด็นเลย แล้วใช้อารมณ์มาตอบผมอีก ทั้ง ๆ ที่บรรดาศักดิ์ทางสังคม แกถือว่า สูง เป็นที่นับหน้าถือตาทีเดียว ... ยิ่งไปกว่า ความคิดเห็นท้าย ๆ ยังมี "ลิ่วล้อ" แวะมาบอกผมว่า "ปัญญาชนไร้สมอง" อีก .. ผมล่ะ เจ็บช้ำใจจริง ๆ เลิกคุยเลย กับคนแบบนี้ ... ไม่มีประโยชน์อะไรกับคนพาลแบบนี้ ... เรื่องนี้สัมพันธ์กับบันทึกที่ผมลบทิ้งนั่นเอง ... เขาคือ คนที่เห็นผลประโยชน์ของตัวเองสำคัญกว่าคนอื่น ...

 

 

ความเป็นตัวตนของผม

ผมมีเหตุผลส่วนตัวที่ไม่อยากให้เพื่อนและกัลยาณมิตรพบกับผมตัวเป็น ๆ ผมมีเหตุผลในอดีต ผมมีโจทก์ และคนไม่หวังดีมากมาย ... ผมจึงเลือกคบกันท่านทั้งหลายในเบื้องหลัง ผ่านงานเขียน และความคิดเห็นของผมนะครับ ... อย่าโกรธผมเลย ผมไม่ได้หยิ่ง ยะโส โอหัง ใด ๆ เลย ... งานเขียนของผมแสดงตัวตนของผมจริง ๆ อย่างที่คุณเอกได้เล่าให้ท่านทั้งหลายฟังหลาย ๆ ตอน ... อยากรู้จักผม ขอให้อ่านงานเขียนของผม ครับ

 

ผมเป็นคนไม่เดินตามกระแส หรือ ความนิยมใด ๆ ของสังคม ... บางเรื่องสังคมชอบ แต่ผมเฉย ๆ ... การคิดสิ่งใดให้แตกฉาน ต้องถอยหลังตัวเองออกมา แล้วกลับไปมอง จะทำให้ผมคิดได้มากกว่า เข้าไปอยู่ในกลุ่มด้วยครับ ... 

 

ผมเป็นคนพูดตรง ๆ เห็นสิ่งใดที่ไม่ถูกต้อง ก็พูด ... ผมไม่นิ่งเฉยกับสิ่งที่ไม่ถูกต้องแน่ ๆ แต่หลายคนกลับคิดว่า ผมดุดัน แข็งกร้าว รุนแรง เหมือนดูหนังฆาตกรรม ... ถ้าคุณคิดว่า จะปล่อยให้สังคมที่คุณอยู่เป็นแบบนี้ทุกเมื่อเชื่อวัน ก็เรื่องของคุณเถอะ ... อย่างกรณีที่ผมเขียนเรื่อง การบิดเบือนข่าวสารให้กับคนในองค์กรตัวเองนั่น ... ผมเขียนเรื่องจริงที่บางท่านอาจคิดไม่ถึง และไม่สนใจอีกต่างหาก ... สังคมแย่ เพราะคนดีท้อแท้ และไม่ใส่ใจ ... และคนพาลได้ใจ ... ผมไม่ควรทำหน้าที่ชี้แจงให้สังคมทราบหรือครับ ยังไงก็บอกผมด้วยว่า ผมไม่ควรทำ เดี๋ยวเขาโกรธเอา

 

 

อนาคต หลังจาก 6 เดือนนี้ คือ ... ?

  • ผมจะพัฒนาการคิด การเขียน ให้ดีกว่าที่เป็นอยู่นี้
  • ผมจะพัฒนาการใช้ฟังก์ชั่นต่าง ๆ ให้มากขึ้นกว่าปัจจุบัน
  • ผมตั้งใจไว้ว่า จะเขียนให้ครบสัก 200 บันทึก แล้วหยุดเขียน ...
  • ผมยังไม่ได้ปรับปรุง "แพลนเน็ต" ของตัวเองสักที ... 6 เดือนผ่านไป ไม่ยอมทำ
  • ผมอาจจะเพิ่มสมุดบันทึกอีกสักเล่ม เกี่ยวกับเรื่อง "จิตสำนึกการรักษาสิ่งแวดล้อมและธรรมชาติ"
  • ผมอาจจะเน้นการเขียนเนื้อหาวิชาชีพของตัวเองเพิ่มขึ้น ที่สมุดบันทึก ชื่อ เทคโนโลยีการศึกษา..เท่าหางอึ่ง ... และผมอาจจะใช้เป็นที่รวบรวมเอกสารประกอบการสอนของผมเองด้วย
  • ผมพยายามชักชวนเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ มาเขียนบันทึกใน Gotoknow.org เพื่อให้เขาได้ฝึกฝนเหมือนผม
  • ฯลฯ

 

 

บันทึกนี้ ถ้าผมลืมประเด็นใดก็ตาม ผมจะกลับมาเขียนบันทึกเพิ่มเติมอีกครั้ง ...

บันทึกนี้ ไม่มีเจตนาพูดจากระทบกระเทียบใครเป็นการส่วนตัว ... ขออภัยถ้าคิดมาก

ผมเขียนบันทึกนี้ด้วยใจ ใครจะว่าอย่างไรก็ช่างเถอะ ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีกับใคร ไม่เคยคิดจะเบียดเบียนใคร

ขอบคุณกัลยาณมิตรที่ดีของผมทุกท่าน .. ขอคารวะด้วยจิตบริสุทธิ์

บุญรักษา ทุกท่านครับ :)

หมายเลขบันทึก: 171533เขียนเมื่อ 18 มีนาคม 2008 20:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 23:10 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (30)

เข้ามาเพิ่มเติมว่า..ประทับใจบันทึกของอาจารย์จากเรื่อง "เมื่อผมช่วยชีวิต "หมาตัวหนึ่ง" ไว้ไม่ทัน..." และเป็นบันทึกแรกที่ได้รู้จักอาจารย์ค่ะ..

.... ................................

กับบันทึกนี้..ขอชื่นชมในการแสดงความเป็นตัวตนของอาจารย์ที่ตรงไปตรงมา. ทำให้ได้รู้จักอาจารย์มากขึ้น..หายากค่ะ..ที่ใครจะกล้าแสดงความเป็นตัวเองได้ชัดเจนอย่างนี้.. ชื่นชมจริงๆค่ะ..

สวัสดีครับ

ถ้าได้เข้ามาใน gotoknow บันทึกของอาจารย์ก็เป็นหนึ่งในห้าบันทึกแรกที่ผมเลือกเปิดอ่าน แต่เพิ่งทราบว่ามีเหตุการณ์แย่ๆ เกิดขึ้นกับอาจารย์ (เพราะไม่ได้อ่านทุกบันทึก อิอิ)

พออ่านถึง...การวิเคราะห์พัฒนาการของตัวเองจากการใช้งาน Gotoknow.org

เหมือนถอดรหัสพันธุกรรมเลยครับ :)

P2  Wasawat Deemarn เมื่อ ส. 09 ก.พ. 2551 @ 13:45 541867 [ลบ]

คุณครูไม่ต้องห่วงว่าจะมีคนสนใจน้อยมากนะครับ ... (เขียนทิ้งไว้แล้วตามดูว่า คนอ่านแต่ละวันมีกี่คนครับ อย่าไปสนใจคนที่มาเขียนความคิดเห็นครับ) ผมติดตามอ่านอยู่เหมือนกัน ... และให้ความสนใจเรื่องนี้โดยส่วนตัวอยู่ครับ เป็นกำลังใจครับผม

บุญรักษา ครับ :)

http://gotoknow.org/blog/krukangthanon/164277

สวัสดีครับอาจารย์

  • ทีแรกผมตั้งใจไว้ว่าจะเลิกเขียนบันทึกแล้วครับ
  • แต่ได้แรงบันดาลใจจากอาจารย์ และคำแนะนำจากอาจารย์
  • ผมถึงได้เขียนบันทึกต่อ
  • ขอบคุณมากครับ
  • อาจารย์คะ
  • ปกติหว้าไม่ค่อยได้อ่านบันทึกยาวๆมากนัก  แต่สำหรับบันทึกอาจารย์เมื่อมีโอกาสก็จะแวะเวียนมาอ่าน
  • แต่สิ่งหนึ่งที่ชื่นชอบก็คือ แอบ save รูปภาพของอาจารย์ไปเก็บไว้ชื่นชม
  • งานเขียนของอาจารย์มีความหลากหลาย  บางบันทึกอ่านแล้วก็นั่งหัวเราะอยู่คนเดียวยามค่ำคืน(แม้ว่าจะเครียดเหลือเกิน)
  • แม้ว่าช่วงนี้จะห่างหายไปนานมากด้วยเหตุผลบางประการ  แต่ในยามที่เข้ามาก็ยังได้รับการทักทายจากเพื่อนๆเป็นอย่างดีรวมทั้งท่านอาจารย์ด้วยค่ะ
  • สำหรับการเปิดเผยตัวหรือไม่เปิดเผยก็อย่ากังวลไปเลยค่ะ   บางครั้งหว้าติดต่อกับบางคนก็ไม่เคยเห็นหน้ากันเลย  แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้มาหลายปีแล้ว
  • เราสามารถรู้จักกันได้ผ่านงานเขียน    จะรออ่านผลงานต่อไปของอาจารย์นะคะ    แต่อย่าหยุดเขียนเลยนะคะ คิดถึง
  • ผมตั้งใจไว้ว่า จะเขียนให้ครบสัก 200 บันทึก แล้วหยุดเขียน ...
  • ถ้าเลิกเขียน ผมจะรู้สึกแย่มากๆๆ
  • ฮือๆๆๆๆ
  • แล้วผมจะเลี้ยงข้าวใครได้ละ
  • ฮ่าๆๆๆ
  • มาเขียนเรื่องความรักของอาจารย์ให้ผมอ่านก่อน
  • ไม่เอาเรื่องแมวด้วย
  • ฮ่าๆๆ

อ้าว..ไฉนจึงจะปิดโรงงานเลิกเขียนเมื่อครบโควต้าเสียล่ะคะ ^ ^ เพื่อนพี่น้องคิดถึงแย่

เขียนลดลงก็ได้นะคะ ตามวาระและโอกาส... แล้วแต่พิจารณาค่ะ แต่อย่างที่บอกนะคะ เพื่อนพี่น้องคิดถึงแย่เลยค่ะ ^ ^

Morning kah..................How about you......hope you're happy นะคะ

  • กี่วันกี่เดือนแล้วที่น้องต้าไม่เข้ามาโพสต์หรือทักทายเพื่อนๆโกทูโน
  • แต่ถ้าจะเขียนถึงใครก่อน คนนั้นต้องน่าสนใจสำหรับต้าและผู้อื่นอีกหลายๆคนแน่
  • ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจ ไม่อยากให้หยุดเขียนนะคะ
  • ยามใดที่ต้ารู้สึก sensitive ก็มักจะบอก (กล่อมตัวเอง) เสมอว่า
  • ถึงใครจะคิดไม่ค่อยสวยกับเราในเรื่องใดก็ตาม แต่ตัวเอง...มีค่า...สำหรับตัวเองเสมอ
  • เหมือนเวลาต้าไปอบรมที่กรุงเทพ....ทีไร มักจะเบื่อหน่ายกับการตอบคำถามเกี่ยวกับ3จังหวัดชายแดน แต่ยังไงเสีย....ก็พยายามตอบให้เขารู้สึกดี....
  • ให้เขารู้สึกว่าผู้คนแถวนี้กมีความคิด มีความรู้สึก และมีค่าในตัวเอง
  • อย่าพยายามเหมาว่า คนนราธิวาส (.........) ทุกคน ไม่ได้หรอก
  • ขอให้ท่านมีความสุขมากๆนะคะ
  • สวัสดี

สวัสดีครับ คุณครูแอ๊ว

บุญรักษา คุณครูครับ :)

สวัสดีครับ คุณ ข้ามสีทันดร

  • ขอบคุณที่ให้เกียรติติดตามบันทึกแสดงความเป็นตัวตนของผม ... 1 ใน 5 คนที่ติดตามนะครับ
  • นี่เป็นโลกเสมือน ... ไงครับ จำลองและแอบซ่อนความไม่ดีอยู่เยอะแยะ อยู่ที่เราจะมีโอกาสพบเจอสิ่งเหล่านี้หรือไม่ครับ
  • พบ ก็ขอให้เรียกว่า แจ๊คพ๊อต ครับ :)
  • ถอดรหัสพันธุกรรม ... แบบเจาะลึกขนาดนั้นเลยหรือครับ ผมกลับคิดว่า ผมสื่อความหมายข้อเขียนยังไม่ค่อยดีนะครับ

ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยือนสม่ำเสมอ ถือเป็น กำลังใจ นะครับ :)

สวัสดีครับ คุณครูข้างถนน

  • หรือครับ ... ผมก็ไม่ทราบจริง ๆ ครับว่า ผมได้ให้กำลังใจคุณครูจนครูสามารถเขียนต่อไปได้นะครับ
  • รู้สึกยินดีและปลาบปลื้ม ครับ

ขอให้กำลังใจคุณครู ... ใช้ Gotoknow เผยแพร่เรื่องราวที่ครูทำนะครับ :) ... โลกนี้อ่าน Gotoknow ได้ทั้งโลกแหละครับ

สวัสดีครับ  อ.ลูกหว้า :)

  • ผมก็ว่า บันทึกผมยาวเกินไป ใครเขาจะอ่านกัน ... ครับ แต่เพิ่งรับทราบว่า อาจารย์เป็นคนหนึ่งที่ได้อ่าน .. ก็รู้สึกยินดีนัก ๆ ครับ
  • อาจารย์ ... เก็บภาพของผมด้วยหรือครับ หุ หุ ... ยิ่งจะไม่น่าเชื่อใหญ่ ... ภาพส่วนใหญ่ของผม ถึงแม้จะถ่ายด้วยใจรัก แต่ก็ไม่ได้สวยน่าพอใจนัก ... เครื่องมือก็ยืมเขาทั้งนั้น ... ครับ ... เขียนเยี่ยมให้ด้วยครับ อาจารย์ จะได้ทราบว่า อาจารย์ชอบภาพถ่ายลักษณะไหนบ้างครับ :)
  • อาจารย์ครับ บันทึกไหนหรือครับ ที่อาจารย์อ่านแล้ว "ฮา" อย่างที่อาจารย์ว่า บางบันทึกอ่านแล้วก็นั่งหัวเราะอยู่คนเดียวยามค่ำคืน(แม้ว่าจะเครียดเหลือเกิน)
  • บอกหน่อยนะครับ ... บันทึกไหนเอ่ย ..
  • เห็นว่า ผมเขียนเหมือนดูหนังฆาตกรรมอยู่นี่นา หรือว่า เขาไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของคนอื่นกันหนอ ถึงว่า มันน่ากลัวขนาด ...
  • จะรออ่านผลงานต่อไปของอาจารย์นะคะ    แต่อย่าหยุดเขียนเลยนะคะ คิดถึง
  • คือว่า ... มันเป็นความตั้งใจไว้ตอนแรกน่ะครับว่า 200 ก็พอ ... ขออนุญาติเก็บไปตัดสินใจอีกครั้งเถอะนะครับ ...
  • คิดถึง เดี๋ยวก็หายครับ เป็นสัจธรรม นะครับ

ขอบคุณอาจารย์เหลือหลายที่อุตส่าห์เอาใจใส่นะครับ :)

สวัสดีครับ อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง ... BLOGGER ผู้ชอบเป็น Sherlock Homes ติดตามร่องรอยบันทึกของสมาชิกทุกคน อิ อิ

อาจารย์ยังจะเลี้ยงข้าวผมอีกหรือครับ แหม ... มุ่งมั่นจริง ๆ

แถมยังยุยงให้ผมเขียนเรื่อง "ความรัก" มากกว่า "แมว" ได้ไงครับเนี่ย

"ความรัก" ทำให้คนเจ็บปวดและถอนตัวไม่ขึ้น ควรจะเขียนหรือครับ อาจารย์ หน้อย ๆๆๆๆ อิ อิ

ขอบคุณอาจารย์ที่แวะมาเยี่ยมบันทึกที่ 175 ครับ :)

สวัสดีข้ามโลกครับ  อาจารย์ กมลวัลย์ :)

  • แหม เปรียบเทียบเป็นโรงงานอุตสาหกรรมเลยหรือครับ ... บริหารไม่ดีก็ต้องปิดตัวสิครับ อาจารย์
  • ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของอาจารย์นะครับ ที่ว่า เขียนลดลงก็ได้นะคะ ตามวาระและโอกาส...
  • แถมบอกว่า แล้วแต่พิจารณาเสียอีก .. แสดงว่า อาจารย์ได้ตามใจผมแหละครับ อิ อิ
  • คิดถึง "คุณแย่" หรือครับ ... :)

ขอบคุณอาจารย์นะครับ

สวัสดีครับ น้องต้า :)

  • ยินดีรู้จักกันเป็นครั้งแรกผ่าน Gotoknow นะครับ
  • ขอบคุณมากมายสำหรับกำลังใจ และการมีคุณค่าในตัวเอง

ขอบคุณมาก ๆ ครับ :)

ดิฉันว่าถึง 200 แล้ว....ก็น่าจะเขียนต่อนะคะ...

มีคนตามอ่านบันทึกของคุณตั้งมากมาย....คุณน่าจะเขียนต่อไป.....ไม่น่าจะเลิกเลย.....

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น คนเราย่อมมีสิทธิที่จะเลือกทำในสิ่งที่เราต้องการ.....

ยังไงก็ขอบคุณสำหรับทุกบันทึกทั้ง 175 บันทึก ที่มาร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ใน gotoknow ค่ะ

  • รอเลี้ยงข้าว
  • ฮ่าๆๆ
  • วันที่อยู่ มช
  • ไปอบรมให้ที่แม่ฮ่องสอน
  • กลับมาอบรมให้มหาวิทยาลัยพายัพ คณะพยาบาล
  • ฮือๆๆ
  • ว่าแต่ว่า ทำไมไม่ตอบเมล์ผม
  • ฮือๆๆๆ น้อยใจ
  • ไม่เป็นไร แบบนี้เจอต้องเลี้ยงให้มากเป็นสองเท่า
  • ย้ำๆๆ เอาเรื่องความรัก ไม่เอาเรื่อง แมว
  • อิอิๆๆๆ

สวัสดีครับ น้อง  * ~Wardah~*

  • ..... :)
  • ช่วย คุณมะปรางเปรี้ยว ดูแลระบบ Gotoknow หรือเปล่า ครับ :)
  • แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น คนเราย่อมมีสิทธิที่จะเลือกทำในสิ่งที่เราต้องการ.....
  • ....

ขอบคุณครับที่ให้เกียรติแวะมาติชม :)

แล้ว ... อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง  ก็มา อิ อิ

  • กำหนดการของอาจารย์นี่อยู่เชียงใหม่และแม่ฮ่องสอนกี่วันหรือครับ
  • อาจารย์เมล์ถึงผมหรือครับ
  • เดี๋ยวผมจะเข้าไปเช็คเดี๋ยวนี้แหละครับ
  • ขอบคุณอาจารย์มาก

ขอเขียนเรื่อง "แมว" ที่บ้านครับ 5555

สวัสดีค่ะอาจารย์

อย่าเพิ่งทิ้งทุ่นพวกเราลูกนกลูกกานะคะ

เรายังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ถ้าอาจารย์ไม่เขียนบันทึก

เราจะมีเรื่องมันส์ๆ เรื่องฮาๆ เรื่องซีเครียส(ซีเรียสxเครียด)

จากไหนมาให้อ่านละคะ เรายังต้องเรียนรู้อีกมากนะคะ

โปรดเห็นใจ ข้าน้อยด้วยเถิด ได้โปรด

สวัสดีครับ คุณครูศรีไพร  sriphai tommawanta

  • มันแค่เป็นสิ่งที่เคยตั้งใจไว้น่ะครับ
  • สมัยก่อนมีสมุดบันทึกอยู่ 4 เล่มไง ครับ เลยคิดว่า 1 เล่ม ๆ ละ 50 บันทึก ก็น่าจะเยอะพอแล้วล่ะ เพราะไม่รู้จะเขียนอะไรแล้ว หมดมุข สมองว่าง
  • แหม ... ว่าไป ตามมาอ่านด้วยหรือครับ ไม่เห็นรู้เลย
  • ทิ้งร่องรอยไว้ด้วยการเขียนความคิดเห็นด้วยสิครับ เป็นการต่อยอดความรู้ของตัวเองด้วยนะ จึงจะมีประโยชน์จริง ๆ

ขอบใจมากครับที่เป็นห่วง ขอตัดสินใจอีกครั้งนะครับ :)

ขอเป็นกำลังใจให้อาจารย์นะค่ะ "บางทีความถูกต้อง มักจะไม่ถูกใจ

เสมอไป" ค่ะ

ขออนุญาตเขียนความรู้สึกนะคะ

- อาจารย์พูดถูกค่ะ ว่ากรรมเป็นผลของการกระทำ

- ตอนนี้หนูได้รับกรรมแล้วค่ะ

- บางทีข้ออ้าง กับเหตุผล มันใกล้เคียงกัน

แต่พื้นฐานของลูกศิษย์ คนนี้ไม่ได้จบครูโดยตรง จึงต้องต่อสู้กับ ชีวิตใน ร.ร

มากกว่าคนอื่นๆ งานต่างๆ ไม่รู้เรื่องเลย จนได้มาเรียน ป.บัณฑิต นี่คะ

"เปลวเทียนให้แสงสว่าง อาจารย์ให้หนทาง" คะ

- ตอนนี้หนูมีความมุ่งมั่นที่จะเป็นครูมาก ขอเพียงแค่โอกาสเท่านั้นคะ.........

ขอให้ อ.รักษาสุขภาพด้วยคะ

สวัสดีครับ คุณครูนฤมล hello_kitty  :)

  • ขอบคุณครับที่ให้เวลาในการเขียนบันทึก อ่านบันทึก ครับ
  • ตอนนี้เป็น "โอกาส" แล้วไงครับ ... ครูกำลังติดตามลูกศิษย์ให้เขียนบันทึกถ่ายทอดประสบการณ์ของตัวเองอยู่ โดยใช้เงื่อนไข คือ ผลต่างของคะแนนเก็บที่ได้ครับ
  • ดังนั้น วันศุกร์นี้จะทำการตรวจอีกครั้ง ใครผ่านแล้ว ครูจะส่งแก้ไขเกรดเป็นชุดแรก ครับ แต่ใครที่ยังพยายามไม่พอ ขอส่งคะแนนในชุดต่อ ๆ ไป นะครับ
  • ครูขอให้กำลังใจนะ

ขอบคุณครับที่แวะมาพูดคุยกับครู :)

สวัสดีค่ะอ.วสวัตดีมาร

เบิร์ดทะลุ่มทะลุยอ่านย้อนหลังมาแล้วก็ต้องเบรคกึกและหัวเราะก๊ากกับประโยคนี้ ...เราพูดคุยกันในบันทึกและความคิดเห็นทุกครั้งที่มีโอกาส..หยอกเหย้ากันตามภาษาคนแก่คุยกัน (น้านนน) ...

โอย..เบิร์ดอุตส่าห์ไม่บอกอายุแต่อาจารย์ไหงเปิดซะโล่งโจ้งแบบน้าน ก๊าก ..555

เนี่ยขนาดตอนนี้เบิร์ดมีงานลนตัวอยู่ 4 งานนะคะ ( เกือบครบทุกทิศบนตัวเลยค่ะ ไม่งั้นต้องเป็นการย่างด้วยไฟแรงทั้งตัวแหงมๆเลย ไม่ใช่แค่ไฟลนก้นหรอกค่ะ แหะ แหะ )  เบิร์ดยังอดใจไม่ไหวต้องขอโพสต์ซักที..

มาแสดงตัวว่าอ่านทุกบันทึกนะคะ และไม่เห็นว่าเป็นการดูหนังฆาตกรรมแต่อย่างใด ( แม้แต่ในความเห็น )  ออกจะเป็นแนวโรแมนติกคอมมันดี้ด้วยซ้ำไป นี่ถ้าอาจารย์เปิดเผยตัวนะคะอาจจะได้ชื่อว่าเป็นพระเอกหนังเกาหลีมาเองก็ได้นะเนี่ย...อิ อิ อิ

ส่วนการคิดว่าจะขอลาพักนั้นอนุมัติค่ะ ^ ^ ( ถ้าถึงเวลาหรือมีเหตุอันควร ฮี่ ฮี่ ฮี่ิ ) เพราะการเขียนใดๆต้องใช้วัตถุดิบทั้งนั้นและเบิร์ดเห็นด้วยว่าการเขียนแต่ละครั้งต้องใช้การเตรียมความรู้สึก เตรียมข้อมูล เตรียมเวลา เตรียมงานยังกับทำโครงร่างวิทยานิพนธ์เลยล่ะค่ะ เพราะเบิร์ดก็เป็น..จะเขียนแต่ละบันทึกนี่ใช้เวลาเยอะออกไม่ได้ปั่นแป๊บๆได้นะเนี่ย คนที่สามารถเขียนได้ทุกวันหรือเขียนได้วันละหลายๆบันทึกนั้นถืือเป็นความสามารถพิเศษเฉพาะตัวจริงๆนะคะ..นับถือจริงๆ

อ้อ..เกือบลืมเรียนให้ทราบว่าเบิร์ดชอบอ่านหนังสือและดูหนัง / สารคดีแนวสืบสวนสอบสวน ฆาตกรรมค่ะ อิ อิ อิ

^                              ^

ก๊าก ... คุณ เบิร์ด

  • นี่ผมไปเขียนแสดงอายุได้ยังไงกันเนี่ย ไม่น่าพลาด ๆ
  • โรแมนติกคอมาดี้ ... ผมชอบดูสุด มากกว่า สืบสวนสอบสวนอ่ะ .. เพราะฮาน่ารักอย่างเดียว
  • เดี๋ยวจะนำหนังสือไปให้เซ็นอนุมัติให้นะครับ ... อิ อิ
  • อากาศร้อน เขียนม่ายได้เล้ย ...
  • แต่แนวหนัง กับ หนังสือ คุณเบิร์ดนี่ ... สยอง ๆ พาลให้ผมจินตนาการถึงสายตาเจ้าเล่ห์ของคุณเบิร์ดยังไงไม่รู้ อิ อิ

ขอบคุณที่ผมยั่วยุให้คุณเบิร์ดตอบจนได้ครับ :) ยินดียิ่งนัก

สวัสดีค่ะ ยังติดตามอ่านอยู่นะคะ(หนึ่งในแฟนคลับค่า อิ อิ) ขอเพิ่มเลขศูนย์เป็นสัก 2000 บันทึกได้ไหมคะ.....

เรื่องดี ๆที่เล่าถึงกัลยาณมิตรแต่ละท่านเป็นบุคคลที่รู้สึกประทับใจเช่นกันค่ะ

แอบบอกอะไรในใจนิดนึงนะคะ.....

ช่วงแรกที่เข้ามามีคนมาอ่าน รู้สึกดีมาก ตั้งใจในการเรียบเรียงข้อมูลและคำพูด

จากนั้นก็กล้าที่จะแสดงความคิดเห็น

แต่ก็มีพลาด....แสดงความคิดเห็นแบบเด็กๆออกไป

โอย ถูกตอบกลับมารู้สึกหดหู่ไปพักหนึ่ง ว่าเอ...นี่มันไม่ใช่ที่สำหรับเรารึเปล่านะ

เอเรานี่อ่อนหัด(ทางความคิดและประสบการณ์)มาก ๆ

เวลาจะทำอะไรก็ขอคำแนะนำไปหมด.....แล้วก็เริ่มมาคิดได้ว่ามันก็เหมือนกับสังคมหนึ่งๆ

ไม่มีอะไรขาวหมด ดำหมด บุคคลแต่ละบางท่านก็เป็นผู้ใหญ่ บางคนก็เป็นเด็ก

แต่ละคนก็ต่างพื้นฐานดั้งเดิม หน้าที่การงานก็หลากหลาย แล้วเราจะมาเศร้าอยู่ทำไม

เราก็เป็นตัวเรา(ที่ยังอ่อนประสบการณ์อยู่) แต่ก็จะพยายามเรียบเรียงจัดระเบียบความคิดให้ดีขึ้น

...............แล้วก็ขอให้กำลังใจกับสิ่งดี ๆ ที่อาจารย์ดี ๆ อย่างนี้ตลอดไปค่ะ

ปล.ตอนแรกเปิดเผยตัวเอง แต่ตอนนี้อยากปกปิด แต่ก็คิดว่าไม่ทันซะแล้วค่ะ....

สวัสดีครับ คุณหมอ อิน

  • คุณหมอหน้าตาดีขนาดนี้ ... ห้ามปกปิดครับ มีดีต้องโชว์กันหน่อย
  • เป็นของประชาชนไปแล้วครับ ไม่ทัน ๆ แล้วล่ะ
  • ตกลงนี่ เป็นแฟนคลับ (ไล่) กับเค้าด้วยหรือครับ :)
  • เรื่อง การเขียน การตอบแสดงความคิดเห็นนั้น คุณหมอไม่ต้องกังวลใจไปหรอกครับ
  • ผมเชื่อว่า ไม่มีใครในโลกนี้ที่รู้ทุกเรื่องหรอกครับ สิ่งไหนคุณหมอเข้าใจว่าแบบนี้ คุณหมอก็เล่าให้ฟังอย่างตรงไปตรงมา สิ่งไหนคุณหมอทราบ คุณหมอก็ให้ความรู้กับท่านนั้นไปบ้าง ที่เขาเรียกว่า แลกเปลี่ยนเรียนรู้ ยังไงล่ะครับ
  • อาชีพ "หมอ" ได้รับการยอมรับในสังคมไทยนะครับว่า คนที่เป็นหมอได้ต้องเก่งแบบโน้นเก่งแบบนี้
  • แต่คุณหมอครับ ลองเอาคำว่า "หมอ" ออกสิครับ เหลือแต่ "น้องอิน" ... น่ารักน่าชังไม่หยอกเลยใช่ไหมครับ
  • การเขียนในระยะแรก ๆ รู้สึกว่า เอะ คำโน้นไม่ดี คำนี้ไม่ใช่ สำนวนบ่ได้เรื่อง ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร
  • มนุษย์ย่อมต้องมีพัฒนาการเหมือนกันทุกคนครับ อาจจะใช้เวลามาก น้อย ต่างกันตามความถนัด สัญชาตญาณภายใน ... ใช่ไหมครับ
  • ใช้ "หัวใจ" "ความจริงใจ" และ "ความมุ่งมั่น" ดูสิครับ แล้วจะรู้สึกดีมากเลย
  • คุณหมออินจะมีเพื่อนดี ๆ คนมีความรู้เข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับคุณหมอเยอะแยะไปหมด
  • แต่เราต้องเผื่อใจไว้ด้วยนะครับ นี่คือ สังคม
  • อาจจะมีคนไม่ดีปะปนมา เราไม่สามารถแยกได้นะครับ
  • ขอให้เราได้ศึกษาคน ๆ นั้นไปเรื่อย ๆ อย่าไปทิ้งหัวใจเชื่อเขาเสียทั้งหมด อันนี้ คือ จุดที่น่ากลัว สำหรับโลกเสมือน

เอาเป็นว่า ... ต้องให้กำลังใจครั้งใหญ่แล้วล่ะล่ะครับ เพี้ยง ๆ ๆ ๆ

ขอให้มีแต่สิ่งดี ๆ เข้ามาหาคุณหมออิน คนดี นะครับ :)

สวัสดีค่ะ

  • แวะมาเยี่ยมอาจารย์
  • ขยันจริงๆ
  • เยี่ยมมาก
  • ยังมีกัลยาณมิตร รออ่านเรื่องราวดีๆของอาจารย์ต่อค่ะ
  • ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ

สวัสดีครับ คุณพี่ MSU-KM :panatung

  • ยินดีที่แวะมาเยี่ยมครับ ทานน้ำก่อนไหมครับ :)
  • ขอบพระคุณสำหรับกำลังใจนะครับ

บุญรักษา ครับ :)

ขอบพระคุณที่ได้แวะไปเยี่ยมชม เรื่องราว ยังไม่จบแต่นั้นนะคะ0..

อี๋กำลังเริ่มๆ เขียนบันทึกให้ได้อย่างน้อยวันละหนึ่งบันทึก..

เห็น อ.เขียนบันทึกได้มากมายจังเลยค่ะ.........

น่าเอาเป็นแบบอย่างจังเลย

สวัสดีครับ คุณ ladygenius  :)

  • ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยือนนะครับ
  • ผมก็คิดอะไรได้ ก็เขียน
  • อ่านอะไรมาเห็นว่าดี ก็เขียน
  • เหมือนสร้างวินัยให้กับตัวเองน่ะครับ
  • บางทีเขียนไป ... คงแปลกดี มีคนเข้ามาเยี่ยมเรื่อย ๆ ครับ

ขอบคุณนะครับ :)

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท