แรงจูงใจ แรงบันดาลใจในการเขียนหนังสือของผมประการหนึ่งคือ การเห็นงานเขียนตัวเองปรากฏในสิ่งพิมพ์ต่าง ๆ

   งานเขียนแรกที่ปรากฏในสิ่งพิมพ์คือ ข่าว งานเขียนที่ผมได้รับการฝึกหักจากการเข้าอบรมกับพี่ดา – สุชาดา จักรพิสุทธิ์ และ พี่ตี๋ – สมโรจน์ สำราญชลารักษ์ ซึ่งลงในหนังสือพิมพ์รายเดือน “ผีปันน้ำ” ยอดพิมพ์เพียง ๑,๐๐๐ ฉบับ เป็นหนังสือพิมพ์ที่แจกจ่ายไปตามเครือข่ายภาคประชาสังคมในเขตภาคเหนือเป็นหลัก แต่เมื่อได้เห็นงานตัวเองปรากฏในนั้นก็สร้างความปลื้มปิติยินดีไม่น้อย ผมอ่านงานตัวเองในนั้นซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ และมีแรงที่จะเขียนสำหรับลงในฉบับต่อ ๆ ไป ในฉบับต่อ ๆ ไปความปลาบปลื้มก็มิได้ลดลง ผมทำเช่นเดียวกับฉบับแรกคืออ่านซ้ำอีกอย่างไม่รู้เบื่อ การเขียนอย่างต่อเนื่องราว ๑ ปี แม้จะเป็นเพียงการเขียนข่าว แต่ผมก็พัฒนาตัวเองขึ้นมาก

   ผมเริ่มพัฒนางานเขียนข่าวมาสู่การเขียนเรื่องเล่า เมื่อมารับผิดชอบเป็นกองบรรณาธิการ (จำเป็น) “จุลสารโพธิยาลัย” และผมเองต้องเขียนเรื่องลงจุลสารอย่างน้อยเดือนละ ๒ เรื่องลงในนั้น แม้เป็นจุลสารที่ทำเองกับมือเกือบทุกขั้นตอน แต่เมื่อเข้าโรงพิมพ์ออกมา ผมก็ตื่นเต้นดีใจไม่น้อยเมื่อเห็นงานเขียนตัวเองในนั้น แน่นอนว่าผมอ่านซ้ำไปมาในแต่ละฉบับหลายตลบ และงานเขียนมรจุลสารนี้เอง เป็นเหตุที่ทำให้ผมได้พบและพัฒนาทักษะกับครูมาลา คำจันทร์

   ผมเล่าไว้ว่าหลังจากอบรมการเขียนสารคดีแล้ว ก็ฝึกหัดเขียนสารคดีเรื่อง “สามเณร : เด็กชายที่ชายขอบสังคมไทย” (อ่าน ตอนที่ ๑, ๒, ๓) จากนั้นครูมาลา คำจันทร์ ก็นำไปเผยแพร่ในวารสารพลเมืองเหนือ ซึ่งเป็นวารสารรายเดือนที่ค่อนข้างขายดี มีวางจำหน่ายในเขตจังหวัดภาคเหนือ เมื่อเห็นงานตัวเองปรากฏ ซึ่งเรื่องราวของผมเป็นเรื่องเด่นประจำฉบับ มันทำหัวใจผมพองโตมากครับ มีกำลังใจที่จะเขียนอีกมากมายก่ายกอง งานนี้ผมได้รับคำชมและกำลังใจจากครูมาลา คำจันทร์ ยิ่งสร้างแรงบันดาลใจให้ผมอีกทับถมทวีคูณ

   ในเวลาไล่เรี่ยกัน ผมเขียนบทความวิจารณ์หนังเรื่องโอเคเบตง ชื่อ “โอเคเบตง...โนเคสวนดอก...” อาจารย์ผู้ชักชวนผมไปดูหนังด้วย ท่านมีลูกศิษย์ลูกหาอยู่ในแวดวงสื่อมวลชนมากมาย ท่านได้ส่งงานของผมให้กับ นสพ.กรุงเทพธุรกิจ ซึ่งได้รับการลัดคิวให้ลงทันทีในอีกสองวันถัดมา ผมเห็นงานเขียนในหนังสือพิมพ์ส่วนกลาง ดีใจจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทั้งวัน

   วันรุ่งขึ้นผมเอางานไปให้ครูมาลา คำจันทร์ อ่าน ครูช่วยอ่านให้และให้ข้อแนะนำเพิ่มเติม ซึ่งเป็นพื้นฐานให้ผมพัฒนาต่อยอด แล้วให้ผมปรับปรุงงานใหม่ และท่านนำไปลงเผยแพร่อีกครั้งในวารสารพลเมืองเหนือ

   งานเขียนที่ลงในวารสารพลเมืองเหนือ และหนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ ได้สร้างแรงบันดาลใจอย่างมหาศาลแก่ผม และเป็นปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่อพัฒนาการด้านการเขียนมาถึงทุกวันนี้

   หลังจากนั้นก็มีงานเขียนของผมไปรวมเล่ม พิมพ์ออกมาอีกสามเล่ม ทั้งสามเล่มแม้จะเป็นหนังสือแจกฟรี แต่ก็สร้างความภาคภูมิใจแก่ผมได้ไม่น้อยเช่นกัน เป็นกำลังใจให้ผมเขียนมาอย่างต่อเนื่อง ทั้งที่งานหลายต่อหลายชิ้นจะเขียนแล้วเก็บไว้มิได้เผยแพร่ที่ไหนก็ตาม

บันทึกที่เกี่ยวข้อง

 ถอดบทเรียนตัวเองเรื่องการเขียน : (๑) ที่มาและที่ไป

ถอดบทเรียนตัวเองเรื่องการเขียน : (๒) ขอเล่าเรื่องตัวเองสักหน่อย

ถอดบทเรียนตัวเองเรื่องการเขียน : (๓) การอ่านเป็นพื้นฐานที่สำคัญ

ถอดบทเรียนตัวเองเรื่องการเขียน : (๔) ก้าวแรกและก้าวต่อของการฝึกเขียน

ถอดบทเรียนตัวเองเรื่องการเขียน : (๕) เวทีชื่นชมผลงาน

ถอดบทเรียนตัวเองเรื่องการเขียน : (๖) การพัฒนาแบบก้าวกระโดดใน G2K

ถอดบทเรียนตัวเองเรื่องการเขียน : (๗) การเขียนแนวทางแบบผม

ถอดบทเรียนตัวเองเรื่องการเขียน : (๘) ส่งท้ายบทเรียน