อันเนื่องจาก ….. เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิตในปี '45 (6)

ต่อเนื่องจาก "อันเนื่องจาก ….. เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิตในปี '45 (1,2,3,4,5)"

เข้าเลือกอ่านบทความต่อเนื่อง

ขอตั้งคำถามค่ะ .......ท่านคิดว่า .... ธรรม... คืออะไร....
มันคือความรู้สึกสงบของจิตอย่างนั้นหรือ
หรือคือความรู้สึกที่ไม่ต้องปรุงแต่ง ไม่เห็นสิ่งปรุงแต่งอย่างนั้นหรือ .....

เพราะถ้าอย่างนั้น....
จิตของคนที่จะเห็นธรรมได้จะนิ่งสงบเอามาก มากกกกก.....(ลากเสียงยาวตามนะ).....
สุดแสนจะสงบนิ่งมาก...จึงจะอยู่เห็นธรรมได้...
ซึ่งสำหรับแตงคงจะยากมากแน่...
เพราะนั่นเพียงแว๊บนึงของเสี้ยววินาทีเองนะ...
ยังสุขใจมากขนาดนั้น....
มิหน่าหน่ะ...คนที่เคยนั่งวิปัสสนามาแล้วถึงชอบนั่งพิจารณากันจัง ...
เพราะแตงเริ่มชอบมันมากแล้วซิ

และช่วงตอนที่นั่งต่อไปในภาคบ่ายนั่นซิ ...
จิตแตงเกิดปรุงแต่งไปว่า

เห็นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มที่นั่งปฏิบัติฯกับพวกเรา ซึ่งพี่เขานั่งในตำแหน่งที่ 1 พี่เขาเป็นคนสวยมากและนิ่งมาก ตอนที่แตงเห็นพี่ในครั้งแรก แตงไม่กล้ามองหน้าพี่เขา ดูมีบารมีมาก แตงเห็นพี่เขาตั้งแต่วันแรกที่ลงทะเบียนแล้วหล่ะ คุ้นหน้ามากเหมือนเคยเห็นที่ไหนนึกทีไรนึกไม่ออก และพอเห็นทีไรน้ำตาจะร่วง ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ....
ในจิตที่เห็นมองลงมาจากข้างบน...
เห็นพี่เขาแต่งตัวโบราณสวยมาก เดินนิ่งมาก สง่ามาก มีข้าทาสบริวารล้อมรอบ เดินเข้ามาในห้องโถงที่ใหญ่โต เหมือนท้องพระโรงพระราชวัง และกลางห้องโถงนั้นมีสถูปคลุมด้วยผ้ามุ้งสีขาวโปร่ง ตัวเรือนสถูปฉลุลายสวยงามมาก .....
มิหนำซ้ำ พอมาอีกวัน จิตของแตงปรุงแต่งไปอีกว่า ได้เห็นห้องโถงนั้นอีก แต่ตอนนั้นจำไม่ได้หรอกว่าเป็นที่เดียวกับที่เห็นพี่เขา แต่แตงเศร้าใจมาก เพราะเป็นโถงโล่งไม่มีผู้คนอยูเลย สถูปก็ยังคงอยู่กลางห้อง และรู้สึกว่าแตงเคยอยู่ในห้องนี้ แตงนั่งน้ำตาไหลเพราะเศร้าและเหงาขึ้นมาอย่างจับจิต .....
จนนั่งไปได้สักพักหนึ่ง... พยายามนึกว่าเคยเห็นที่ไหน ...
เอ๊ะ...มันเป็นสถานที่เดียวกับที่เห็นพี่ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามานี่...
เท่านั้นแหล่ะ....ขนลุกซู่เลยค่ะ น้ำตาก็ไหลไม่หยุดอีก ....
ตอนนั้นยิ่งอยากรู้มากขึ้นว่าพี่เขาคือใคร... ทำไมทำให้แตงเศร้าได้มากขนาดนี้ ....
มาทราบในวันสุดท้ายว่า เธอเป็นนักปฏิบัติฯที่ดีมาก เคยปฏิบัติฯ 45 วันมาแล้วด้วย .....
จึงถึงบางอ้อว่า มินาหล่ะ ทำไมจึงดูมีบารมีมากขนาดนั้น ...
แต่เอาเข้าจริงๆ แตงกลับไม่อยากรู้แล้วว่าคือใคร ให้เป็นปริศนาในใจนี่แหล่ะดีแล้ว และคิดว่าสักวันคงได้เจออีกแน่ๆ

แต่พี่รู้มั๊ย ... แตงลองทดสอบจิตใจตัวเองว่ากล้ามองพี่เขามั๊ย ...
เพราะหลังอาหารทุกมื้อพี่เขาจะเดินหน้าอาคารพักทุกวัน ... ก่อนขึ้นอาบน้ำและไปปฏิบัติฯต่อ ...
เกือบวันสุดท้ายแล้วหล่ะ ...
แตงไปยืนมองพี่เขาเดินที่ระเบียงหน้าบันไดอาคาร C ที่แตงพัก ...
พอพี่เขาเดินเข้ามาใกล้ ... ใจแตงเต้นแรงมาก ... แต่ก็ยังไม่กล้ามองหน้าพี่เขาอยู่ดี ...
ได้แต่ชำเลืองมองทั้งๆ ที่พี่เขาก็ไม่ได้มองตรงนะ เพราะพี่เขาเดินก้มหน้า ...
จนพี่เขาเดินหันหลังกลับไป ...
แตงน้ำตาร่วงเลยค่ะ ... เหมือนมีใครสักคนกำลังเดินจากเราไปแต่ไม่อยากให้เขาไป ... ไม่เอาแล้วไม่ยืนดูแล้ว ... แตงเดินกลับเข้าห้อง ...
และตั้งสติเดินสงบใจเดินนิ่งด้วยอาการกริยาก้าวเดินตัวลอยเหมือนอย่างที่ฝึกเดินตั้งแต่เล็กคือ การก้าวเดินบนบ้านไม้เพื่อไม่ให้เกิดเสียงดังขณะก้าวเดิน ... ทั่วอาคารพัก ...
จุดประสงค์นึงอยากเก็บเป็นภาพในใจ ...
และอีกจุดประสงค์นึงคือเรียกความสงบของตัวเองกลับคืนเพื่อจะได้ไปปฏิบัติฯต่อ

แนะนำบันทึกเพิ่มเติม
หลังจากกลับจากวิปัสสนา "ธรรมกมลา" ปี ๒๕๕๒

เขียนใน GotoKnow โดย แตงไทย
ใน FeelGood

คำสำคัญ (Tags): #ธรรมกมลา#วิปัสสนากรรมฐาน#โคเอ็นก้า

หมายเลขบันทึก: 238824เขียนเมื่อ 31 มกราคม 2009 18:32 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 20:14 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น