วันที่ 10 เป็นวันกรุแตกค่ะ ความเงียบหายไปแล้วค่ะ ทุกอย่างกลับสู่สภาวะของการส่งเสียง ...
แตงเข้าไปขอบคุณพี่รัดใจที่บอกแตงถึง การนั่งวิปัสสนาที่ให้นั่งติดต่อกัน 2 ชั่วโมง
เพราะมันทำให้แตงสามารถนั่งได้นานขึ้น นิ่งขึ้น และชอบการนั่งวิปัสสนามากขึ้นด้วย ...
ออ... มีอีกนึดสำหรับบทดสอบความอดกลั้นของแตงอีกอย่างหนึ่งได้ดีเยี่ยมคือ
Trip ที่ไปครั้งนี้มีเด็กวัยรุ่นต่างชาติ 4 คน เป็นนักเรียนศิลปะการละครจากลอนดอน มาจากเกาะมันดีฟ ลูกครึ่งอังกฤษแอฟริกัน (มีคนบอกอีกทีนึงนะ เพราะแตงพูดภาษาไม่ได้หรอก)
พี่แกทั้งหลายตัวเล็กนะ ... ออ ... แต่มีคนหนึ่งร่างอ้วนมากกก ... (อ่านลากเสียงยาวนะ)
และเรือนพักของผู้หญิงเป็นอาคารหมู่เรือนไม้ที่มีทางเดินถึงกันทั้ง ๓ อาคาร
แล้วเวลามีคนเดินลงส้นบนพื้นไม้ นึกออกไหมค่ะเสียงมันจะเป็นอย่างไร ... ตึง ... ตึง ... (เสียงมันยังก้องอยู่ในหัวเลยนะ)
เวลาพี่แกเดินนะลองนึกภาพตามดู มันเหมือนจะพังลงไปทั้งแถบ นึกภาพออกมั๊ยคะ
วันแรกก็ทำใจ เข้าใจได้ว่าพวกเธอเป็นคนต่างชาติ
แต่วันต่อๆ มานี่ซิ มันน่าจะเกิดสติปัญญาการเรียนรู้ของการเกรงใจคนอื่นที่อยู่อาศัยร่วมกันบ้าง
แต่ไม่ค่ะ เอาอีกแล้ว ... ตึง ... ตึง ... มาอีกแล้ว
โอ๊ย ... แม่เจ้าประคุณ ... ยังเดินลงส้นกันอยู่นั่นแหล่ะ ...จะบ้าตาย
ตอนนั้นนะคิดว่า ทำไมนะ ทำไม จึงไม่มีใครบอกพวกหล่อนๆ ทั้งหลายนะว่า อาการสำรวมกริยามารยาทการอยู่บนเรือนไม้ของคนไทยเป็นอย่างไร
หรือบอกวิธีการเดินบนเรือนไม้
วิธีการสะเดาะกลอนประตู
วิธีการเข้าห้องน้ำในช่วงเวลาที่คนอื่นเขาพักผ่อนกัน สมควรจะทำอย่างไร ...
ท่านพี่... เอ๊ย.... (ลากเสียงยาวนะ) ทนสุดๆ ฟังตลอด 10 วัน
แต่บางวันก็บรรลุโสดาบันบ้างนะเจ้าคะคือ
ปล่อยไปเถอะนะ คิดว่ามันคือเสียงกลอง เสียงสัญญาณที่เราจะต้องเตรียมตัวตื่นกันได้แล้ว .... คิดได้แล้วก็สบายใจ...
แต่บางวันนะ....โอ๊ย...อีกแล้ว ฉันอยากนอน ขอนอนอีกหน่อยได้มั๊ย
หรือ ไม่ก็ อีกแล้วเข้าห้องน้ำอีกแล้ว ทำไมถึงไม่นึกถึงใจเขาใจเราเลยนะ เพราะระฆังตีปลุกตอนตี 4 แหน่ะ มีเวลาอาบน้ำเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น
แต่พอตอนหลังก็ได้คิด ตัวเราเองนั่นแหล่ะต้องมานึกถึงใจเขาใจเรา ....เฮ้อ...ก็สบายใจ.....
เพราะบางทีอาจจะไม่ใช่ 4 สาวนี่หรอกนะ แต่อาจจะเป็นคนไทยนั่นแหล่ะ แต่ตอนนั้นในใจโกรธไปแล้ว
บางทีนะก็นึกขำในใจกับความคิดของตัวเองในช่วงแรก ว่าทำอย่างไรจะช่วยให้เขาสามารถเดินให้เบาลงได้
ถึงขนาดคิดคอร์ส ฝึกมารยาทการวางตัวแบบไทยเลยนะ
คิดถึงพล๊อตละครเวทีตลกที่ให้นังกอ(กะเทย)ทั้งหลายเล่นกัน
ตอนนั้นก็สนุกกับความคิดตัวเอง พูดคุยกับตัวเองและก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปกับความคิดของตัวเอง ...
บทความต่อเนื่อง แนะนำบันทึกเพิ่มเติม
เนื่องจาก...เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิตในปี '45 (1) (ที่นี่)
เนื่องจาก...เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิตในปี '45 (2) (ที่นี่)
เนื่องจาก...เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิตในปี '45 (3) (ที่นี่)
เนื่องจาก...เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิตในปี '45 (4) (ที่นี่)
เนื่องจาก...เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิตในปี '45 (5) (ที่นี่)
เนื่องจาก...เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิตในปี '45 (6) (ที่นี่)
เนื่องจาก...เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิตในปี '45 (7) (ที่นี่)
เนื่องจาก...เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิตในปี '45 (8) (ที่นี่)
เนื่องจาก...เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิตในปี '45 (9) (ที่นี่)
เนื่องจาก...เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิต ในปี '45 (10) (ที่นี่)
เนื่องจาก...เริ่มวิปัสสนาครั้งแรกของชีวิต ในปี '45 (11) (ที่นี่)
หลังจากกลับจากวิปัสสนา "ธรรมกมลา" ปี ๒๕๕๒
ไม่มีความเห็น