บันทึกที่ 500 ... บันทึกที่ไม่น่าเป็นไปได้


การเขียนบันทึกของผมเดินทางมาถึงหน้าที่ 500 ... สำหรับผมเองเป็นเรื่องที่น่าตกใจพอสมควร เพราะแต่ไหนแต่ไร ไม่ชอบการเขียนบันทึกเลย ... ในช่วงชีวิตที่ผ่านมา ผมพยายามที่เขียนบันทึกลงสมุดไดอารี่ที่ซื้อมาต้นปีใหม่ เพื่อจะได้บันทึกเรื่องราวความรู้สึกลงไปเหมือนคนอื่น ๆ บ้าง กลัวว่า หากเวลาผ่านไปแล้วจะลืมเหตุการณ์หมดสิ้น ... แต่ในที่สุดก็มักจะประสบความล้มเหลวอยู่เป็นประจำ เริ่มต้นเขียนในวันแรก ๆ ของปีอย่างดีเลย แต่พอวันต่อ ๆ ไปเริ่มสั้นลงเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ จนกระทั่งไม่เหลือแม้แต่ตัวอักษรเดียว ... หยุดไป ... พอปีใหม่อีกที ก็กลับฟิตอีกแล้ว แต่จบเหมือนเดิม

หากลองไปรื้อกล่องเก็บของเก่าที่บ้าน จะพบ สมุดไดอารีหลายเล่มเลย แต่หน้ากระดาษว่างเปล่า ... สงสัยตัวเองว่า คงเป็นพวกเด็กสมาธิสั้น ตั้งใจได้ไม่นาน

การเขียนบันทึกในชุมชนเสมือน Gotoknow นั้น ... ได้รับคำแนะนำมาจากท่านอาจารย์รุจโรจน์ แก้วอุไร อาจารย์ที่สอนผมตอนเรียนปริญญาตรี ที่ พิด'โลก ... ผมทำงานมาหลายทีเดียวจนลงมาตัวที่ "ครูมหาวิทยาลัย" ... ผมเจออาจารย์แบบตัวเป็น ๆ บ่อยพอสมควร อาจารย์มักจะมาอบรม สัมมนา ประชุมที่เชียงใหม่อยู่เป็นประจำ ... ผมยังเคยเอารถเครื่องเก่า ๆ ไปส่งอาจารย์ที่ท่ารถบัส (อาเขต) เลย

เมื่อเป็นครูแล้ว นอกจากพบตัวเป็น ๆ ยังได้พูดคุยผ่านระบบทางไกล MSN Messenger ครับ ... ผมทราบว่า อาจารย์ไม่ค่อยมีเวลาว่างมากนัก เวลาเย็น ๆ หากผมออนไลน์แล้วเจออาจารย์โผล่มา เป็นต้องเข้าไปแซวอาจารย์ทันที หรือไม่ผมก็มีข้อสงสัยทางวิชาการ หากคนตอบไม่ได้ ผมก็จะเข้าไปสอบถามแบบออนไลน์ทันใด นาน ๆ อาจารย์จะคุยกับผมและตอบกลับมาบ้าง เพราะอาจารย์ไม่ว่างบ่อย (มาก) ... จนอาจารย์คงหมั่นไส้ผม จึงบอกผมว่า ฉลาดน้อยอย่างนี้ ไปสมัคร Gotoknow.org เลย ... แล้วจะมีผู้รู้อยู่มากมายให้ผมได้ถาม แถมผมยังได้ถ่ายทอดความคิดในรูปของบันทึกอีกด้วย

ขอบคุณครับ อาจารย์ ... ตอนนี้ก็ 500 บันทึกแล้วครับ

 

ผมเริ่มต้นด้วยการคิด "นามแฝง" ที่จะใช้ก่อน โดย "นามแฝง" นั้นควรสะท้อนตัวตนของผมอย่างชัดเจน ก็คิดไป 1 เดือนเท่านั้นเอง จึงได้นามแฝงว่า "วสวัตดีมาร" มา ... ซึ่งมันแปลกสำหรับหลายคนที่เข้ามาอ่าน และมักจะงงเสมอว่า มันอ่านว่าอะไร หมายถึงอะไร ทำไมถึงต้องใช้ชื่อนี้ โปรดติดตามที่บันทึกหมายเลข 1 ของผมครับ คือ ที่มาของชื่อ "วสวัตดีมาร"

"วสวัตดีมาร" เป็นตัวตนของผมจริง ๆ และที่แน่ ๆ ผมไม่ใช่คนดีร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมมีความชั่วร้ายแฝงอยู่ในตัว ดั่งเช่นมนุษย์ปุถุชนคนธรรมดาทั่วไป เพียงแต่ว่าผมมี "ความเพียร" ในการทำความดีมากกว่าความชั่วเท่านั้น

ผู้ที่ติดตามงานเขียนผมสม่ำเสมอจะทราบความเป็นผม ความเป็นตัวตนของผม งานเขียน ระบบความคิด มุมมอง เป็นผมแน่นอน ผมไม่เคยเขียนคำโกหกลงไปในบันทึก แม้กระทั่งประวัติส่วนตัว

บุคคลที่มีความเห็นแก่ตัวสูง ๆ ชอบเรื่องโกหก การยกยอปอปั้น การเอาอกเอาใจมาก ๆ จะไม่ชอบผมมากนัก ... ผมมองโลกด้วยความยุติธรรมและตรงไปตรงมา ไม่ชอบการบิดพลิ้ว

 

งานเขียนหลักในสมุดบันทึก บันทึกความคิดดี..ความคิดชั่ว แสดงความคิดความอ่านของผมในแง่คุณธรรม จริยธรรม

ผมเขียนบันทึกทุกครั้งด้วยการพิมพ์เองทั้งหมด ร้อยละ 95 ส่วนที่เหลือร้อยละ 5 ... อาจจะใช้การนำข่าวสารจากอินเทอร์เน็ตมาใช้อ้างอิง

หากพิมพ์ที่ทำงาน อินเทอร์เน็ตมีความเร็วสูง ผมจะเลือกคิดและพิมพ์สด ๆ ที่หน้าเพิ่มบันทึก แต่พิมพ์ที่บ้าน อินเทอร์เน็ตความเร็วต่ำ และไม่เสถียรเท่าไหร่ ผมเลือกพิมพ์ลง Notepad แล้ว Save เป็น text แล้วค่อยนำไปลงที่เพิ่มบันทึกในภายหลัง

ผมชอบพิมพ์สด ๆ มากที่สุด ... ผมไม่เคยร่างโครงสร้างการเขียนในกระดาษแม้แต่ครั้งเดียว ... การร่างโครงสร้างก่อนเขียนเป็นวิธีเขียนบันทึกในรูปแบบมาตรฐานที่เป็นการวางแผนก่อนเขียน บทนำว่าอะไรดี เนื้อหาเรียงจากไหนไปไหน อ้างอิงด้วยอะไร สรุปอย่างไร ... ผมไม่เคยทำเลย

ดังนั้น บันทึกที่ออกมานั้น เป็นการเขียนออกมาจากใจ และสมองที่คิดได้เท่าที่ตนเองมีความรู้ ณ ขณะนั้น อาจจะถูกก็ได้ ผิดก็ได้ แต่มันคือ ตัวตนของผมอย่างแท้จริง

 

ทุก ๆ บันทึกที่เขียนออกมามีเหตุและมีผลในตัวของมันเสมอ ... หากจะบอกว่า มีการใช้อารมณ์และความรู้สึกเหตุผลในการเขียนบ้างหรือไม่ คำตอบก็คือ ย่อมมีเป็นเรื่องปกติ แต่น้อยมาก หากไม่แน่ใจหรือไม่เชื่อ ลองติดตามอ่านดูนะครับ

สิ่งที่เขียน คือ สิ่งที่อยากให้ผู้อ่านได้รับรู้ ได้คิด ได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง หรือค่านิยมนี้ดีจริง ๆ หรือ อะไรแบบนี้ เป็นต้น

เช่น

 

แต่หลายการเขียนบันทึกก็อยากแฝงอารมณ์ขั

ให้ผู้ติดตามอ่านบันทึกของผมได้ยิ้มบ้าง เพราะผมใส่รอยยิ้มลงไปจริง เพียงแต่มุขจะตื้น หรือจะลึกเท่านั้นเอง อันนี้ก็ตัวตนผมจริง ๆ

 

มีบันทึกที่ประทับใจเป็นการส่วนตัวอีก

 

บันทึกที่พูดถึงชุมชนเสมือน Gotoknow

 

ส่วน สมุดบันทึกเล่มสำคัญของผม คือ หอมกลิ่นหนังสือ ... ผมมีเหตุผลในการเลือกเขียนสมุดบันทึกเล่มนี้ ดังนี้

1. เก็บความรู้ ความคิด มุมมอง ของงานเขียนที่ผมประทับใจ เมื่อได้อ่านหนังสือสักเล่ม

2. ช่วยสร้างกำลังใจและมุมมองแนวคิดบางอย่างให้สมาชิกที่กำลังค้นหาอะไรบางอย่างในชีวิตได้อ่าน

3. ห้องสมุดน้อย ๆ ที่หวังจะเป็นคลังความรู้สำคัญ เพื่อนำไปใช้ได้ในอนาคต

 

ไม่เชื่อ ... ลองเข้าไปอ่านดูนะครับ

 

12 สมุดบันทึก ... 499 หน้าบันทึก (ไม่รวมบันทึกนี้) ... ทำให้ผมเปลี่ยนพฤติกรรมบางอย่างไป ... การเขียนบันทึกสักบันทึกหนึ่ง ผมต้องค้นคว้าหาข้อมูลค่อนข้างมาก ต้องอ่านหนังสือมากขึ้นกว่าปกติ หลังจากนั้น ทำการประมวลความคิด แล้วจึงค่อยถ่ายทอดออกไปในหน้าบันทึกแบบสไตล์ผม ...

บันทึกผมจะหนักกว่าการเขียนไดอารีปกติ จนผมมักจะคิดเสมอว่า หากต้องการเขียนบันทึกสักบันทึก มันเหมือนการเขียนบทความลงวารสารวิชาการยังไงก็ไม่รู้

สงสัยจะด้วยผมไม่ชอบเขียนไดอารีประจำวันมากนัก และผมเองก็เห็นว่า Gotoknow ไม่ควรจะเป็นการเขียนไดอารีประจำวัน มันผิดวัตถุประสงค์กัน ถึงแม้ว่าจะบอกว่า เป็นความรู้ฝังลึก ไม่ฝังลึก แต่ผมชอบคิดถึงประโยชน์ที่ผู้อ่านได้รับก่อนการใช้อารมณ์ส่วนตัวมานั่งเขียน

 

มีบล็อกเกอร์หลายท่านอยากเจอตัวจริงของผมมากเลย ... ยิ่งไปอ่านงานของคุณเอก  จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร ที่บันทึก หรรษาที่เชียงใหม่ กับ อาจารย์ Wasawat Deemarn ... โปรดให้อภัยผมด้วยครับ ผมไม่สามารถเปิดตัวเองได้มากนัก อาจจะเป็นว่า ผมมีโจทก์เยอะ ... ผมเก็บตัว ... ผมเข้าสังคมไม่เป็น ... อีกทั้งหากเปิดหน้ามากเกินไป งานเขียนบางอย่างของผมจะเขียนไม่ได้เลย เมื่อเขียนไม่ได้ ความตั้งใจบางอย่างของผมก็จะล้มเหลว ครับ

 

อยากให้ทำความรู้จักตัวผม ตัวตนของผมจากมุมมองและวิธีคิดจากบันทึกของผมที่ได้เขียนไว้ ... และห้ามเชื่อในสิ่งที่ผมคิดและเขียนไว้ทั้งหมด ขอให้ใช้วิจารณญาณของตนก่อนเชื่อ

 

ดั่งคำสอนของพระพุทธองค์ที่ว่า

(๑) อย่าเพิ่งเชื่อ ... ด้วยการฟังตาม ๆ กันมา

(๒) อย่าเพิ่งเชื่อ ... ด้วยการถือสืบ ๆ กันมา

(๓) อย่าเพิ่งเชื่อ ... ด้วยการเล่าลือ

(๔) อย่าเพิ่งเชื่อ ... ด้วยการอ้างคัมภีร์

(๕) อย่าเพิ่งเชื่อ ... ด้วยการใช้วิธีการทางตรรกะ

(๖) อย่าเพิ่งเชื่อ ... ด้วยการอนุมาน

(๗) อย่าเพิ่งเชื่อ ... ด้วยการตรึกตรองตามแนวเหตุผล

(๘) อย่าเพิ่งเชื่อ ... ด้วยการทึกทักเอาว่าเข้ากับทฤษฎีที่ตนรู้จัก

(๙) อย่าเพิ่งเชื่อ ... ด้วยการคิดว่ามีเค้าน่าเชื่อถือ น่าเป็นไปได้

(๑๐) อย่าเพิ่งเชื่อ ... ด้วยการถือว่าสมณะท่านนี้เป็น "ครู" ของเรา

 

สุดท้าย อยากขอขอบคุณเพื่อน ๆ และกัลยาณมิตรทุกท่านที่ติดตามอ่านงานผมอย่างต่อเนื่อง และเข้ามาให้กำลังใจอย่างอบอุ่นเสมอ

บางท่านเป็นแฟนพันธุ์แทะ ... บางท่านมาอ่านเฉย ๆ ... บางท่านช่วยผมต่อยอดความรู้ให้สูงขึ้น ... บางท่านแวะมาทำให้ผมหัวเราะอยู่หน้าจอคนเดียว

ยิ่งไปกว่านั้น จากบันทึก รางวัลสุดคะนึงประจำเดือน เม.ย. 52 : เชิญร่วมเสนอชื่อ Blogger เพื่อเข้าร่วมคัดเลือก ของน้อง มะปรางเปรี้ยว ทำให้ผมเพิ่งทราบว่า งานเขียนผม มีคนอ่านด้วย บางท่านไม่เคยแสดงความคิดเห็นใด ๆ เลย แต่ก็ไม่ใช่ความผิดนะครับ ... เรียกว่า อ่านแบบเงียบ ๆ

 

อยากพูดคำว่า่ "ขอบคุณมาก ๆ ครับ" 

บุญรักษา ... ทุกท่าน :)

 

ป.ล. มีคนให้การบ้านผมมาเขียนอีกหลายประเด็น ซึ่งผมขอบคุณที่ให้เกียรติและเคารพความคิดเห็นส่วนตัวของผม ... ขอบคุณมากครับ

 

หมายเลขบันทึก: 257498เขียนเมื่อ 26 เมษายน 2009 15:46 น. ()แก้ไขเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2012 06:26 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (42)

สวัสดีค่ะอาจารย์

ช่วงนี้กำลังตั้งหน้าตั้งตาปั่นงานบางชิ้นให้เสร็จให้ทัน gotoknow forum แต่ยังหาเวลาทบทวน "เงา" ทุกวัน ยังไม่จบสักที และไม่รู้ว่าอ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว เพราะนามแฝงอาจารย์เชียวค่ะ

บันทึกที่ 500 แล้วร่วมแสดงความยินดีด้วยค่ะ ^__^

อยากให้สุดคะนึงเดือนนี้เป็นอาจารย์แล้วสิค่ะ เพราะอยากพบตัวจริงค่ะ ^__^

งานของอาจารย์ยาวและหนัก แต่ก็ยังอ่านจนจบ และต้องมาคุยทุกครั้ง ไม่รู้ทำไม สงสัยว่านี่คือเสน่ห์ของงานเขียนของอาจารย์

ขอบคุณที่มีเรื่องดีๆ มาเล่าเสมอ ขอบคุณภาพสวยๆ และมุขฮาเจ็บๆ ที่มีเสมอ

และที่สำคัญขอบคุณ :)ค่ะ

มาร่วมแสดงความยินดีกับบันทึกที่ 500 นะครับ...

ผมก็เป็นคนหนึ่งครับที่ชอบ อ่านแบบเงียบ ๆ ...

ขอบคุณครับผม...

 

  • สวัสดีค่ะ
  • ไม่อยากเจอตัวเป็นๆหรอกนะคะ
  • แค่......อยากบอกว่า "เขียนดี" อ่ะ
  • :-)))
  • ปล. วันนี้ ป้าแดง ก็จะออกเดินอีกค่ะ

สวัสดีครับพี่Was:)

500 บันทึกแล้ว...เยอะมากนะครับ ดีใจด้วยจริงๆ แล้วแต่ละบันทึกนะเป็นประโยชน์และก็สร้างสรรค์ทั้งนั้นเลย นี่ขนาดผมเพิ่งเข้ามาแค่ 3-4 เดือน ก็ยังพอรู้ว่าคุณพี่เข้มมาแต่เนิ่นๆ บันทึกแรกๆแล้ว :)

สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น...!!!!!!! 1,000 10,000 บันทึกอยู่ไม่ไกลนะครับพี่ 555 มีแฟนๆรออ่านแน่ๆ อิอิ

ขอบคุณมากๆครับพี่ ผมจะมาอ่านแบบเงียบๆ และดังๆ ทั้งสองอย่างเลยนะครับ :)

สวัสดีค่ะ

  • ขอแสดงความยินดีกับบันทึกที ๕๐๐ ค่ะ
  • ตอนแรกพี่คิมก็จดบันทึกว่าจะเขียนเรื่องใดบ้าง..เพราะไปเจอมาหลายเรื่องรอบตัว
  • แต่..เดี๋ยวนี้พิมพ์ (จิ้ม) ลงในหน้าบันทึกเลยค่ะ
  • กลับไปแก้อันจิ้มผิดทีหลัง จิ้มทีละตัวนะคะยังสัมผัสไม่เป็นสักที
  • บันทึกของอาจารย์ฉบับนี้  ได้ใจความสำคัญหลายเรื่องรวมกันค่ะ

สวัสดีครับ เจ้าหนูจำไม น้อง สี่ซี่ :)

กำลังอ่านนวนิยายเล่มโปรดของผมหรือครับเนี่ย :)

ไม่ต้อง "คะนึง" ก็ได้ครับ ... ดีต่อกันสักพันครั้ง ธรรมะก็จัดสรรให้เราได้พบกันเองแหละ ... เชื่อไหมล่ะ

งานเขียนผมไม่ควร "คะนึง" ... สละสิทธิ์ได้ไหมเนี่ย

เรื่องผมมันยาวเกินไปหรือเปล่าครับ ... ผมนี่สงสัยจะบ้าจริง 555

ยังไงก็ขอบคุณความสงสัยที่มีให้กันเสมอนะครับ แม้กระทั่งหน้าตา 555

ขอบคุณ Mr.Direct ครับที่แอบมาทักทายเงียบ ๆ :)

คราวหน้าขอดัง ๆ ครับ 555

ขอบคุณ pa_daeng ที่ไม่อยากพบตัวเป็น ๆ อิ อิ

ออกเดินแล้วอย่าลืมเอายาหอมไปด้วยนะครับ :)

ขอบคุณครับ น้อง adayday หากบันทึกมีประโยชน์บ้าง คนเขียนก็จะมีความสุขครับ :)

ขอให้กำลังใจ คุณ ครูคิม ในการจิ้มสัมผัสด้วยความมัน ครับ :)

ขอบคุณมากครับ :)

สวัสดีค่ะ อาจารย์

  • ยินดีด้วยนะคะ  สำหรับ 500 บันทึกที่มีคุณภาพคับแก้ว
  • ชื่นชมกับความรู้ที่ได้พรั่งพรูออกมาอยู่ในบันทึก เหมาะกับการศึกษาค้นคว้า
  • เป็นตัวอย่างที่ดีเยี่ยม ในการบันทึกที่เป็นสาระ

รออ่านบันทึกต่อไปค่ะ

สวัสดีค่ะอาจารย์Wasawat Deemarn

"ไม่ต้อง "คะนึง" ก็ได้ครับ ... ดีต่อกันสักพันครั้ง ธรรมะก็จัดสรรให้เราได้พบกันเองแหละ ... เชื่อไหมล่ะ" ไม่เชื่อค่ะเพราะคำสอนของพระพุทธองค์ค่ะ คงต้องรอการพิสูจน์ค่ะ

"งานเขียนผมไม่ควร "คะนึง" ... สละสิทธิ์ได้ไหมเนี่ย" ไม่ได้ค่ะเพราะเป็นเสียงจากประชาชน

"เรื่องผมมันยาวเกินไปหรือเปล่าครับ ... ผมนี่สงสัยจะบ้าจริง 555" เรื่องยาวค่ะ แต่ก็อ่านจนจบทุกครั้งค่ะ  ประการหลังไม่ทราบค่ะ

"ยังไงก็ขอบคุณความสงสัยที่มีให้กันเสมอนะครับ แม้กระทั่งหน้าตา 555" ขอบคุณเช่นกันค่ะที่เป็นอิคิวซังให้เสมอค่ะ

อาจารย์ วสฯคะ

ช่วยเอายาหอมมาส่งให้ป้าแดงทีสิคะ

ป้าแดงหาไม่ได้ในเชียงใหม่ ไม่รู้ที่หาอ่ะค่ะ

กรุณาด้วยนะคะ

:-)))

เพิ่งมาเปิด gotoknow ครับ

เจอ บันทึก ที่ ๕๐๐...โอ้โฮ้ สุดยอดครับ :)

ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ ผมเองเป็น blogger เก่าคนหนึ่ง แต่คิดอัตราส่วนการเขียนบันทึกของผม อัตราเร่งน้อยกว่าท่านมาก

ได้เเค่นี้ละครับ สำหรับผม

แต่ก็ขออ่านของ blogger ทุกท่านที่ตั้งใจเขียน tacit knowledge ออกมา เรียกว่าเค้นพลังจากผู้ปฏิบัติ ผมคิดว่าผมได้รับแบบ คุ้มมากๆ ลดความเหลื่อมล้ำสำหรับตัวเองได้ดีเลยทีเดียว

gotoknow ทำให้ผมฉลาดขึ้นมากเลย แต่ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองโง่อยู่  และสัญญาว่าจะพัฒนาตัวเองเรื่อยๆ สะสมปัญญา สะสมพลัง จากกัลยาณมิตรของผมแบบนี้ไปเรื่อยๆ

ชื่นชมครับ.. ชื่นชม ด้วยใจจริง

 

----------------

ขออยู่เบื้องหลังให้กำลังใจนะครับ

ตอนนี้ ๕๐๐ ลี้ อีกไม่นานก็เดินทางถึง ๑,๐๐๐ ลี้ ข้าน้อยขอคารวะท่านสักจอกก่อนนะครับ..

 

สวัสดีค่ะอาจารย์

มาขอแอบอ่านบันทึกที่ 500 ค่ะ

สำหรับการเดินทางของบันทึกที่

คงจะยังมีให้อ่านต่ออีกต่อไปนะคะ

^_^

สวัสดีค่ะ  พี่อาจารย์ Wasawat Deemarn

น้อง Moon smiles on Venus&Jupiter  ขอแสดงความยินดีกับพี่อาจารย์ Wasawat Deemarn ค่ะ   และ ดีใจมากที่ได้ ฝาก รอย ไว้ในบันทึกที่ 500 นี้ด้วยค่ะ  อิ อิ 

ขอให้ พี่อาจารย์ Wasawat Deemarn  มีความสุข   มีโชคดี   สบายใจ ผ่องใส ตลอดเวลาค่ะ 

 

 

ขอบใจเจ้าหนูจำไม สี่ซี่ ที่แวะมาตอบทุกข้อเชียวนะ :)

แหม ... pa_daeng ครับ ... หาไม่ได้จริง ๆ เหรอ :)

ร้านขายยา ธรรมดา .. หรือจะเลือกร้านยาจีนโบราณ แถวกาดหลวง ดีครับ :)

ขอบคุณครับ คุณเอก จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร :) ... พลังหมดครับ เค้นไม่ออก อิ อิ

สักจอกนี่ ... จอกแบบสด ๆ ที่ Banana Tree เหรอครับ 555

ขอรับกำลังใจพร้อมกาแฟสดแสนอร่อย เค้กอันแสนละมุน ครับ

โห หิวอ่ะ :)

ขอแสดงความยินดีและชื่นชมค่ะ ติดตามอ่านบันทึกอาจารย์มาตลอด ความคิดและมุมมองของอาจารย์สามารถให้แง่คิดได้ จะติดตามอ่านบันทึกต่อๆไปของอาจารย์ค่ะ

ขอบใจจ้า น้องคุณครู เทียนน้อย :) ...

หายไปเลยนะช่วงนี้ เป็นอย่างไรบ้าง ...

ขอบคุณครับ คุณครู ทรายชล ... หากมีประโยชน์บ้างเพียงเล็กน้อย ก็ขออนุโมทนาบุญกุศลด้วยครับ :)

ขอแสดงความยินดีกับบันทึกที่ 500 ด้วยนะคะ 

ยินดีด้วยครับอาจารย์ที่สำเร็จวิทยายุทธขั้นสุดยอด (ล้อเล่นครับ)

อาจารย์เป็นคนแนะนำการเขียนบล็อกของ ป.บัณฑิต มส.

ผมยังจำได้ครับ

ขอบคุณครับ

ว่าจะมาอ่านเงียบๆ เหมือนเคยทำบ่อยๆ แล้วนะคะ แต่ไม่เงียบไม่ได้แล้ว

พรุ่งนี้ไปทานข้าวด้วยกันค่ะที่อิ่มปลาเผาสาขาสันทราย ไปนั่งโต๊ะข้างๆ ก็ได้ ไม่ต้องแสดงตัว (ฮา) แล้วตอนเรียกเก็บเงินบอกบริกรว่าไปเก็บโต๊ะที่มีสาวๆๆๆ นั่งอยู่เยอะๆ ก็ได้นะคะ (พี่จะไม่เรียกร้องให้เปิดเผยตัวค่ะ อิอิ) (แต่ป้าแดงจะแอบบันทึกภาพแขกที่นั่งทุกโต๊ะเอาไว้) (ฮา)...สะดวกเจอกันนะคะอาจารย์ ไปฉลองห้าร้อยบันทึก พี่ๆ เลี้ยงค่ะ

ขอบคุณมากครับ คุณครู อรวรรณ  :) ดอกไม้สวยมากครับ

ขอบคุณมากครับ คุณครูเฉลิมศักดิ์ ครูดอย :)

บันทึกมีประโยชน์เช่นเคยเล่าไว้ในห้องเรียน ครับ

เขียนต่อนะ :)

ขอบคุณครับ พี่หม่อม ดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี ที่ไม่เงียบหายไป :)

ขอแสดงความยินดีกับบันทึกที่ 500 ด้วยค่ะอาจารย์ แม้จะไม่ได้อ่านทุกบันทึกของอาจารย์ แต่ชอบทุกบันทึกที่ได้อ่านค่ะ ส่วนเหตุผลก็อย่างที่อาจารย์บอกไว้นั่นแหละค่ะ ใช่เลย... :)

ขอบคุณมากครับ อาจารย์ paew ... ที่ให้เกียรติแวะมาเยี่ยมบันทึกครึ่งพันนี้ :) ... ถือเป็นการประกันคุณภาพโดยอาจารย์ paew แล้วกันนะครับ ... อาจารย์คงสบายดี (แต่งานเยอะ) ใช่ไหมครับ :)

  • บันทึกนี้สะท้อนวิธีคิด และตัวตนของผู้เขียน
  • ดิฉันประทับใจวิธีคิด และตัวตนของคนแบบนี้
  • ถ้าอาจารย์เป็นคนหนุ่ม  ดิฉันต้องแสดงความยินดีกับประเทศไทย  ที่มีคนคุณภาพเพิ่มขึ้น 1 คน
  • ดิฉันหวั่นใจกับอนาคตของประเทศ  หลังจากเฝ้ามอง วิธีทำงาน วิธีแสดงออก ที่สะท้อนวิธีคิด ของคนรุ่นใหม่
  • อาจารย์เป็นครู  ดิฉันขอฝากอนาคตของชาติไว้ในมือด้วย
  • ดิฉันชิงชังลัทธิบูชาเงิน กับ ทุนนิยมสามานย์ แต่มันได้เบียดเข้ามายืนอย่างสง่าผ่าเผยแล้วในทุกชุมชน  ไม่เว้นแม้แต่ในชุมชนคนทำงานสุขภาพ  นี่ไม่ได้เป็นการมองในแง่ร้าย  แต่มองตามสภาพจริงในฐานะของคนใกล้แก่ที่ผ่านโลกมาค่อนชีวิต  และได้เคยอยู่ในชุมชนคนทำงานที่ "ทำงานเพื่องาน"  "ทำงานเพื่ออุดมการณ์ และ ความสุข"
  • ไม่เคยมีบันทึกฉบับไหนที่เปิดความคิดดิฉันได้มากเท่าบันทึกนี้
  • อาจารย์ต้องเป็นนักอ่านตัวยง  ตอบดิฉันด้วยว่า เริ่มอ่านหนังสือตั้งแต่อายุเท่าไหร่  ดิฉันชอบคนอ่านหนังสือ  อยากเห็นเด็กๆ อ่านหนังสือ 
  • อาจารย์เป็นนักเขียนบันทึกที่เยี่ยมมาก
  • มีเรื่องน่าอ่านมากมายที่นี่  ดิฉันเกิดคำถามใหม่ว่าจะจัดเวลาอย่างไรในการเข้ามาอ่านในสิ่งที่อยากอ่านทั้งหมด  ถ้ามันเป็นหนังสือดิฉันจะต้องหอบมันติดตัวไปอ่านได้ทุกที่  แต่เพราะมันเป็นตัวหนังสืออิเล็คทรอนิก  ที่เป็นข้อจำกัดขนานใหญ่ของดิฉัน มันแย่จริงๆ
  • คงไม่มีใครตำหนิว่าดิฉันชมมากเกินไปแล้ว

สวัสดีค่ะ

  • ตามมาชดเชย..การเม้นท์ค่ะ
  • เพราะก่อนหน้านี้..เข้ามาอ่านและไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร
  • เที่ยวนี้มาอีกรอบ
  • ขอสารภาพและเม้นท์อีกครั้งเป็นการชดเชยค่ะ
  • เพราะการที่จะแสดงความคิดเห็นต้องมีความรู้ในเรื่องที่อ่านมาประกอบด้วยค่ะ
  • ขอขอบคุณค่ะ..ว่าที่....

สวัสดีครับ พี่ nui (ต้องเรียกพี่แน่นอนครับ)

ดีใจมากครับที่บันทึกนี้ทำให้พี่ nui ได้หลั่งไหลความคิดและมุมมองออกมาได้อย่างจริงใจและตรงไปตรงมา

คนทำงานเพื่ออุดมการณ์ใกล้ตายจากประเทศไทยไปหมดแล้วมั้งครับ ... หน่วยงานหนึ่ง ๆ ของประเทศ เหลืออยู่ไม่มากนัก

ผมเป็นนักอ่านตั้งแต่อายุเท่าไหร่ ผมจำไม่ได้จริงครับ แต่บันทึกนี้ "การอ่านหนังสือ" ไม่ใช่ "งานอดิเรกของฉัน" แต่เป็น "ชีวิตของฉัน" ต่างหาก อาจจะมีคำตอบให้พี่ nui ครับ

แต่สำหรับงานเขียน สำหรับผม เป็นงานที่ "หิน" มากครับ การได้มีโอกาสใช้เวทีแห่งนี้เขียน ก็เหมือนแบบฝึกความคิดของตัวเองที่ถ่ายทอดออกมา โดยไม่ได้สร้างภาพ หรือ โกหกหลอกลวง เพราะนิสัยตรง ๆ ของตัวเอง รับไม่ได้กับการทำเช่นนั้น

ผมก็เริ่มรู้สึกตัวลอยไปแล้วล่ะครับ 555

ยังไง พี่ nui ก็ค่อย ๆ อ่านวันละบันทึกก็ได้ครับ จะทราบตัวตนของผมมากขึ้นโดยอัตโนมัติแน่นอน

ขอบคุณมากครับ :)

ขอบคุณครับ คุณ ครูคิม ที่ตามมาชดเชยให้ อิ อิ :)

ถึงแม้ว่า การแสดงความคิดเห็นที่ดีย่อมควรมีความรู้เรื่องราวนั้น ๆ ด้วยแล้ว แต่สำหรับผม ไม่ต้องก็ได้ครับ เอาทักทายด้วยความเป็นกัลยาณมิตรที่ดีก็พอแล้วครับ

;)

เรียนอ.เสือ

ดีจังเลยค่ะ ครูต้อยอยากสรุปแยกแยะบันทึกเป็นแบบอ.เสือบ้าง

ครูต้อยขออนุญาต.พูดสองคำค่ะ มันดี

ทุกบันทึกที่สะท้อนความเป็นอ.เสือมันผ่าให้เห็นความจริง

ชอบค่ะ

ขอบพระคุณมากครับ คุณ krutoi :) ... มันดี แต่เหนื่อยคิด อิ อิ

ถือเป็นกำลังใจในการทำหน้าที่สื่อมวลชนต่อไปครับ 555

  • กำลังเขียนบันทึกที่ ๒๐๐ ของตัวเอง ก็มาเจอบันทึก ๕๐๐ ของอาจารย์ แทบจะต้องไปแก้บันทึกตัวเองเลย ได้แนวคิดดีๆไปเยอะครับ แต่กะว่าจะไปเขียนเลียนแบบตอนบันทึกที่ ๓๐๐ แทน
  • ผมทึกทักเอาว่า นิสัยเราคล้ายกัน ตรงที่ ชอบทบทวนตนเอง ปรับปรุง และแน่นอนครับ เราต้องการ เพื่อน ที่ให้ความเห็นอย่างสร้างสรรค์กับเรา

สวัสดีครับ อาจารย์หมอ เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี :)

บันทึกที่ ๕๐๐ ... คล้าย ๆ โจรห้าร้อยไหมครับ 555

การมีเพื่อนที่รู้ใจเรา สามารถทักเราในยามเมื่อเราเดินก้าวพลาดไป ... อยากได้มากมายครับ

เพื่อนแท้หายากนัก บางทีชีวิตของเราอาจมี หรือไม่มีแม้แต่คนเดียวก็ได้ครับ

ผมรออ่านบันทึกที่ ๒๐๐ ของอาจารย์ก่อนนะครับ อิ อิ ... ไม่สงวนลิขสิทธิ์ความคิดสด ๆ ที่เขียนไว้ในบันทึกนี้ ครับ

ยินดีมากครับ :)

บันทึกที่ ๕๐๐ เมื่อสี่ปีที่แล้ว !

ได้ทราบ ที่มาที่ไปของการเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่

สุดยอดคำส่งเสริมคือ..."ฉลาดน้อยอย่างนี้ ไปสมัคร Gotoknow.org เลย ..." :)))

ขอบคุณมากค่ะสำหรับต้นแบบการเขียนบันทึก

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท